1 Eylül 1973'den beridir kullanılmaya başlanılan yöntem, Gryffindor ile Slytherin arasındaki buzları eritmeyi biraz da olsa amaçlıyordu. Her pazartesi Büyük Salon'da bir kura çekilir ve son üç sınıf arasından rastgele düşman binaya mensup iki öğrenc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
─── ⋆⋅☆⋅⋆ ───
Üzgünüm, Emily. Sadece annen ve baban seninle tekrar bir aile kurmak istiyordu ve bu isteği reddetmek haddime olmazdı. Onlar senin ailen. Kendilerini sana affettirmeye çalışıyorlar. Olumlu bakmaya çalış.
Roland
Emily, kısacık mektubu okumayı bitirdikten sonra kağıdı hızlıca buruşturup top hâline getirerek duvara fırlattı ve kendisini geriye bırakarak yatağında sırt üstü uzandı. Saatler gelip geçiyordu fakat geçen bu saatler ona yıllar gibi geliyordu.
Bu eve geldiğinden beri yalnızca beş saat geçmişti ve bir an önce akşam olmasını dileyerek geçirmişti bu süreyi. Akşam yemeğine gelecek olan Roland ile buradan gitmeyi planlıyordu fakat bu mektuptan sonra bundan pek emin değildi.
Bıkkınlıkla nefeslenerek yatağında doğruldu ve bakışlarını iç karartıcı odanın içinde gezdirdi. Canı sıkılmıştı. Bu yüzden odadan çıkmaya karar verdi.
Küçük adımlarla kapıya yönelerek elini kapının yuvarlak kulpuna attı ve yana çevirerek kapıyı açtı. Fakat tam kapının önünde fark ettiği bedenle son anda kendisini tutarak çarpışmalarına mâni oldu. "Anne?"
"Şey," Drusilla gözlerini kaçırarak boğazını temizledi ve ellerini önünde birleştirdi. "Biraz konuşalım mı?"
Emily'nin tek kaşı havalandı. "Ne konuda?"
"İlla bir konu için seninle konuşmama gerek yok." diye mırıldandı Drusilla tek omzunu silkerek. "Sonuçta kızımsın ve kızımla sohbet etmek istiyorum. Bu yanlış bir şey mi?"
Emily, annesinin duyamayacağı bir şekilde, "İyice tuhaflaşıyorsunuz." diye mırıldandı ve geriye çekilerek kapıyı tamamen açtı. "Peki, konuşalım madem anne-kız."
Drusilla, Emily'e kaçamak bir bakış atıp yanından sıyrılarak odaya girdi ve bir süre gözleriyle etrafı inceledi. "Odanı nasıl buldun?" diye sorduktan sonra kapıyı kapatan Emily'e döndü. "Sen geleceksin diye baştan sona yeniledim."
"Çok güzel, çok." dedi Emily umursamazca yatağının kenarına oturarak. "O kadar güzel ki bakınca gözlerim kararıyor." Drusilla'nın yanakları kızardı. Fakat Emily bunun utançtan mı öfkeden mi olduğunu çözemedi. "Ee, konuş hadi, dinliyorum."
İlk başta çekindi kadın, ardından yavaş adımlarla yatağa ilerleyip Emily'nin yanına oturdu ve "Bize kızgın olduğunu biliyorum." diye konuşmaya başladı. "Haklısın da. Ama yine de bize bir şans vermeni istiyorum. Her şeyi düzeltebiliriz ve gerçek bir aile olabiliriz."
"Gerçek bir aile olabileceğimize dair içimde hiçbir umut yok, biliyor musun?" diye sordu Emily başını yana çevirip annesine bakarak. "Bana yaşattıklarınızdan sonra gerçek bir aile kavramı epey imkânsız duruyor."
