នាយភ្ញាក់ខ្លួនព្រឺតដូចត្រូវគេចាប់ទះនាយទាញភួយចេញមើលមុខនាងឆ្លាស់ចុះឆ្លាស់ឡើងនាយលើកនាងមកអង្គុយលើភ្លៅ។
« អូនឈឺកន្លែងមួយណាខ្លះ? »
« ឈឺទាំងអស់អូនកម្រើកខ្លួនអត់កើតហ៎េវាឈឺហ៎ា » នាងនិយាយចង់យំពេបមាត់ពេបកណាស់ដោយសារតែនាងតូចត្រូវទៅរៀនព្រឹកទៀតផងឥឡូវនេះវាពិបាកយ៉ាងហ្នឹង។ អ៊ុនវូអោបនាងតូចជាប់បើមិនមកពីគេនាងក៏មិនត្រូវឈឺចាប់ខ្លាំងយ៉ាងនេះដែរគេពរនាងយកចានបបរមកទៅអង្គុយលើសាឡុងក្នុងបន្ទប់នាងតោងកគេមិនហ៊ានរើខ្លាចធ្លាក់។
« អូនញ៊ាំបបូរសិនទៅចាំបងទៅទិញថ្នាំឲ្យអូនលេបបាត់ឈឺខ្លះណា » នាយអង្អែលសក់នាងតិចៗថើបសៀតផ្កាថើបពេញមុខទាំងមូលអោបចង្កេះនាងជាប់មិនលែងទៅណា។
« អត់ឲ្យបងទៅទេ » អ៊ុនវូឃើញនាងគ្រវីក្បាលជាប់យ៉ាងនេះក៏ខលប្រាប់កូនចៅឲ្យពួកគេទិញថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ឲ្យទាំងយប់ជ្រៅតែម្ដងមិនដឹងថាពេទ្យគេនៅបើកឬមួយក៏អត់ទេ។
« អូនញ៊ាំបបរសិនទៅ » អ៊ុនវូដួសបបរដាក់ក្នុងស្លាបព្រាលើកមកចង់បញ្ចុកនាងហើយប៉ុន្ដែនៅមិនបានផលនាងងាកចេញទៅមើលអ្វីផ្សេងវិញ។
« អ៊ុប..» គេអស់វិធីក្រៅពីដាក់បបរចូលមាត់ខ្លួនឯងបញ្ចុកនាងតាមមាត់និងមាត់នាងតូចចង់ប្រកែកមិនញ៊ាំក៏មិនបានទីបំផុតក៏ត្រូវលេបចូលអស់។
« ញ៊ាំខ្លួនឯងទឲ្យបងបញ្ចុកទៀត? »
« មិនបាច់ទេ » នាងយកស្លាបព្រាពីដៃអ្នកកម្លោះយកមកដួសបបរញ៊ាំវិញឯគេញញឹមគែមមាត់អង្អែលភ្លៅនាងមិនដកដៃដាអ៊ុនមានតែបណ្ដោយគេអស់ចិត្តលែងចង់អង្អែលក៏តាមហ្នឹងទៅចុះ។
« អូនញ៊ាំឲ្យឆាប់អស់ទៅអាងមានកម្លាំងបន្តទៅទៀត » អ៊ុនវូថើបស្មានាងដែលបានធ្លាក់អាវចុះមកនាងគ្មានពាក់ឈុតក្នុងអ្វីសោះក្រៅពីអាវពណ៌ដៃបិទលេវរបស់អ្នកកម្លោះម្នាក់នេះគឺវាត្រឹមភ្លៅនាយល្មមអញ្ចឹងហើយកូនស្រីនាងនោះក៏ប៉ះជាមួយដំបងសាច់មួយនោះបាត់អ៊ុនវូខូចដែរមិនបានរឺតខោរបស់ខ្លួនផងពេលនាយពរនាងមកអង្គុយពីលើវាក៏ចំគ្មានខុសកន្លែងទើបដៃគេនៅមិនចេះស្ទាប។
« អូនដឹងហើយ» ដាអ៊ុនដឹងដល់របស់សើមៗចេញពីល្អាងស្នេហ៍នាងមកហើយក៏មើលទៅខាងក្រោមមានអាវជួយបាំងហើយអ៊ុនវូថើបកនាងបឺតខាំជញ្ជក់បង្កជាស្នាមដុំៗច្រើនកន្លែងទៀតផង។ នាងតូចត្រូវគេបំពានខ្លាំងណាស់ហាមឃាតមិនបានទាល់តែសោះគេចាប់លើកចង្កេះនាងអុកពីលើតិចៗមិនហ៊ានខ្លាំងព្រោះនឹកឃើញថានាងនៅឈឺទើបចេះតែអុកយឺតៗតិចៗឲ្យនាងញ៊ាំបបរប៉ុន្ដែញ៊ាំម្ដេចកើតដែរទៅ? គេអុកឯនាងញ៊ាំគិតថាកើតឬ? នាងញ៊ាំបានតែបីបួនម៉ាត់ក៏ត្រូវឈប់គេបង្វែរនាងឲ្យមកអង្គុយច្រកគៀវវិញមាននាយចាក់ដោះខោខ្លួនចោលសូកដំបងសាច់នោះចូលក្នុងល្អាងស្នេហ៍នាងតូច។
« ហ្ហាស...សឺតតត...អ៊ុនវូតិចៗអូននៅឈឺណាកុំខ្លាំងពេក »
