Gökyüzü

71

8 Mart Dünya Kadınlar Günümüz kutlu olsun aşklarım. 

Haftanın ikinci bölümü, gelecek hafta quizlerim var. Bu yüzden bölüm gelmeyebilir. Bu günün şerefine bol bol yorum yapalım <3

Poyraz- Gök

.

.

.

Yapmamanız gereken bir şey yaptığınızda, mideniz de vücudunuzun diğer bölümleri gibi uyuşuyordu.

Evin yolundaydım. Hava kararmak üzereydi, annem birkaç kez aramıştı. Açmamış, mesaj atmış ve eve geldiğimi söylemiştim. Elimde bir poşet vardı.

Poyraz, bir yanımda yürüyordu ve hava gittikçe soğumaya başlamıştı. "Yurdun çok uzak mı?" dedim saatten endişe ederek. Hava da soğuktu zaten.

Gülümsedi. "Çok değil." Dedi elinin teki cebindeyken.

Cevabı içimi rahatlatmamıştı.

Sahilde oturduğumuz o süreler boyunca eli hep elimdeydi. Ne olduğumuzu ve ne olacağımızı bilmiyordum. Bildiğim tek bir şey vardı.

Daha önce hiç böyle hissetmemiştim.

Onun yanındayken sınırlarım kalkıyordu. Ben bile şaşırıyordum. Şöyle baktığınızda henüz çok az bir süre tanışıyorduk.

Oysa o en çok küçük Gök'ün hakkıydı.

Yıllar bir insanı ne kadar iyi değiştirebilmişse o kadar iyiydi. Gülümsemeden edemedim.

"Ne oldu?" dedi kaşlarını kaldırırken. Utanıp önüme döndüğümde kenarda sallanan elimi tuttu. "Gök?"

"Hiç." Dedim. "Düşünüyordum."

Elinin sıcaklığı soğuktan uyuşan elime iyi gelmişti. "Ne düşünüyordun?" dedi.

Omuz silktim. "Hiç."

Gülümsedi. Anlamıştı onu düşündüğümü. İyice kızarırken telefonum bir kez daha çaldı. Annemin aradığını düşünerek ofladım. Geleceğimi söylemiştim zaten, sürekli araması sinirimi bozuyordu.

Telefonumu cebimden çıkarıp arayana baktığımda Baran olduğunu gördüm. Bu aramayı da açmazsam iyice dikkatlerini çekeceğimi bildiğimden cevapladım.

"Efendim." Dedim sakince.

"Merkezde bir delik açıldı, içine düştün ve bu yüzden gelemiyorsun değil mi?" dedi alayla.

Göz devirdim. "Ha ha ha."

"Neredesin kızım sen?" dedi yükselerek. "Kafayı yiyorum evde, demiyorsun abim nasıl, sıkıldı mı?"

Göz devirdim yine. "Nasılsın Baran, sıkıldın mı? Sorduğuma göre kapatıyorum, eve geliyoruz zaten."

Bir an durdum.