Owldark

Rozdział 5

Ostra woń ziół zmusiła mnie do poruszenia głową, byle z dala od cierpkiego zapachu, który palił mnie w nozdrza. Otworzyłam oczy, pojmując, że leżę na sofie, a po moich obu stronach stoją uśmiechnięci, lecz nadal wyglądający na nieco zaniepokojonych mężczyźni.

- Odleciałam?

- Tak, zdarza się, to nic takiego, nie przejmuj się. Najważniejsze, że jesteś już studentką Owldark.

- Fantastycznie – podniosłam się niezdarnie by usiąść, zakręciło mi się nieco w głowie, opuściłam ją i oplotłam rękoma na moment, po czym wyprostowałam się – czy teraz jesteśmy bezpieczne?

- O tak, założę się, że już jakiś nuntius został oddelegowany do pilnowania Twojej siostry, a Ty, póki co masz nas.

- Cudnie, a kto mi groził?

- Sądzimy, że był to ktoś z uczniów lub władz konkurencyjnej uczelni Knowledge.

- Dlaczego mieliby to robić?

- Być może chcieli, żebyś trafiła do nich, a może po prostu, chcą działać na szkodę naszej uczelni, nie byłoby to nic nowego.

Spojrzałam na swoją prawą dłoń, na której nie było najmniejszego śladu ukłucia, a później na ich rozpromienione twarze.

- Nie zrozumcie mnie źle, ale nie znam was, nie wiem nadal, na co się zgodziłam i byłabym wdzięczna za informacje.

- Jasne, teraz możemy Ci powiedzieć niemal tyle, ile sami wiemy.

- Niemal?

- No tak, ale to i tak o wiele więcej niż do tej pory.

Prychnęłam, kręcąc głową. Jasne, jeszcze coś musi być w zanadrzu, pewnie, czemu nie.

- Dobra, czego uczą w Owldark?

- Owldark to uczelnia dla ludzi mających dar, moc, talent, predyspozycję, uzdolnienie jak zwał tak zwał, ogólnie mówiąc magię.

- Magię?

Powstrzymałam śmiech.

- Zanim zaczniesz znów uważać, że Cię wkręcamy, powiedz, co widziałaś, co właśnie się stało kilka chwil temu?

- Ja... nie wiem, jakieś... - słowo czary, nie chciało mi przejść przez gardło — rytuały, no ale bez jaj chłopaki, magia? Serio?

- Na mą duszę! Magia, tak magia. Ignis!

Gdy tylko Ronan uniósł dłoń, wymawiając ostatnie słowo, wszystkie stojące w salonie świece, zapłonęły, a było ich całkiem sporo, o czym zorientowałam się dopiero teraz gdy ich ciepły blask rozjaśnił pomieszczenie z każdej strony.

- Finis – zacisnął dłoń w pięść, a świece zgasły.

- Teraz wierzysz?

Przytaknęłam z nieco zbyt szeroko otwartymi ustami.

- Magia otacza nas z każdej strony, jest wszechobecna i nieskończona, ale ludzi, którzy są zdolni opanować jej część, nie ma wielu.

- Zaraz, czyli jestem czarownicą?

- Posesorką, jak ja i Nolan. Wiedźma, czarownica, mag czy wróżbita to tylko określenia używane przez zwykłych ludzi, niemagicznych, którzy korzystają z usług takich jak my, jednakże oczywiście, prawdziwych posesorów, którzy faktycznie współpracują z ludźmi, jest garstka, a ci, którzy uznają się za autentycznych, prawdziwych magów, jasnowidzów czy wiedźmy w większości są zwykłymi naciągaczami. Nie wszyscy praktykują magię, jedni po odebraniu nauk żyją z nią, inni czasami ułatwiają sobie normalne życie, ale są i tacy, którzy pozbywają się jej, by żyć jak dawniej.

- Szaleńcy.

- Nie nam oceniać Ronan, każdy ma prawo wybrać swoją drogę.

Ronan pokręcił głową, przedrzeźniając Nolana.

- W szkole poznasz, kim jesteś. Można władać magią będąc empatą lub zbrojnym. Ja jestem empatą znaczy to, że współodczuwam emocje ludzi, czuję ich lęk, złość, czy nawet obecność.

- To wyjaśnia, skąd wiedziałeś, że Ronan jest za drzwiami, zanim zdążył zapukać.

Przytaknął.

- Ronan jest zbrojnym, słyszącym, słyszy każdy wydawany przez ludzi, zwierzęta, stworzenia czy przedmioty dźwięk i rozumie go, bez względu na język.

- Czekaj, czyli Ty na prawdę... słyszałeś tę książkę?

- Oczywiście, sama przekazała mi, na jakiej stronie się otworzy. Była bardzo podekscytowana. Nolan zbyt rzadko jej używa.

- Nie rozumiem.

- To księga patrona — odpowiedział Nolan — każdy, kto jest na 3 roku, otrzymuje taką, dzięki niej może być patronem, opiekunem nowej osoby, która dołącza do szkoły, na zaproszenie grona pedagogicznego.

- Można nie mieć patrona, albo zaproszenia a być posesorem?

- Posesorem jesteś po przyjęciu do uczelni, przed jesteś tylko adeptem i tak, można być adeptem, a nie zdobywać wiedzy na uczelni, można poszerzać ją samemu na własną rękę, za pomocą innych bliskich lub magicznych krewnych, ale to rzadkość.

- Od czego zależy czy ktoś dostanie zaproszenie, czy nie?

- Co roku na miesiąc przed rozpoczęciem nauki, powstaje lista potencjalnych kandydatów, starannie dobrana na podstawie obserwacji ich potencjału i ci, którzy są warci uwagi, otrzymują zaproszenie. Można wtedy patronować im, jeśli jest się na 3 roku.

- Co robi patron?

- Opiekuje się Tobą do czasu pojawienia się w szkole, pomaga w przyjęciu zaproszenia, opowiada o szkole jak ja teraz i pomaga Ci we wszystkim, co ma związek z magią.

- Jak... jak wybiera się taką osobę?

- Jak patron dobiera sobie adepta? Różnie, czasami losowo, innymi razy poprzez znajomość, bywa też, że to sugestia od górna, albo jeszcze coś innego. Ciężko określić, czasami spogląda się na listę i po prostu czuje się, że ta osoba do nas pasuje, że to właśnie ona, powinna być tą, za którą odpowiedzialność chce się wziąć.

- Skoro otrzymuje ją każdy, kto jest na 3 roku, to jak to wygląda, każdy opiekun ma swojego adepta?

- Nie, nie jest to obowiązek, bywa tak, że jeden opiekun ma kilku adeptów, albo nie ma ich wcale.

- Coś w Tobie musi być, skoro Nolan wybrał właśnie Ciebie, pierwszy raz jest patronem od... em... Od dawna.

Poczułam, że się czerwienię.

- Jak mnie wybrałeś?

- Obecnie przypadało 16 opiekunów na 8 adeptów, spojrzałem na listę i wiedziałem, że to Ty. Po prostu to poczułem.

Nie mogłam na niego patrzeć, czułam się skrępowana, co jeśli go zawiodę? Jeśli coś zawalę i pożałuje swojej decyzji? Niepewnie przysunął dłoń do mojej twarzy i lekko uniósł moją głowę do góry.

- Nie denerwuj się, wszystko będzie dobrze.

Błękit jego oczu ponownie mnie zniewolił, ten lekki dotyk i słowa wlały we mnie spokój.

- No dobra, koniec tych pogaduszek, ja spadam, bo mam jeszcze trochę do ogarnięcia, do następnego Vi.

Wciąż wpatrując się w oczy Nolana, odpowiedziałam na pożegnanie niczym automat, zupełnie bez emocji.