අතීතය ❤️
"පන්සිළු දන්නවද ඇයි මිනිස්සු අඩන්නෙ කියලා....."
අපූර්ව ඇහුවෙ අතේ තිබ්බ කෝට්ටෙන් මැටි බිත්තියේ හිලක් හාර හාර...
"ම්ම්...නෑ..."
පන්සිළු හිටියෙ අපූර්ව ට එහා පැත්තෙ වාඩි වෙලා...
දෙන්නම වැඩි කතාවක් නැතුව අපූර්ව ගෙ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ කොට තාප්පෙ උඩ ඉදගෙන ඉන්නවා..
ඒ හැන්දෑවක්.....කළුවර වැටීගෙනත් එනවා....ඒත් පන්සිළු අපූර්ව ට තනි රකින්න එයා එක්කම ඉන්නවා..
කටින් නොකීවට පිටින් නොපෙන්නුවට අපූර්ව එයාගෙ යාළුවට ස්තූතිවන්ත වුණා...
ඒත් පන්සිළු හිටියට අපූර්ව ගෙ මුළු සර්වාංගෙම වහගෙන තිබ්බ වේදනාව නැතිවෙලා ගියේ නෑ....
"මිනිස්සු අඩන්නෙ අඩලා ඉවර වුණාම සැනසීමක් දැනෙන නිසාලු....සමහර විට වේදනාව දැනෙනකොට අපේ හිත අපිට අනුකම්පා කරලා අඩන්න කියනවා ඇති....ඒත් සමහර වෙලාවට එක පිට එක වේදනාවල් දැනෙද්දි කොච්චර දරන්න බෑද කියනවනං අඩලාවත් සැනසීමක් දෙන්න හිත කැමති නෑ...."
අපූර්ව කීවෙ නින්දක් නැතුව ඇස් යට කළු වෙච්ච....සුදුමැලි මූණ පන්සිළු දිහාට හරවලා.....
පන්සිළු කියාගන්න දෙයක් නැතුව ඉස්සරහා බලන් හිටියෙ එයාට තවදුරටත් යාළුවගෙ වේදනාව බලන් ඉන්න බැරිනිසා.....
අපූර්ව හරියට ඇවිදින අවතාරයක් වගේ....වෙන වෙලාවක නං පන්සිළු විහිලු කරයි...ඒත් පන්සිළුට අපූර්ව ඉන්න විදිහෙ කිසි විහිලු ගතියක් දැනුනෙ නෑ...
අපූර්ව කෙට්ටු වෙලා... ඇදිලා ගිහින්...
සුදුමැලි වෙලා..... එයා ඔහේ කල්පනා කර කර ඉන්නවා...
කල්පනා නොකරන වෙලාවට තේ ෆැක්ටරියෙ වැඩට උදව්වටත් යනවා දැන්......
විභාගෙත් ඉවර නිසා ඒ ලෙවල් පටන් ගන්නකං ජොබ් එකක් කරන්නෙ
ඒ ලෙවල් කරන්න සල්ලි කීයක් හරි එකතු කරගන්න ඕනෙ නිසා...
අපූර්ව ඒකත් කරන්නෙ ඕනවට එපාවට.....එයාට මේ ලෝකෙ වටිනා කියන කිසි දෙයක් නැතිකොට කවුරු වෙනුවෙන් ඉගෙනගන්නද.....
මාස ගාණක්ම ඔත්පල වෙලා ඉදිය රංගම්මා මාසෙකට කලින් මියෑදුණාටත් පස්සෙ අපූර්ව කවුරු වෙනුවෙන් ජීවත් වෙන්නද...
