3 yıl önce âşık olduğum adamın bir anda hayatımın ortasına düşmesini mucize olarak adlandırdım, yanıldım.
Uğruna sayısız cümleler kurduğum adamın büyük bir yalandan ibaret olduğunu gördüm, yıkıldım.
Şefkatinin ruhumdan sızıp kalbime mürekkep gibi...
Bölüm şarkısı: Dediler ki - Anlarsın Cem Adrian & Aylin Aslım - Herkes gider mi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
45.BÖLÜM: "SAVAŞ MEYDANI''
İnsanın bazen koşmak istediği de kaçmak istediği de aynı şey olabiliyordu, cevapsız kalan sorulara yanıt bulmak için çıplak ayaklarımla tüm dünyayı koşabilecek cesareti yüreğimde hissedebiliyordum. Yüreğimin ortasında atan kini, öfkeyi, kırgınlığı savurmak için yalın ayak koşmak istiyordum, bir tarafımda durmam gerektiğini fısıldıyordu.
Dur diyordu, yara alacak parçan kalmadı. Dur.
Telefonum kulağımda, şaşkın bakışlarım ise mezar taşlarındaydı. Kalbim derimi parçalamak için can atıyor, kaburgalarımı bin parçaya dağıtmak istiyordu. Ne hissediyordum, bedenimi ele geçiren yoğun his neydi, bilmiyordum.
"Tamam,'' diyebildim sadece. "Tamam.''
Telefon kulağımdan usulca kaydı, güçsüz parmaklarım zorlukla telefonu tutuyordu. Kaya'nın okyanus mavisi gözleri benden bir cevap bekliyordu.
"Babam,'' dedim gözlerimi gözlerine çıkardığımda. "Babam gelmiş.'' Ayaklarımdan ruhuma doğru bir ürperti yayıldı, zemheri benim ruhumda yaşandı.
"Eve gitmek zorunda değiliz,'' dedi Kaya bana bir adım yaklaşarak. "İstediğin her hangi bir şeyi yapabiliriz.''
Kafamı olumsuz anlamda salladım. "Orası benim evim,'' dedim üzerine basarak. "Kaçması gereken kişi ben değilim.''
Gözlerim kapandı. "Benimle gelir misin?'' diye sordum. Onun varlığı beni daha güçlü kılıyordu, yıkılmaz duvarlarıma destek oluyordu.
"Bugün ailelere tanışma günü desene.'' Güldüğünü hissettim. Birbirine yapışan kirpiklerimi usulca araladığımda gözlerimiz mühürlendi. "Laf arası isterim seni de.''
İçimdeki kaosa rağmen şuh bir kahkaha döküldü dudaklarımdan. Omzuna hafifçe vurdum, güldü. "Dalga geçme.''
"Hey," dedi Kaya gülümsemeye devam ederken. "Ciddiyim."
Kaşlarımı kaldırdım, "Değilsin."
Kaşlarını kaldırdı benim gibi. "Evet, öyleyim. Çiçekte alalım mı yol üstü?"
Yüreğimin yandığını biliyor, bana iyi gelmeye çalışıyordu. Kaya Sancaktar, benim bu dünyadaki en büyük şansımdı.
"Dalga geçmeyi bırak," dedim yüzünü incelerken. Bir tarafım hâlâ ona gülümsüyordu, Kaya Sancaktar öyle içime işlemişti ki babamın gelmesi bile kalbimi yormuyordu.
