Gök Dalaman.
Yüksek anksiyete ve epilepsinin mahvettiği hayatında, yeni umutlar ve yeni deneyimlerle hiç tatmadığı bir şefkati tadacaktı. Baba şefkatini.
Bazen, kan bağının önemi olmadığını anlardı insanlar ve hayat bunu Gök'e acı tatlı bir yolda ö...
Yazdığım en uzun bölüm. Ayrıca gerçekten önemli bir bölüm. Umarım beğenirsiniz. Bundan sonra bu uzunlukta olacak gibi, finale az kaldı.
Bol bol yorum yapalım.
Satır aralarımız boş kalmasın, kendinize iyi bakın. İyi okumalar <3
Not: Hikayeyi sevdiğinizi ve bölüm beklediğinizi biliyorum, panoyu takip ederek haberdar olabilirsiniz. Açıklama yapmama rağmen görmediği için hikayeyi bıraktığımı sananlar var.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gök ve Poyraz <3
.
.
.
Beyaz balonları salonun bir köşesinde tutturmaya çalışırken babamın ve abimin masayı hazırladığını görebiliyordum. Bugün o gündü, annemin doğum günü. Otuz yedi yaşını dolduruyordu.
Bir an, kısa bir an aklıma annemin daha önce onlarla doğum günü kutlayıp kutlamadığı geldi. Merak içimde büyüdü de büyüdü. Balonları bırakıp salondaki koltuğa oturdum yavaşça. Baran yukarı katta arkadaşıyla konuşuyordu. Anneannemler, dedemler, babamın anne ve babası, Yaso Hala, annemin iki yakın arkadaşı ve Yesir'ler geliyordu. Küçük bir şey olacaktı. Sadece sevdiklerimiz arasında, ufak bir organizasyon. Babam annemin en sevdiği çiçeklerle döşemişti salonu.
