ភាគបញ្ចប់
ក្រោយពីសន្លប់អស់មួយសន្ទុះហូប៊ីក៏បានដឹងខ្លួនមវិញទាំងមានអារម្មណ៍ថារំខានខ្លួនជាខ្លាំងមិនដឹងមានអ្វីទេមកធ្វើឲ្យខ្លួនឈឺដល់ថ្នាក់នេះនោះ។
«អឺស...អាស៎!មិចក៏មានអារម្មណ៍ថាឈឺម្ល៉េះ»ហូប៊ី និយាយទាំងសម្លេងរដាក់រដុបព្រោះខ្លួនកំពុងតែរលាក់តាមកម្លាំងរុញផ្ទុបរបស់អ្នកណាក៏មិនដឹងទេណា។
«បិទមាត់ទៅបើឯងមិនចង់ឲ្យវាភ្ញាក់ទេនោះ»សម្លេងស្រាលៗឱនមកខ្សឹបជិតត្រចៀករបស់រាងតូច។
«លោក...អឺស....គឺ...»ហូប៊ី គេអាចចាំសម្លេងបានថាជាអ្នកណាម្នាក់នេះគឺស៊ូហ្គានេះឯងមិនដឹងថាចូលមកបានយ៉ាងមិចទេ។
«មែន!គឺយើងណាក្មេងតូចយើងគឺប្ដីចុងរបស់ឯង»ស៊ូហ្គា និយាយតែប៉ុណ្នឹងហើយក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើចលនាចង្កេះកាន់តែខ្លាំង។
«អឺស៎!»ហូប៊ី ភ្លាត់សម្លេងថ្ងូរឡើងប៊ីសតែនឹងធ្វើឲ្យថេយ៉ុងភ្ញាក់ទៅហើយ។
«ស៊ូច...បងប្រាប់អូនហើយមែនទេថាកុំស្រែកឮៗអីប្រយ័ត្នប្ដីដើមអូនភ្ញាក់ណា»ស៊ូហ្គា ចង្កេះបាវខ្សាច់នៅតែបន្តរុញផ្ទប់ចុះឡើងមិនឈប់កាយតូចត្រូវបានលើកមកដាក់លើសាឡុងដោយស្នាដៃរបស់រាងក្រាស់។
ស៊ូហ្គាបានដាក់ឲ្យហូប៊ីគេងផ្កាប់មុខទៅនឹងសាឡុងរួចខ្លួនក៏ចាប់លើត្រកៀកមូលក្លំឡើងបន្តិចមុននឹងដាក់កូនប្រុសដែលកំពុងតែរឹងបែកសរសៃនោះចូលទៅក្នុងច្រកដ៏តូចចង្អៀតរបស់រាងតូច។
«ហ្ហឹក!ខ្ញុំ...ខ្ញុំឈឺ»ហូប៊ី សម្រក់ទឹកភ្នែកចុះមកម្ដងទៀតព្រោះតែឈឺត្រង់ចំណុចសំខាន់ដោយសារតែការរុករានពីអ្នកម្ខាងទៀត។
«ទ្រាំបន្តិចទៅណាប្រពន្ធសម្លាញ់...»ស៊ូហ្គា និយាយបានតែប៉ុណ្ណឹងក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើចលនាចង្កេះពីចង្វាក់យឺតរហូតដល់ចង្វាក់លឿនញាប់ស្អេកដូចជាម៉ាសុីនដេរ។
«អឺស!អាស៎!សឺត!ឯងនេះនៅតែតឹងណែនមិនថាប៉ុន្មានទឹកក៏ដោយ»ស៊ូហ្គា និយាយសម្លេងស្អក ចង្កេះបាវខ្សាច់ក្រលេងឥតឈប់សម្រុងរុករានកាយតូចពីមួយទឹកទៅមួយទឹកឥតឈប់ឈរ។
