Chapter 87
ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူယွမ်ရှင်းကျဲရှေ့သို့လျောက်လာကာ ခြေတစ်လှမ်းအကွာ၌ရပ်တန့်လိုက်သည်။
ယွမ်ရှင်းကျဲ ပို၍ပြင်းထန်သော အေးမြသည့်အမွှေးနံ့အားရှုမိသွားပြီး ၎င်းမှာလော့ဝမ်ချွမ်း၏ခန္ဓာကိုယ်မှလာသည့်ပုံပင်။
ထိုအနံ့မှာ သူကိုင်ထားသည့် နာနိုဝတ်စုံ၏အနံ့နှင့်ဆင်တူလေသည်။
ယွမ်ရှင်းကျဲ၏သိချင်စိတ်မှာ အနည်းငယ်ပြင်းပြလာသောကြောင့် လော့ဝမ်ချွမ်း၏အရှေ့သို့မှီချလိုက်ပြီး ဂရုတစိုက်ဖြင့် အနံ့ခံကြည့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် လော့ဝမ်ချွမ်းအား ဝေခွဲမရသည့်ပုံဖြင့် ကြည့်လျက် " ဘာလို့ခင်ဗျားကိုယ်ကအနံ့က ဒီနာနိုဝတ်စုံနဲ့အရမ်းတူနေရတာလဲ.."
လော့ဝမ်ချွမ်း ထိုကောင်ငယ်ကလေးအား အမှန်တရားကိုပြောမည်ပြုလိုက်သော်လည်း သူဘယ်တော့မှမထင်ထားခဲ့သည်မှာ ထိုကောင်လေးသည် သူ့အပေါ်တိုက်ရိုက်မှီချလာပြီး သူ၏လည်ပင်းနားသို့ နမ်းရှုံ့ကြည့်နေစဉ်မှာပင် ရှက်မသွားခဲ့ချေ။
" တကယ့်ကိုအတူတူပဲ…"
ယွမ်ရှင်းကျဲ သူ၏မျက်လုံးများကို တဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်လိုက်ကာ လက်ကိုဆန့်၍ လော့ဝမ်ချွမ်း၏ညာဘက်ကော်လာကိုကိုင်ထားပြီး အံ့ဩနေသည့်ပုံဖြင့်
" ဒါကခင်ဗျားရဲ့ဟာမဖြစ်နိုင်…."
သူ၏ခေါင်းကိုမော့လိုက်ချိန်တွင် သူတို့နှစ်ဦးကြားရှိ အကွာအဝေးသည် အလွန်အမင်း…
သူ၏ကော်လာအားဆုပ်ကိုင်ထားသည့်ခံစားမှုကြောင့် လော့ဝမ်ချွမ်း လည်ပင်းတလျှောက်တင်းကြပ်မှုကြောင့် သူ၏လည်ပင်းအနောက်ဘက်တွင် အနည်းငယ်ဆွဲကိုင်ထားသကဲ့သို့ ခံစားနေခဲ့ရသည်။
သူကူကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့် ငုံ့ချလိုက်ပြီး ယွမ်ရှင်းကျဲဦးဆောင်ရာသို့သာ ယိမ်းလိုက်လေသည်။
လေ့ာဝမ်ချွမ်း၏ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ပြီး ခန့်ညားသောမျက်နှာမှာ သူ၏ရှေ့တွင် အကြိမ်မရေမတွက်နိုင်အောင် အလွန်နီးကပ်စွာထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ၎င်းမှာ သူ့၏ဦးနှောက်အား ဗလာဖြစ်သွားစေခဲ့ပြီး ထိုအခိုက်အတန့်တွင် မည်သည့်စကားဆက်ပြောရမည်အား မေ့လျော့သွားစေ၏။
