ភាគទី០២/០២
យ៉ុងហ្គីសម្លឹងមុខណាមជុនហើយក៏វាឡើងទៅលើពូកហើយក៏ចាប់ផ្ដើមដោះខោអាវរាងតូចអត់គ្មានសល់សូម្បីតែខោក្នុងរបស់រាងតូច។
«ឯងប្រុងធ្វើបែបនឹងមែនឬ?»ណាមជុនសួរទៅកាន់យ៉ុនហ្គីទាំងបើកភ្នែកធំៗ។
«មានតែវិធីនឹងទេណាមួយយើងទ្រាំលែងបានហើយក្លិនក្មេងនេះខ្លាំងណាស់»យ៉ុនហ្គីនិយាយទាំងឋ្លួនកំពុងទេដោះសម្លៀកបំពាក់ចេញឲ្យនៅសល់តែខោក្នុងតែប៉ុណ្ណោះរួចក៏ចាប់ផ្ដើមចាត់ការរាងតូចដែលកំពុងតែដេករមួលខ្លួនទាំងអត់ខោអាវនៅលើគ្រែនោះ។
នាយចាប់ផ្ដើមថើបកាយតូចដោយការថ្នាក់ថ្នមបំផុតនាយដាក់មាត់ក្រាស់របស់ខ្លួនទៅលើបរបូមាត់តូចស្ដើងដែលកំពុងតែញ័រតតាក់នោះនាយថើបបឺតជញ្ជក់ទាល់តែអស់ចិត្តទើបថើបបង្អូសមកដល់គល់ករសរខ្ចីរបស់រាងតូចហើយក៏ខាំញិញទៅតាមកម្ដៅដែលមាននៅក្នុងខ្លួនរបស់គេ។ចំណែកឯណាមជុនវិញពេលនេះក៏កម្ដៅខ្លួនឡើងមកដូចគ្នាទើបគេដោះខោអាវចេញអស់ហើយចាប់ទាញរាងតូចខិតចុះមកខាងក្រោមបន្តិចរួចក៏ហែកជើងរបស់រាងតូចឲ្យញែកចេញពីគ្នារួចក៏ចាប់កាន់ភាពរឹងមាំរបស់ខ្លួនស៊ូកចូលភាពទន់ជ្រាយរបស់រាងតូចសន្សឹមៗរហូតដល់កប់ដល់គល់។
«អាចង្រៃ!ដំបូងធ្វើដូចជាសុភាពបុរសចុងក្រោយឆ្កែដដែល»យ៉ុនហ្គី ពេលឃើញអ្នកជាមិត្តចាត់ការមុនខ្លួនបែបនេះក៏ប្រទិចឡើង។
«យើងទ្រាំមិនបាន!បិទមាត់ឯងទៅ»បន្ទាប់ពីតតាំងគ្នារួចហើយណាមជុនក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើចលនាចង្កេះពីចង្វាក់យឺតទៅចង្វាក់លឿនញាប់ស្អេកដូចជាម៉ាសុីនដេរ។
«អាស៎!អឺស!តិច...តិចខ្ញុំឈឺ!»នាយតូចពោលឡើងទាំងសម្លេងខ្សាវៗព្រោះស្មារតីមិនទាន់នឹងនរថែមទាំងរវើរវាយថែមទៀត។
«សឺត!ស្រួលខ្លួនណាស់...អឺស!តឹងណែនល្អណាស់»រាងក្រាស់មិនខ្ចីស្ដាប់ការសុំរបស់រាងតូចឡើយរាងតូចកាន់តែហាមគេកាន់តែផ្គើននាយកម្រើកចង្កេះបាវខ្សាច់របស់ខ្លួនខ្លាំងៗហើយក៏ងើយក្បាលឡើងទៅលើដើម្បីទទួលយកក្ដីសុខដែលរាងតូចផ្ដល់ឲ្យ។
