¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
කලාගාරයෙන් එලියට ආපු අපි දෙන්නා හිමින් හිමින් ඒ පාරෙ ඇවිදගෙන ඉදිරියට ඇවිදගෙන ආවේ දෙව්ලිට තව ටිකක් වෙලා ඇවිදින්න ඕනයි කියපු නිසා.. හැම දෙයක්ම සාමකාමී උනා හැබැයි ඒ දෙව්ලි පාරේ කෙලවරක තිබ්බ පොඩි ලමයින්ගේ පාර්ක් එකක් දකිනකම් විතරයි .. හොද වෙලාවට මේ වෙලාවෙ එතනත් ඒකෙ ලමයි දෙන්නෙක් ඇරෙන්න වෙන කවුරුත් හිටියේ නෑ..නැත්තම් වස ලැජ්ජාවක් වෙන්නේ... පාර්ක් එක මැදින්ම දුවලා ගිහින් ඒකේ අයිනෙන් තිබ්බ ඔන්ංචිල්ලවක ඉදගත්තා. ඒ මදිවට එයා අතින් මටත් එතනට ඇවිදින් එහායින් තිබ්බ ඔන්චිල්ලාවෙ ඉදගන්න කිව්වා ..
"මේවා කඩන් වැටෙයිද මන්දා... "
"ඔයා කවදා හරි පොඩි කාලේ මේ වගේ තැනකට ඇවිත් තියෙනවද..නිරාන් අයියේ.."
ඈට මන් නෑ කියන්නට හිස සෙලෙව්වා
"මාත් නෑ... මට පොඩි කාලේ ඕන උනා ගාර්ඩ්ලා නීතව සර්වන්ලව වටකරන් හැමදාම සෙල්ලම් කරනවා වෙනුවට මේ වගේ තැනකට ඇවිත් තාත්තා එක්ක ඔංචිලි පදින්න... එයා ඔංචිල්ලාවේ පිටුපසට බර වෙලා මදක් ඉස්සරහට පැද්දුනා..
මටත් කාලෙකදි එයාට ඕන උන දේම ඕන උනා... අම්මා තාත්තා නෙමේ අඩුම ගානේ කවුරු හරිම මාව මේ වගේ පාර්ක් එකකට එක්කන් එනවා මට බලන්න ඕන උනා...
"ඔයාට හිතෙන්නැද්ද අපි පව් කියලා.."
මන් එයාට මුකුත් නොකියා සවන් දුන්නා
"දන්නවද මන් දෙයක් අහලා තියනවා කෙනෙක්ගේ මුලු ජීවිතේම ලස්සන වෙන්න නම් කෙනෙක්ට ලස්සන ලමා කාලයක් තියෙන්නෙ ඕනේ කියලා එහෙම නැති වුණාම ඊලගට අපි කරන්නෙ ඒ අපෙ ජීවිත කලෙම ඒ ළමාකාලෙ තුලදි අපිට හම්බවෙච්ච වේදනාකාරි මතකයන් සුවපත් කරගන්න හදන එක විතරයි කියලා..." ඇත්ත වෙලාවකට එයා කියන කතා වලට මට එකග වෙන්න පුලුවන් මන් වුණත් මේ කරන්න හදන්නේ ඒ දේම නෙමේද...
