වර්තමානය💚
සතියක් විතර ගෙවිලා ගියේ වතිලවයි පහන්‍යාවයි ගමේ නිස්කලංක ජීවිතේට පුරුදු කරන ගමන්.....
පහන්‍යාට නං දැන් දැනෙන්නෙ එයා හැමදාම ගමේ හිටියා වගේ.....එයාට කොලඹ අමතකම වෙලා ගිහින්.....
නුවරඑළියේ සෞම්‍ය වටපිටාව...සීතල හුළං...හතර අතේ පෙනෙන කොල පාට පහන්‍යාගෙ හිත වශී කරලා....
ඉතින් උදේ පාන්දරම ඇහැරලා පන්සිළු බාප්පත් එක්ක ඇවිදින්න යන එක තමා පහුගිය සතියෙම එයාගෙ රාජකාරිය වුණේ.......
ඉස්කෝලෙ යන්න කලින් හම්බුණු නිවාඩුවෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන ගන්න එපැයි....නැතුව බෑනෙ....
ඒත් පහන්‍යාගෙ ඩැඩී නං වැඩිය එළියට පහළියට ආවෙ නෑ.....හැමෝම හිතුවෙ ඒ ආඩම්බරකමට කියලා......
වතිලත් හරියට එයාගෙ තාත්තා වගේමනෙ.... ටිකක් මහන්තත්ත ගතිගුණ තියෙන , අනිත් අයට වඩා ටිකක් ඉහළින් ඉන්න ජාතියේ කෙනෙක්.....
ඒත් මේ වතාවෙ නං වතිල කාටවත් මූණ දෙන්න අකමැති වුණේ වෙනම හේතුවකට....
ඒක වතිල විතරයි දන්නෙ.....
කරන කලට පව් මිහිරිය මී සේ....
විදින කලට දුක් දැඩි වේ ගිනි සේ...
කියනවනෙ.....
ඉතිං මෙච්චර කාලෙකට අමතක කරලා දාපු රූපෙ එයා ඉස්සරහා තියෙද්දි වතිලට අමාරුයි ඒ රූපෙ ඉස්සරහා පුරුදු විදිහට ඉන්න.....
ඒ රූපෙ දකිද්දි පපුව කඩාගෙන යනවා වගේ හැගීමක් දැනෙද්දි වතිල දැනන් හිටියෙ නෑ මොනවා කරන්නද කියලා...
එයා කාගෙන් අහන්නද......
අවුරුදු එකොලහකට කලින් හැගීම් වලට වහල් වෙලා බයෙන් බයෙන් වින්ද හැගීම් වතිල කවදාවත් ගැඹුරෙන් තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරේ නෑ....
ඒ හැගීම් වැඩිහිටියෙක් විදිහට කොහොම දරාගන්නද කියලා වතිලට තේරුමක් නෑ...
බිස්නස් වලදි බහුශ්‍රැතයෙක් වෙච්ච අවුරුදු තිහක මනුස්සයෙක් පිරිමියෙක් ගැන තියෙන හැගීම් තේරුම් ගන්න බැරුව අන්ත අසරණ වෙලා.....
එයාගෙම හැගීම් තේරුම් ගන්න අමාරුවුණත් වතිල දන්නවා එයා අපූර්වට කොච්චර රිද්දුවද කියලා කියලා....
ඒත් අපූර්ව ආපහු දකිනකම්ම වතිලට තේරුණේ නෑ එයාගෙ පසුතැවිල්ල කොච්චරක්ද කියලා....
