¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
නිතේෂ්ගෙ උදව්වෙන් බාතෲම් එකට ගොඩවෙලා රාත්‍රියේ වර්ශාවෙන් මෙන්ම රුධිරයෙන් පෙගී ගිය ඇදුම් වෙනුවට උණුසුම් ඇදුමකට හුවමාරු වුණත් තාමත් සීතල කියන දේ මගේ මුලු ඇගපුරාවටත් හිතේ පුරාවටත් පැතිරිලා තිබුනා.. එදා ඇක්සිඩන්ට් එක දවසේ මන් අම්මා වෙනුවෙන් ඇඩුවා වගේම මට ආයෙමත් අඩන්න ඕනේ මන් දන්නෙ එච්චරයි මට තවත් හදවතේ දේවල් හිරකරගෙන ඉන්න අමාරුයි..... ඒත් ඇතුගල කිව්වේ කදුලු කියන්නෙ කෙනෙක්ගෙ දුර්වලතාවයක් එලියට පෙන්නන පුළුවන් සාධකයක් විතරයි කියලා.. මට දුර්වලතාවයක් ඕන වුනේ නෑ ඒ නිසා මට අඩන්නවත් බැරි වුනා.. ඒ කදුලු කාලයත් එක්ක ගල් උනා ඇතුගලගෙ වචන අහපු දවසෙ ඉදන් ම කවදාවත් මම ආයෙ ඇඩුවෙ නෑ ..හැමදාම ඒවා හිරකරගෙන තියාගෙන හිටියා.. දෙව්ලි බාතෲම් එකෙන් එලියට ආපු මාව ආයෙමත් ඇද ගාවින් වාඩි කරවලා උනුසුම් රෙද්දක් පෙරෙව්වා..
"දෙව්ලි මිස්ට ශුවර්ද බොස්ව බලාගන්න පුළුවන් කියලා.."සාහිල් ඇයගෙන් සැකයෙන් මෙන් විමසද්දි "හ්ම්.... ඔයාට නීතාට පණිවිඩයක් යවන්න පුළුවන්ද මන් නැති උනොත් එයා කලබල වෙයි.. එයා ටිකක් සන්සුන් උනාට පස්සෙ මන් එන්නම් "කියා දෙව්ලි පැවසුවේ ස්ථීර හඩකිනි
"හොදයි...අපි මෙතන එලියෙන් ඉන්නම් වුවනාවක් උනොත් අපිට කතා කරන්න..."
"මන් හිතන්නෙ ඔයාලත් චේන්ජ් කරන් ආවොත් හොදයි.. ඔයාලා හොදටම තෙමිලා අනික ඔයාලටත් තුවාලත් වෙලා.. ඔයාලා ගහගන්නවත් ගියාද"නිතේෂ් සාහිල් මූණෙන් මූණ බලාගත්තා
"හොදයි හොදයි මන් දන්නවා කියන්නෑ කියලා .. අඩුම තරමෙ එහෙනම් ගිහින් චේන්ජ් කරගන්න ඒවගේම මෙතන හිටන් ඉන්නැතිව සාලෙට ගිහින් රෙස්ට් කරන්න.. මන් ඔයාලගෙ බොස්ව අදට බලාගන්නම්.. හැමදාම එයා මාව බලගන්නවා වගේ" යැයි කියා දෙව්ලි ඒ දෙන්නව පිටත් කරලා ඇරලා කාමරයේ දොර වසා දමලා ආපහු ඇවිත් මගේ එහා පැත්තෙන් ඇවිදින් ඉදගත්තා..
