ARKADAŞKÇA -2 (KİLİD)

Bölüm 66

BÖLÜM 66

ORTAK EV

Saat gecenin üçünü gösterirken çocukların hepsi salonun içerisinde, dağınık bir halde oturuyorlardı. Jibit ve arkadaşları toplantı yapacaklarını söylediklerinde, yapmakta oldukları işleri bırakarak buraya gelmiş, küçük bir hazırlık yapıp beklemeye başlamışlardı. Dışarıda uğuldayan rüzgar kulaklarına dolarken hissettikleri huzursuzlukla nasıl başa çıkacaklarını düşünüyorlardı. Jibit, yarından – daha doğrusu bu sabahtan- itibaren olacakları tane tane açıklarken hepsi nefeslerini tutmuştu. "Tamam mı?" diyordu Atıl. Jibit'in susmasıyla konuşmayı o devralıyordu. "Yüksek ihtimalle, bizim korumalardan sonra ikinci ekip sizlere eşlik edecekler. Çoğu Kuyu'nun içerisinde eğitildi bu yüzden, karşı karşıya geldiğinizde endişe etmeyin." Diyen Atıl, Karaca'nın elinde büyük bir tepsiyle içeri girdiğini görünce susup, ona baktı. "Dışarısı o kadar soğuk ki..." dedi genç kız "Uyumayacağımızı hesaba katarsak, sıcak çikolata iyi gider diye düşündüm." Orta sehpaya koca tepsiyi bıraktığında başını kaldırıp Jibit'e baktı. "Bizlere Kuyu'daki adamların resimlerini atarsanız, onları gördüğümüzde paniklemek yerine daha hızlı hareket edebiliriz. Zaman en önemli sorunumuz olacakmış gibi duruyor." Dedikten sonra kendi kupasını alarak sehpanın etrafından dolaşıp, Atıl'ın yanına gitti. Tekli koltukta, rahatça oturmakta olan genç adam şaşkınlıkla ona bakakalırken Karaca kısa bir an gözlerinin içine baktı. Bir bacağıyla Atıl'ın bacaklarını iki yana açtıktan sonra arkasını dönüp yere, Atıl'ın bacaklarının arasına oturdu. Bir kolunu genç adamın bacağına doladığında sıcak çikolatasından bir yudum alarak, kupayı sevgilisine doğru uzattı. Atıl üzerine yapışan şaşkınlıktan hızla kurtulur, kızın uzattığı zeytin dalını seve seve kabul ederken nasıl hafiflediğini anlatacak kelimelere sahip olmadığını fark ederek aptal gibi gülümsedi. Çocuklar, onların arasında olanları pür dikkat izliyor olsalar da sıcak çikolatalarını elden ele dolaştırıp, yerlerini yeniden ayarlıyor, sanki yarın kötü bir şey olmayacakmışçasına kendilerini güvende hissetmenin verdiği mutluluğa bırakıyorlardı. Jibit, Karaca'nın bu tavrına gülümseyerek bakarken genç kız içini çekerek başını Atıl'ın dizine yasladı. "Uzun zamandır Kuyu'da olmama rağmen, ben bile hala bazılarını tanımıyorum." Dedi.

"Özel eğitim alanların birçoğu orada değil." Dedi Jibit. Sesi sakindi "Ama haklısın. Bora'ya sizlere mail atmasını söyleyeceğim."

"O da paniklemiş olmalı." Diyen Naz, Jibit'i güldürürken "Haksız mıyım?" diye sordu.

Jibit "Haklısın," dedi "Ama elinden gelenin en iyisini yapacağından şüphem yok."

"Bende yanında olup ona yardım edebilirim. Madem benim hayatım tehlikede değil." Dediğinde Berat "Kimse bunu söylemedi," diyerek ona baktı "Bu şeyin içine dahil olmuyorsun çünkü zaten ölümden döndün. Bora abinin yanında kalması sence güvenli mi?" diye sorup bir Atıl'a bir Jibit'e baktı. "Gerçekten panikliyor mu yoksa rol mü yapıyor bazen anlayamıyorum."

Atıl "Bora iyi biri ama bazen gerçekten aşırı tepkiler verebiliyor. Naz'ın onun yanında kalmasında bir sakınca yok."

"Ben de Anahtar'da olacağım." Dedi Yağmur.

Atıl ile Jibit birbirlerine baktılar. Jibit, konuşmadan hemen önce derin bir nefes alarak arkasına yaslandı. "Geçen Salı gideceğin hakkında kesin konuşmuştum fakat bu olmadığı için kendimi berbat hissettiğimi bil lütfen" dediğinde Yağmur "Önemli değil" diyerek gülümsedi. "Başıma orada da bir şey gelebilirdi ve tamamen yalnız olacaktım." Ses tonu yumuşacıktı. Jibit'in itiraz edeceğini anladığında bir elini kaldırarak onu susturdu "Yabancı bir ülkede, sırf gücün var diye ortalığı birbirine katamazsın." Dedi Yağmur "Burada, düşündüğün gibi oldukça güvendeyim ve tamamen kontrol bende. Sadece çok fazla insanın bizim yüzümüzden incinmesini istemiyorum, hepsi bu." Sesi sonlara doğru kısıldığında Cihan'ın elini tutup dudaklarına götürmesiyle ona baktı. Gözleri dolmuş, dudakları titriyordu. "Bu kadar duygusal olman başımızı ağrıtabilir." Diyen Cihan, kızı kollarının arasına çekerek dudaklarını saçlarına bastırdı.