Kabanata 28

717 7 0
                                    

Wife

He held onto my waist tightly. His face were lighting up even if we're in this cold dark night. The city lights were beautiful from afar but it doesn't compare to the beauty that this man holds. Madilim ang mga mata niya, oo. Siguro, mahirap siyang abutin. Pero siguro nga... may mga pangarap talaga tayong hindi natin alam na pangarap pala natin dahil alam nating hindi matutupad pero... para talaga sa'yo.

Sumasayaw ang buhok niya dahil sa hangin, na lalong nagpa-gwapo sa kaniya. His built were so masculine that it made me look smaller in his hold. I ran my fingers through his hair. Napapikit siya roon habang nakangiti. He looks... at peace. He looks contented just by my touch. He looks happy. At sa totoo lang, kahit na awkward kanina... hindi ko maipagkakaila na masaya rin akong ginawa niya ito.

Hindi ko alam kung nagustuhan ako ng mga magulang niya. Hindi ko rin alam kung magiging karapat-dapat ako para sa kaniya. Isa lang ang alam ko... hindi na ako aalis sa kaniya. Hindi ko na hahayaang mawala siya. At sa wakas, masasabi ko nang... hindi na ako mag-iisa.

As I rested my palm on his cheeks, his eyes opened. He looks at me like a priceless piece of land. A jewel without a price. He looks at me like an undying rose.

"Mahal din kita." bulong ko sa labi niya.

My response to what he says before. I never wanted this to be emotional. Pero sa pagkakasabi ko no'n, nanghina ang boses ko. Maging ang mga kamay ko na nakahawak sa pisngi niya ay bumagsak sa kaniyang balikat. My chest hurt because of the sudden burst of emotion. Hindi ko rin kasi akalain na sasabihin ko ito ngayon. I'm not even thinking about it. Hindi ako nag-isip ng ilang araw.

I am this sure about my feelings. I am this clear.

Hindi na kailangan pang manigurado. Hindi na kailangang patagalin.

Nanlalaki ang mga mata niyang nakatitig sa'kin. His hands were a bit weak holding my waist. Napangisi ako at gusto siyang asarin kung nasaan na ang tapang niya ngayon. But then this is just so serious that I don't wanna spoil the moment. But... he looks so adorable.

"A-Anong... what did you say?" bulong niya pabalik.

Umirap ako at aalis sana sa hawak niya para tumingin sa city lights pero binalik niya ang dating diin ng hawak niya.

"You can't get away now. Say it again," he said, frustratingly.

Tumawa ako sa mukha niya. Kumunot ang noo niya at lalong hinigpitan ang yakap sa'kin. I protest a bit that's why he held it gently.

"I'm sorry. Just please... don't make this frustrating. Say it again."

Nagtaas ako ng kilay. "Ang sabi ko... mahal kita."

Napaawang ang labi niya. His eyes twinkled. He whispered a curse multiple times as he closed his eyes tightly. Para bang hindi siya makapaniwala sa narinig. Nang hindi niya makayanan ang lahat, niyakap niya ako ng mahigpit. He smelled nice and he felt warm. He held me... like his life depended on it. Like my words struck his chest that he cannot breathe... and my embrace will make him feel better... even if I cause the fatal blow.

"I... didn't know that... this feels fucking good. Baby, you made me so happy," he whispered on my neck.

There's a ball on my throat that I can't swallow. My eyes were watering as I closed it gently... as I repeat his words on my mind. Hindi ko alam kung ipapaulit ko pero... masarap ding pakinggan na masaya ang taong mahal mo... dahil mahal mo sila pabalik.

It feels good to be loved back. It feels good that someone's been waiting for you to say those words back. And they wait patiently, because... You are worth the wait.

Craving the Thorns (Monforte Series #1) (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon