Chapter 117
အဖြူရောင်ကုတ်ရှည်များကိုဝတ်ဆင်ထားသည့် သုတေသီများနှင့် လက်ထောက်များက ယွမ်ရှင်းကျဲအား အဖိုးမဖြတ်နိုင်သောရတနာတစ်ခုကဲ့သို့ တောက်ပသောမျက်ဝန်းများဖြင့် ကြည့်နေကြ၏။
ယွမ်ရှင်းကျဲက လန့်သွားပြီးနောက်
“ကျွန်တော် ရေတစ်ခွက်သွားသောက်လိုက်ဦးမယ်…”
“ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပါ...” မင်ရှောင်းက သူ့ကိုချက်ချင်းတားလိုက်သည်။
“အပင်ပန်းမခံပါနဲ့...”
သူက လက်တွန်းလှည်းတစ်ခုကိုတွန်းလာလိုက်ပြီး
“ဖရဲသီးအရသာဓာတ်ဆားရည်ပါ...”
ယွမ်ရှင်းကျဲက ခေါင်းကိုမော့ရင်းဓာတ်ဆားရည်သောက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ချန်ယွမ်ကိုမေးလိုက်၏။
“ဒါဆို...ကျွန်တော့်ဓာတ်ခွဲခန်းကိုသွားကြည့်လို့ရပြီလား...”
ချန်ယွမ်က အလျင်အမြန်ခေါင်းညှိတ်လိုက်သည်။
“သေချာတာပေါ့...”
ယွမ်ရှင်းကျဲနှင့်ချန်ယွမ်ထွက်သွားသည်အထိ သုတေသီများက ယွမ်ရှင်းကျဲအား ကယ်တင်ရှင်တစ်ယောက်ကဲ့သို့ သက်ပြင်းတချချဖြင့်လိုက်ကြည့်နေကြသည်။ ထို့နောက် ယွမ်ရှင်းကျဲဓာတ်ခွဲခန်စတောင်းဆိုရသည့်အကြောင်းရင်းကို စတင်ဆွေးနွေးကြတော့၏။
တချို့က သိပ္ပံပညာကိုစိတ်ဝင်စား၍ဟုထင်ကြသည်။ တချို့က သုတေသီတစ်ယောက်ဟူသောဂုဏ်ပုဒ်ကြောင့်ဟုယူဆကြပြီး တချို့ကမူ သူဒီတိုင်းကစားချင်ရုံသက်သက်ဟူ၍သာ ထင်မြင်ချက်ပေးကြလေသည်။
အားလုံးက ယွမ်ရှင်းကျဲ၏အရေးပါပုံကိုသိရှိထားကြရာ ကျင်းရွှမ်၏စကားများကို သဘောတူကြ၏။
“ဟုတ်တယ်...အဲ့ဒါကဓာတ်ခွဲခန်းတစ်ခုသက်သက်ပဲလေ...”
“ဒီတောင်းဆိုမှုက သင့်လျော်ပါတယ်...အခန်းနည်းနည်းပိုပေးရင်ရကောင်းမလားမသိဘူး..”
ချန်ယွမ်က သဘောတူဟန်ဖြင့်ခေါင်းညှိတ်သည်။
“သူလုပ်ချင်တာလုပ်ပါစေ...ဒါကဓာတ်ခွဲခန်းတစ်ခုပဲလေ...ရေချိုးခန်းအဖြစ်ပြောင်းချင်တယ်ဆိုရင်တောင် ကိစ္စမရှိပါဘူး...”
