ACININ BÜYÜTTÜĞÜ KADIN

7. BÖLÜM: "KARANLIĞIN NEFESİ"

ACININ BÜYÜTTÜĞÜ KADIN

7. BÖLÜM:  "KARANLIĞIN NEFESİ"

Sessizlik, bir vaveylanın çaresizliğidir.

Gözkapaklarımın altında varlığını sürdüren onca hayallere rağmen, benim avuçlarımın içinde sıkı sıkı kavradığım gerçekler vardı. Tırnaklarım avuç içlerime batıp canımı yaksa da, bu durumdan hoşnuttum.

Gerçekler acıtır.

Varoluşumun birkaç kuralı arasında bu da vardı.

Umut etme.

Zihnimin en derin noktası alevler içinde yanıyordu, düşünme yetimi kaybedip, mantıksız atacağım her adım sonumun başlangıcıydı. Kaderin oyunlarının arasında en acıtan da buydu. Umut ediyordum. Söylediği her kelime, bir ipe ilmek atıp boynuma dolanıyordu.

''Her zaman o umudu katleden bir zaruret de vardır.''

İki dudağımın arasında hapsedilmiş onlarca kelimelerden birkaç tanesi düştüğünde, okyanus mavisinin gözlerinden bir şaşkınlık ifadesi geçti. Böyle bir cümle kuracağımı düşünmemişti sanırım.

Kafasını iki yana sallayıp, dudaklarının üzerinde dilini gezdirdi. ''Böyle düşünme, umut kalbin hediyesidir.''

Dudaklarım yukarıya kıvrıldı, ''Teşekkür ederim, kitap için.''

Teşekkür ederim yüreğimi umutla doldurup, beni tekrar öldüreceğin için.

''Rica ederim,'' deyip siyah çantasının fermuarını açtı. İçersinden birkaç sayfalık fotokopi çıkarıp bana döndü.

''Dünkü ders notları.''

Parmaklarının arasındaki kâğıtları alıp inceledim. Beni düşünmesi, ruhumu okşuyordu. Olmayacak şeylerin, olacağını varsaydırıyordu.

''Çok teşekkür ederim,'' deyip beni yakan okyanus mavisi gözlerine baktım.

Gülümsedi. ''Okurken zorlanabilirsin, karışık bir el yazım var.''

Her gülümsediğinde, kalbim onu daha çok sarıyordu. Canımı yakıyordu lakin onu daha çok seviyordum. Canım yanıyordu fakat ona daha çok bağlanıyordum.

''Okuyabilirim,'' deyip karışık el yazısına çıkartım gözlerimi. Onun ruhunu okumak, el yazısından daha zordu. Onun parmaklarından düşen her kelimeye sarılasım vardı, günler geçse de onun yazdığı şeyleri okuyacaktım.

''Umarım.''

Zihnimin içinde girift düşüncelerin tercümanlığını yapamıyordu dilim. Zihnimde yankılanan düşünceler dudaklarımda heba oluyordu. Dilimin ucana geliyordu lakin dudaklarımdan aşağıya atlayıp kendini yok edemiyordu.

Saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım ve mabetim olan gözlerine baktım.

Okyanus benim cehennemimdi.