3 yıl önce âşık olduğum adamın bir anda hayatımın ortasına düşmesini mucize olarak adlandırdım, yanıldım.
Uğruna sayısız cümleler kurduğum adamın büyük bir yalandan ibaret olduğunu gördüm, yıkıldım.
Şefkatinin ruhumdan sızıp kalbime mürekkep gibi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
O zaman son kez diyelim mi?
İyi okumalar...
47. BÖLÜM: "SON VEDA II''
Hayatın gerçeklerinden biride acıydı; acı daima vardı. Etrafa yayılan, yayıldıkça ruhların üzerine sinen, sindikçe iz bırakandı. Bu yüzden yıllar önce kendime Acının Büyüttüğü Kadın demiştim, ruhuna işlemiş acı izlerini yaşamı boyunca taşıyan kadın bendim.
Kayıplarım çoktu, kazançlarımda. Acım da vardı, mutluluğumda. Kırgınlıklarım da vardı, affettiklerim de. Yıllara sığdırdığım, hatta yılların altında kaldığım anılardan ibarettim. Bugünlere gelene kadar defalarca düşmüş, defalarca yaralanmıştım. Kendi kanımın kokusunu duyumsamış, o kanın kokusunda boğulmuştum.
