Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
රාත්‍රී අට පමණ විතර වෙනකොට දවස් හතරක් තිස්සෙ මුලු ගැන්විලා කාමරේට වෙලා ඉන්න ඕනෙ කියන අදහස අතහැර දාලා ඇතුගලගෙ කීමට මන් කාමරෙන් එලියට බැහැලා වලව්වෙ කෑම කාමරේ දිහාවට යන්න ගත්තා..දෙව්ලි ....එයත් එතනට ඒවිද... ඔව් එයත් ඒවි... මොකද එයා හැමදාම කෑම ගත්තෙ මෙතන... මට එයාගෙ මූණ බලන්න බෑ... මන් කොහොමද එච්චර දෙයක් උනාට පස්සේ එයාගෙ මූන බලන් කෑම ගන්නේ.. මන් ආපහු යන්න හදද්දිම සාලෙන් ඇහුන ඇතුගලගෙ කටහඩ මාව නතර කරගත්තා.
"කොහෙද යන්නේ..එන්න අපි එකට කෑම ගමු .."
"ඔයාට පුළුවන් කෑම ගන්න... මන් හිතන්නෑ මට මෙතන ඉන්න පුළුවන් කියලා.." මන් අපහු වතාවක් දොර දිහාවට හැරිලා පියවරක් තිබ්බා.
"ඇයි මේක ඔයාගෙ ගෙදරනෙ ඔයා ඒක දැන් දන්නවනේ.."
"නෑ... මේක මගෙ ගෙදර නෙමේ කවදාවත් ඒක එහෙම වෙන්නෙත් නෑ" එහෙම කියලා මන් ඒ අප්‍රසන්න මුහුන දිහා බලද්දි මවෙත සිනහවක් දමමින් හිස උඩ පහල වැනුව එයා
"ඔයාගෙ දෙමාපියො ඉන්නෙ කොහෙද ඒක තමයි ඔයාගෙ ගෙදර වෙන්නෙ නිරාන් ඔයා කැමති වුණත් අකමැති වුණත්..දැන් එන්න මට කන්න යන්න මට හොදටම බඩගිනියි" යැයි කියමින් මගෙ උරහිසෙන් අල්ලගෙන වලව්වෙ තිබ්බ විශාල කෑම කාමරේ දිහාවට එක්කන් ගිහින් මාව පුටුවක ඉන්දවලා එයාත් ඉන් එහයින් තිබ්බ පුටුවක වාඩි උනා
"ඒත් ඔයාට මාව කවදාවත් ඕන උනේ නෑ... ඔයාට කිසිම විදියකින්වත් මාව පුතා විදියට පිළිගත්තෙවත් නෑ...ඉතින් දැන් ඇයි මේ බොරු සෙනෙහසක්. ඔයා හිතන්නෙ මේ දේවල් වලට රැවටිලා මන් ඔයාට සමාවක් දෙයි කියලද.." සේවකයෝ කෑම ප්ලේට් එකක් මා ඉදිරියෙන් මෙන්ම ඇතුගල ඉදිරියෙදිත් තබලා පිටවෙලා යද්දි මන් ඔවුන්ටත් ඇහෙන්නටම එහෙම එයාගෙන් ඇහුවා.
VOUS LISEZ
🖤♟️8 Letters 💙🦋
Roman d'amour🎼🎻මේ අවර්ණ වූ ආත්මයක වෛවර්ණ වූ මතකයන්ගේ පෙළගැස්මයි..🦋💙📖️🖤♟️
