Querencia | James Potter

ÖZEL BÖLÜM

Querencia'nın 1. yıl dönümü ve yılbaşı özel bölümüdür efenim... Yazar keyifli okumalar diler.
☃️💙

Have a holly jolly christmas
Xoxo, gossip girl

***

(Sahne şarkısı:
Balmorhea - The Winter)

Güneşin tepede parıl parıl parladığı, çocukların neşeli kahkahalarının havada uçuştuğu sıcak bir yaz sabahıydı. Küçük Emily, elinden tuttuğu kardeşiyle beraber büyük evin merdivenlerinden çıkarlarken sinir bozucu kuzenlerine yakalanmamak ve onların şakalarına maruz kalmamak için oldukça sessiz davranıyordu.

Üst kata çıktığında ve koridorun sonundaki odayı gözüne kestirdiğinde kardeşinin hızlı olması için elini çekiştirip oraya doğru ilerledi. Küçük parmaklarını kıvırıp birkaç defa kapıya tıklattı ve içeriden bir sesin gelmesini bekledi.

"Gir." Beklediği ses gelince dönüp kardeşine gülümsedi ve kapı kulpunu aşağıya indirerek içeriye girdi. Çok sevdiği amcası hemen ilerideki çalışma masasında oturuyordu. Emily onu fark ettiği anda içi mutlulukla doldu. Yurt dışındaki hiç görmediği diğer amcalarından, hatta babasından bile daha çok severdi Roland'ı.

Roland, çatık kaşlarıyla okuduğu gazeteden başını kaldırınca yüzündeki ifade yumuşadı. Gazeteyi bırakarak yüzüne geniş bir gülümseme ekledi ve ellerini masanın üzerinde birleştirerek yeğenlerine baktı. "Bak bakalım burada kimler varmış..." Emily, hâlâ elinden tuttuğu kardeşiyle birlikte masaya ilerledi. "Bu ziyaretinizi neye borçluyum, küçük büyücüler?"

Emily, utangaç bir ifadeyle saçını kulağının arkasına sıkıştırıp kardeşine ufak bir bakış attı. "Victor'un canı çok sıkılmış. Ben de biraz sıkıldım. Acaba parka gitmemizde bir sakınca var mı amcacığım?"

Roland'ın yüzü gerilse de gülümsemesinin solmasına izin vermedi. Mavi gözlerini bir süre yeğenlerinin üzerinde gezdirdi. Aile içi şiddetli geçimsizlik nedeniyle Roland, Emily'i bir yıldır yanına almıştı. Yani Hogwarts'a başladığından beri. Onu kendi kızlarından ayırmıyordu ancak Victor, ailesinin bir tanesiydi. Kardeşi Dorian ve eşi Drusilla için Emily tam olarak bir hiçse, beş yaşındaki oğulları küçük Victor tam bir prensti. Nedeni ise soylarını, babasının gururunu devam ettirecek potansiyele sahip olmasıydı onların gözünde.

Roland, boğazını temizleyerek düşüncelerini yarıda kesti. "Pekâlâ. Ama sadece parka gideceksiniz ve fazla uzaklaşmayacaksınız. Anlaşıldı mı?"

Victor adeta sevinçten havalara uçarken Emily, erkek kardeşinin elini bırakarak masanın etrafından dolandı ve sandalyede oturan amcasının kucağına atlayarak boynuna sıkı sıkı sarıldı. Amcasının en ufak davranışı bile onu mutlu ediyordu. Çocukluğu sevgisiz ve ilgisiz geçen bir kıza göre bu oldukça normal sayılırdı.

Roland, kucağındaki 12 yaşındaki Emily'e sıkıca sarılarak gözlerini Victor'a çevirdi. "Neyi bekliyorsun küçük adamım? Koş ve aile sarılmasına katıl." Bu sözlerle Victor kahkaha atarak masanın etrafından dolandı ve Roland'ın kucağına tırmandı.

Bir bacağında Emily, öbür bacağında Victor vardı ve ikisi de adamın boynuna sıkı sıkı sarılmışlardı. Roland bir an için kendisini büyücülük dünyasından çok uzakta hissetti. Bir Karanlık Lord yoktu, zalim kardeşi yoktu, acıdan büzüşen kalbi yoktu. Sadece mutluluk vardı hayatında.

Ve bunun sadece rüyalarda olduğunu iyi biliyordu.

Emily ve Victor, evden ayrılınca peşlerinden ilerleyen Kenneth da onlarla birlikteydi. Henüz yirmi yaşında olmasına rağmen çocukla çocuklaşabiliyordu. Bu yüzden Emily'nin en sevdiği kuzeni Kenneth'dı.