ACININ BÜYÜTTÜĞÜ KADIN

33. BÖLÜM: "KABURGADAN SARKAN RUH"

Bölüm şarkısı: Perdenin Ardındakiler- Beni Kendinden Kurtar 

ACININ BÜYÜTTÜĞÜ KADIN
33. BÖLÜM "KABURGADAN SARKAN RUH"

Kalbimin ölümü, günler önce sevdiğim adamın gözlerinde olmuştu. Bana can veren gözler, canımı söke söke almıştı bedenimden. Yüreğime ezyah pençelerini saplayıp, paramparça etmişti.

Yüreğimdeki acı, zihnimdeki ihanet ne yazık ki bitmiyordu. Hiçbir şeyi unutamıyor, sevdiğim adamı, kalbimin sahibini kalbime tekrar buyur edemiyordum.

Kaybetmiştim.

Kaybetmişti.

Gözlerinin içi huzur dolu adamı kaybetmiştim.

Onu bir ömür boyu koşulsuz sevecek kadını kaybetmişti.

Umutsuzdum.

Umutluydu.

Onu bir daha hayatıma kabul etmeyeceğimi biliyor, kalbimdeki sızlamayı unutamıyordum.

Onu affedeceğimi sanıyor, bu umudun kanlı ellerini tutuyordu.

Oysa umut ölümdü. Umuda ilmek atıp boynuma geçirmemiş miydim? Kendi kendimi öldürmemiş miydim?

Güzel gözlü adamım umuda adım adım gidiyor, nefessiz kalacağını bilmiyordu.

Gözyaşlarımdan bir tanesi hadsizce gözümden damlayarak elimdeki not kâğıdında yaşamına son verdi. Onun ardından birkaç damla daha intihar etti mabetlerinden. Canım acıyordu, kafamdaki olumsuz düşünceler bile artık bana ağır geliyordu.

Cennetimin kapılarını, cehenneme açmıştım. Yavaş yavaş ilerlemişti ateşi cennetime. Şimdi cennetim, cehennemin korlaşmış ateşinde alev alev yanıyorken, öylece izliyordum olanları.

"Yapma bunu bana," diye fısıldadım burnumu çekerken. "Ne olur, yapma."

Kitabı elime aldığımda, yüreğim sıkıştı. Ölüm fermanım imzalandı sandım bir anlığına. Bu o kadar ağır bir acıydı ki, sevdiğim adam tarafından aylarca kandırılmıştım, bir yalana sığdırılmıştım.

Ama bu yalanlar, gerçek dünyama taşıyordu.

Kitabı sevdim dakikalarca, ardından gönderdiği bitkiye onunla olan anılarımı anlatırken hem ağladım hem güldüm. Defteri ise hiç açmadım.

Onunla yeni bir sayfa açmaya gücüm yoktu.

Kutuya hepsini yerleştirdikten sonra, çıplak ayaklarımı zeminle buluşturdum ve zoraki bir şekilde ayağa kalktım. Güçlü olmalı, bu aşkın üstesinden gelmeliydim. Gelmek zorundaydım.

Acının serzenişleri kulaklarımı tırmalarken, odamdaki kitaplığa adım attım yavaşça. Hareketlerim o kadar yavaştı ki, geç kalmak istiyor gibiydim. Kitaplığımın en üst bölümdeki kapaklı bölgeyi açtım ve Kaya'nın bana aldığı müzik kutusunu çıkardım.

Gözyaşım aktı, zihnim anılarla doldu.

"Keşke yalan olmasaydın," diye fısıldadım müzik kutusuna. Parmaklarım camını sevdi yavaşça, ona dokunuyormuşum gibi hissettim. "Keşke bana yaşattığın bunca mutluluk, bunca anı yalan olmasaydı." Derin bir nefes aldım gözyaşlarım yanaklarımı üşütürken. "Keşke, keşke beni gerçekten hayatına alsaydın. Seni sevdiğim için değil, ben olduğum için. Beni, ben olduğum için mutlu etseydin."