¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"දෙව්ලි.. මුලින්ම මට කියන්න ඕනේ ඔයා දැනගන හිටිය මේ වෙනකන් හිතන් හිටිය මගේ කතාවට වඩා මගේ ඇත්තම කතාව සෑහෙන වෙනස්... කාලෙකට කලින් ඒ කියන්නෙ ඇතුගල වලව්වට මම එන්න කලින් මන් ජීවත් වුනේ මේ කොළඹ නගරයෙන් ඈතට වෙන්න තිබුන ගමක..ගමක කිව්වට මට එතන කිසිම විදියක කෑමක බීමක අඩුවක් තිබුනේ නෑ..අපි සාහිල් නිතේශ් අපි ඔක්කොම ජීවත්වුනේ එහෙ.ඇතුගල මිනිස්සු ට්‍රේන් කරන්නෙ එතන මට අවුරුදු තුනක කාලෙක ඉදලා අවුරුදු විසි දෙකක් වෙනකන් ඒ ඇතුලත මන් ජීවත් වුණා. ඒකෙ බිත්ති වහලවල් තිබුනට මිනිස්සු හිටියට ඒ තැන කවදාවක්ම ගෙදරක් උනෙ නෑ..මට තාමත් ඒ තැනේ තිබුන අමුතු හැගීම දැනෙනවා.." මන් කතාව ආරම්භ කලා
"එකෙ අපි ජීවත් උනා තමයි චූටි මිස් ඒත් ඒක එක්තරා විදියක වධකාගාරයක්..මිනිස්සුන්ව මිනිස් හිතුවිලි වලින් අයින් කරලා දාන තැනක් කවදාවත් කිසිම මනුස්සයෙක් යන්න ඕනෙ නැති තැනක්.ඒත් අසරණ කම කියන දේ මිනිස්සුන්ව ඒ මාර්ගය තෝරගන්න ඉඩ තිබ්බා.හැම මාසෙකට සැරයක්ම අලුතෙන් මිනිස්සු ඔතනට එනවා එතන වද විදදරාගන්න බැරිව සමහරක් ඔය ගෙයි ඇතුලෙම වැලලිලා යනවා" නිතේෂ්ද මගේ කතාවට එකතු වුනා මේක දෙව්ලිට මගේ පැහැදිලි කිරීම විතරක් නෙමේ සමහර විට මේක අපි තුන්දෙනාගෙන්ම එයාට ලැබෙන පැහැදිලි කිරීමක්
"මන් මුලින්ම ඔය වධකාගාරයට අඩිය තියද්දි අවුරුදු තුනයි ඒක එදා අම්මටයි මටයි සිද්ධ වෙච්ච ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් දවස් කීපයකයට පස්සෙයි. එතනට ගියපු මම හැමදාම හැමදාම හීන මැව්වේ ඒ හිර කදවුරෙන් කවුරු හරි මාව බේරගන යාවි කියලා..ඒක අපි තුන්දෙනාගෙම හීනයක් විතරක් වුනා... මට හොදටම මතකයි මන් දැක්කා එදා ඇක්සිඩන්ට් එක ඒත් එතනින් එහායින් දෙයක් තිබ්බෙ නෑ මොකද එතකොට මම පොඩි දරුවෙක් අම්මා ගැන තාත්තා ගැන හොයන්න හැමදාම මට උවමනා උනා පුංචි උනත් මන් මගෙ අතීත කතාව කතාව කවුරු හරි හංගලා කියලා මන් දැනන් හිටියා..."
