DEVIL'S WRATH 1: Lucian Velorca (COMPLETED)

CHAPTER 21

"SO nasaan na po ang may-ari ng bahay? Nakaligtas po ba?" Nagtatakang tanong ni Lucard at parang gusto ko nalang malagutan ng hininga sa susunod na sasabihin niya.

Please, huwag naman po! please, sabihin niyong nakaligtas sila. I silently prayed.

"Iyon na nga po, walang silang nakitang bangkay pero ayon sa ulat ng mga pulis maaaring natupok na ng apoy ang dalawa dahil matagal pa bago namatay ang sunog."

My whole body shake the moment I heard it, I shook my head, doesn’t want to believe him.

"H-Hindi totoo yan! Hindi! h-hindi totoo 'yan!" 

I can no longer stop myself. My lips trembled as I pulled my hair frusratedly. I felt like I’m already losing my mind. I can’t accept it. Hindi ko kayang tanggapin na wala na ang mga magulang ko. Naninikip ang dibdib ko at nagwala ako nang marinig ang sinabi niya. Pinigilan ako ni Lucard ngunit itinulak ko siya at mabilis akong pumasok sa loob ng nasunog na bahay.

"M-ma, Pa, Mama n-nandito na a-ako... Papa!" napaluhod ako sa mga abong natira, at dun napahagolgol. I cried, I cried like what this life always made me do. Bakit ganun? Why everything seemed to be so unfair. I waited, I endured every suffering just for me to see them.

Naghintay ako, nagtiis ako ng matagal at ngayong nakalaya na ako at pwede ko na silang makita, mayakap... bakit wala na sila? Bakit? I was just sobbing I could hardly muttered anything. Hindi ko kayang tanggapin na mawawala sila ng ganito kabilis, ng hindi ko man lang sila nakikita, nayayakap, para akong nababaliw.

"Sir, pakialis nalang po siya delikado po kasi baka may mga bakal at mga kahoy na biglang mabuwal at malaglagan siya.” I felt like floating in the air when Lucard pulled me up, but I stop him. “Hindi! nandito sila ‘di nila ako iiwan, di nila magagawa 'yon.” I muttered as tears keep on spilling From my eyes.

"Mama, Papa...  Please nandito na a-ako nandito na ako!" I desperately said, hoping that they will stood there infront of me, I would si mama and papa, smiling at me telling How much they missed me, telling where did I Go, why did I took so long to come back? Hindi ganito. Hindi sunog na bahay. I should be embrace by their arms, not with grief. Nagpasabunot ako sa aking sarili, panaginip lang ito. Panaginip lang talaga ito. Napatakip ako ng bunganga at muling napahikbi.

"Halika kana please, we're not safe here for petes sake. Come on please." Sinubukan niyo akong hilain paalis pero hindi ako nagpatangay.

"Ayoko! b-bitawan mo ako! n-nandito sila, ayoko!"

Napahagulgol ako lalo, at halos mahilo na ako dahil wala akong maintindihan, ayokong intindihin, ayokong tanggapin na wala na sila. Walang nagawa si Lucard nung nag hysterikal ako kaya binuhay niya na lang ako palabas at mabilis na naglakad at pumasok ng kotse. Itinulak ko siya para buksan ang pinto ngunit hinarangan niya ako.

"Umalis ka diyan, nandito sila.  Buhay s-sila, p-please" nagmakaawa ako sa kaniya na palabasin ako ngunit niyakap niya lang ako. Napakasakit, bakit nangyayari sakin ito?

"Umalis na tayo dito." He muttered.

"No! Huwag muna, baka nandoon sila, b-bumalik na tayo sige na m-maawa ka." I cried as I was weakly pushing him.

"Just cry on my shoulder, Milk. It’s ok, you’ll be ok.” I just hugged him tight at mas lalong lumakas  ang hagulhol ko nang papalayo na ang sasakyan sa lugar na kung saan ako natutong maglakad, magsalita, sumaya, tumawa at ngumiti. Lugar na kung saan natutunan kong magmahal ng kapwa tao. Rumespeto sa iba, mahalin ang magulang at pahalagahan ang mga mahal sa buhay.

Ngunit ang pinakamasakit ay ang hindi ko sila naabutan, hindi ko man lang nakamit ang pinapangarap kong yakap bunga ng pangungulila ko sa kanila. Para akong pinagpira-piraso. I felt like I was being killed inside.