Gökyüzü

59

Merhaba :)

Bölümümüz normalden uzun. Bol bol yorum ve oy vermeyi unutmayın. Benim sonlarda biraz gözüm doldu :')

İyi okumalar.

.

.

.

Kulaklarını kapamak istediğin gerçeklik gözlerinin önüne serilince kör taklidi yapman bir işe yaramaz.

İnanmıyordum. Söylediğine inanmıyordum. Olamazdı böyle bir şey. 

''Ne?'' dedim sesime yansıyan o şaşkın tınıyla. 

Geri çekildim. Yüzü saçlarımdan çekildi ancak gözleri kapalıydı onun da. Açarsa eğer, ağlamaktan mı korkuyordu? Gözyaşları suç değil, bilmiyor muydu?

''Değil.'' dedi. ''Ben, ona ihanet edilen adamdanım.''

Annesi, babası, Baran'ın gidişi, Baran'ın kayboluluşu...

Tık diye oturmuştu tüm taşlar yerine beynimde. ''Baran...'' dedim ne diyeceğimi bilemeden.

''Bir şey demene gerek yok.'' dedi burnunu çekti. ''İnkar etmek bir işe yaramıyor. ''

İnkar ede ede geçirdiği yıllaraydı sitemi.

''Babam, biliyor.'' dedim kaşlarımı çatarak. ''Değil mi?''

''Evet.'' gözlerini açtıktan sonra kaçırdı hemen benim mavilerimden. ''Benim bildiğimi de biliyor ama konuşmuyoruz bu konuyu hiç. Yokmuş gibi davranıyoruz. ''

''Bu bir şey değiştirmez ama.'' dedim elimi yüzüne uzatıp. Sağ yanağını avcuma yaslayıp okşamaya başladım. Kaybetmekten korkuyordu. 

O gece de öyleydi. Öfkesi bana değildi ilk tanıştığımız gece. Kendineydi. Kendini cezalandırıyordu. 

''Değiştirir.'' dedi sesi içine kaçmışken.

''Hayır.'' dedim net bir sesle. ''Böyle nasıl düşünürsün? O zaman bizim de bir bağımız yok mu şimdi?''

''Onu kastetmediğimi biliyorsun.'' dedi itiraz ederek. Yüzünü elime dah açok bastırdı ihtiyacı varmış gibi temasıma. Yalnız olmadığını bilmek, hissetmek istiyordu. ''Gitmek istemiyorum bir daha onunla.''

Sesi titredi, kalbimi titretirken. 

''Gitmeyeceksin.'' alnımı alnına yasladım. ''İzin verir mi zannediyorsun babamın buna? Vermez. Ne annem ne babam buna asla izin vermez. Çıkar aklından.''

''Çok korkuyorum.'' Kollarımı boynuna yaslayıp sımsıkı sarıldım ona.

''O zaman yanımda kalırsın hep.'' dedim sırtını okşarken. ''Yanımda olursun ve korkularını benimle paylaşırsın. Yaptığımız ve yapacağımız gibi hep.''

Burnunu çekti. Kolları belimi sarmıştı sıkıca onun da. Bırakmak istemediği ben miydim yoksa güven duygusu mu bilmiyordum o an. Çok sonralardan öğrenecektim güvenin tanımında yer aldığımı onun için.Sözlüklerimizde birbirimizi tamamladığımızı. 

Karanlıkta yolumuzu aydınlatacağımızı, yana yana.

.

.

.

Buzdan bir zeminin üzerinde ayakta kalmaya çalışmak çok zordur yürümeyi bilenler için bile. Hayatta yürümek de aynı şekilde çünkü her engelde ve her hendekte düşüp burkuyordun bir yerlerini. Kırılıyordun;  kolların yetmiyordu kendini sarmaya belkide. Belki, yaralarını sarmasını istediğin kendin değildin.