වතිල ශාධිත්‍ය දිහා වීදුරුවෙන් බලාගෙන ඉන්න හැටි භාතියට පේනවා..... වතිලගෙ මූණෙ කිසිම හැගීමක් නෑ... එයා ඔහේ බලන් ඉන්නවා.... හරියට එයාට ජීවත් වෙන්න හේතුවක්වත් නෑ වගේ....
භාතියට ඒ මූණ දකිනකොට දැනෙන හැගීම දරාගන්න අමාරුයි....
එක මොහොතකට හරි එයා කොහොමද හිතුවෙ වතිල ශාධිත්‍යට ද්‍රෝහි වෙයි කියලා......
ශාධිත්‍ය කිසිම දවසක වැරදි කෙනෙක්ව තෝරගන්නෙ නෑ කියලා භාතියට දැනගෙන ඉන්න තිබ්බා.....
හැමදේම තව ටිකක් හොයන්න තිබ්බා....
දැන් පරක්කු වැඩියිද... භාතියගෙ හිත එයාගෙන්ම ඇහුවෙ ඇස් වලින් ගලන් ගිය කදුළු කාටවත් නොපෙන්නා හංගගෙන.....
මේ කිසිම දෙයක් වෙන්නෑ මම කියලා කෙනෙක් නොහිටියනං..
මම හිටිය නිසානෙ මේ රණ්ඩුවට හේතුවක් ඇති වුණේ.....
මම කොච්චර මෝඩද නෙහාන් කෙසේ වෙතත් වතිල මහත්තයා අර වගේ කියලා හිතන්න......
මට සමාව දෙන්න එයාට කවදාවත් බැරිවුණත් මට එයා එක්ක කේන්ති ගන්න අයිතියක් නෑ....
භාතිය බර හුස්මක් එක්ක හිතුවා.....
භාතිය දවස් තුනක් තිස්සෙ හැමදාම හොස්පිට්ල් එකට එනවා... පන්සිළු එයා එනවට කැමති නෑ කියලා එයා දන්නවා... එයා භාතියට ශාධ්ත්‍යව බලන්න දෙන්නෙත් නෑ...
වතිල කියනවා භාතිය වැරදි නෑ කියලා...ඒත් එයාගෙත් ඇස් වල එයා වැරදිකාරයා කියලා ලියවිලා තියෙනවා වගේ භාතියට හිතෙනවා....
ශාධිත්‍ය මහත්තයට තාම සිහිය නෑ... වතිල මහත්තයා ඔහේ බලාගත්තු අද බලන් ඉන්නවා.... චූටි දුව එක්කවත් කතා කරන්නෑ......
භාතියට ඕනෙ එක පාරක් වතිල මහත්තයා එයාව සැනසුවා වගේ එයාවත් සනසන්න ....
හැමදේම හරියයි කියන්න....
ඒත් භාතියගෙ හිතේ තියෙන වරදකාරී හැගීම වතිලට ළං වෙන එක නවත්තනවා...
භාතිය හැමදාම එළියට වෙලා පැයක් විතර ඉදන් ඉද්දි පන්සිළු අකමැත්තෙන් වගේ එයාව එක්ක යනවා...
ඒත් කමක් නෑ.... හැමෝම එයාට අකමැති වෙලා භාතියට පුරුදුයි... එයාට අකමැති නොවුණ එකම කෙනා ශාධිත්‍ය විතරයි...
ඒත් හැමදාම එයා වෙනුවෙන් හිටපු කෙනා අද මැෂින් එකක ආධාරයෙන් හුස්ම ගන්නවා.... කිසිම හැලහොල්මනක් නැතුව ඉන්නවා....
වෙනදට මගේ භාති කියාගෙන ඇවිත් එයාගෙ කොණ්ඩෙ අවුස්සන ශාධිත්‍ය මහත්තයා නැති පාළුව භාතියට ඕනෑවටත් වඩා දැනෙනවා ...
