Birkaç saat oldu ve midem durmadan guruldamaya başladı. Yataktan kalktım ve kulağımı kapıya dayayıp kapıya doğru yürüdüm. Dışarıda hiçbir şey duymadığım için, üzerinde yatan yatağa doğru yürüdüm. Tavana bakarken iş yerindeki birinin kayboluşumu fark edip etmediğini merak ediyorum. Demek istediğim, bugün işim vardı, o yüzden umarım Nina gelmediğimi anlayınca kayıp ihbarında bulunur.
Nina ne kadar hasta olursam olayım işi asla kaçırmadığımı biliyor. Aklıma başka bir umutsuz düşünce gelip kalbimin mideme düşmesine neden olurken iç çekiyorum. Birisi beni nerede arayacağını nasıl bilecek? Lanet olsun, hangi cehennemde olduğumu bile bilmiyorum. Tanri aşkına, kahrolası bir katil tarafından esir tutuldum. Beni şehre yakın tutmasının aptallık olmasına imkan yok.
Tak Tak
Kapı açıldığında Jungkook'u açığa çıkarırken aniden yatakta doğruldum. Gözleri o kadar kırmızı ki bana bakarken o kadar ışıltılı görünüyor ki.
"Kafan iyi mi?" diye mırıldandım ihtiyatla onun her hareketini izliyordum. Jungkook hiçbir şey söylemeden bana doğru yürüdü. Bana yapabileceklerinden korkarak titrerken vücudumdaki her bir tüy diken diken oldu.
Yanımdaki yatakta otururken açıkça "Bu senin hatan biliyorsun" dedi. Kaşlarımı şaşkınlıkla çatarak ondan uzaklaştım. Jungkook belimi tutup beni kendine doğru çekiyor.
"Benim hatam ne?;" Kokusundan tiksinerek burnumu kırıştırarak sordum. Tıpkı Damien'ın futbol antrenmanından sonra otunu içtiğinde kokladığı gibi kokarca kokuyor.
Jungkook bir kaşını kaldırıyor, "Eğer benden kaçmaya çalışmasaydın. Sana el sürmezdim."
Sen ciddi misin?
Bir cinayete tanık olan herkes de kaçmaya çalışır.
"Lütfen Jungkook beni bırak. Eğer endişelendiğin buysa seni ispiyonlamayacağım, söz veriyorum," Jungkook'un bir insan olduğuna dair beslediğim küçük umuduma tutunarak yalvarıyorum.
Boynumun kıvrımını koklayarak, "Gitmene izin veremem," diye sert bir şekilde yanıtladı. Beş kelime beynime nüfuz ederken sessiz kalıyorum. Aniden kolunu omzumdan çekip yataktan kalkıp kapıya doğru yürüyor. Jungkook'u duvara çarpıp kapıdan kaçmayı düşünürken kafamın içinde bir ampul yandığında adrenalinin içimde yükseldiğini hissedebiliyorum, ama gözlerim kemerine sıkıca asılmış bir silahı fark ettiğinde her şey hızla boşa gidiyor. .
Jungkook'u devirebilmemin hiçbir yolu yok. O benden çok daha güçlü ve benim küçücük halimden daha büyük. Daha önce olanlara bir bakın. Bu yüzden, sanki tüm zaman boyunca bu odada kilitli kalmışım gibi, kendim için umutsuz hissederek yatakta oturuyorum. Jungkook kapı çerçevesinin önünde durdu, çömeldi ve sol kolunu uzatıp yerdeki bir şeye uzandı, sonra ayağa kalkıp bana doğru döndü. Elinde ahşap bir yemek tepsisi tutuyor.
Gözlerim yemek tepsisini taradığında, üzeri şerit kapakla kaplı bir tabak ve yanında bir su şişesi görüyorum. Jungkook önüme geçtiğinde yemek tepsisini yatağın üzerine bıraktı ve çenemi kelepçeledi. Kim bilir ne kadar süre sessizlik içinde gözlerimiz birbirine kilitlendi. Tam şu anda tanıştığım Jungkook, şu anda karşımda duran Jungkoik'un aynısı. Dün geceden beri uğraştığım şiddet yanlısı psikopat artık ortalıkta yok.
Benden çok daha uzun olduğu için göğüs hizasında onunla yüz yüze duruyorum. Elimi kaldırıp yanağını kelepçeledim, bu onu sanki ona tokat atacağımı sanıyormuş gibi irkiltti. Neden bu şekilde tepki verdiğini anlayamadığım için kaşlarımı çatarak elimi çektim.
"Jungkook," diye mırıldandım.
Jungkook devam etmemi bekleyerek bana baktı.
"Lütfen bırak beni gideyim." İçimdeki o umuda tutunarak tekrar yalvarıyorum.
Jungkook'un gözleri az önce söylediğim şeye kızarak hızla karardı. Aniden beni iterek yatağa düşmemi sağladı. Daha sonra yemek tepsisini alıp duvara fırlatıyor. Tabaktan saçılan yiyeceklerin tümü halının üzerine düşüyor. Ani saldırganlığından dolayı çığlık attım.
"Bunu sormayı bırak." Yumruklarını sıkarak dişlerini gıcırdattı.
"Nasıl durabilirim?! Lanet bir mahkum gibi iradem dışında tutuluyorum. Beni resmen kaçırdın," diye kükreyerek öfkemi ele geçiriyorum tüm bu durum karşısında hayal kırıklığıyla. Jungkook suratıma bir tokat attı ve hızla alışmaya başladığım acıdan yanağımı kelepçeleyen halıya yuvarlandım.
Jungkook, "Sana karşı nazik olmaya çalıştım," diye mırıldandı ve her zamanki gibi kapıdan çıkıp kapıyı kilitledi. Parmak eklemlerimin ne kadar acıdığını ya da ne kadar sert yumruk attığımdan kanadığını umursamadan kapıya doğru koşarak tekmeler atıyor ve yumruklarımı indiriyorum. Bir süre sonra hayal kırıklığı ve acıdan çığlıklar atarak dizlerimin üstüne düşmeyi bırakıyorum. Jeon Jungkook'un insan olacağına dair en ufak bir umudum olsaydı. Artık ona dair kesinlikle sıfır umudum var.
O bir canavar.
Lanet bir canavar.
Dakikalar akacak gözyaşım kalmayana kadar hıçkıra hıçkıra geçiyor. Gözlerim halının her tarafına saçılmış yiyeceklere takıldı ve ona doğru emekledim. Sandviç ve doğranmış meyvelerden oluşan dağılmış yemeğin yanına oturup onları tek tek alıp ağzıma atıyorum. Burada tıpkı on beş yaşımdayken yediğim gibi topraktan yemek yiyen bir köpek gibiyim.
O zamandan tek farkım en azından özgürlüğüme kavuşmuştum. Ve şimdi hiçbir şeyim yok. Jein Jungkook artik tüm özgürlüğume sahip.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
bir katilden hamile / JIKOOK
Ação"Bana itaatsizlik etmeye nasıl cesaret edersin?" "Lütfen bırak beni, kimseye bir şey söylemeyeceğime söz veriyorum," "Daha önce açıkça belirtmemiş miydim? Buradan asla kaçamayacaksın." Siktir git!" . "Az önce ne dedin?"
