එදා හවස් වරුවෙ ගෙදර ආවට පස්සෙ පවා පහන්‍යා කතා කරේ ශාධි අංකල් එක්ක එයා ගත කරපු කාලෙ ගැන...
එයා හදලා දුන්නු gummy bears...එක එක කෑම ජාති...සෙල්ලම් කරපු හැටි...
එයාව තුරුල් කරන් හිටපු හැටි...
පහන්‍යා ඒ හැමදේම නිහාරිට කියන හැටි වතිල අහගෙන හිටියෙ හංගගත්ත හිනාවක් එක්ක...
රොහානි රට ගියායින් පස්සෙ පහන්‍යා ගෙ ජීවිතේ ඇති වුණු හිස්තැන නැති කරන විදිහක් වතිල දවස් ගාණක් දහ අතේ කල්පනා කරා....
සම්පූර්ණ ආගන්තුක ගෑනු කෙනෙක් එක්ක බැදීමක් හදාගෙන නමට පහන්‍යාට අම්මා කෙනෙක් හොයලා දෙන එක නෙවෙයි විසදුම කියලා වතිල දැනගෙන හිටියා....
පහන්‍යාට ඕනෙ එයාව අහන් ඉන්න කෙනෙක්...වතිල එක්ක එයා නොකියන සෙල්ලම් කතා කියන්න කෙනෙක්...
නමක් , නෑදෑකමක් , ලේ බැදීමක් නැතිවම පිරිමියෙක් වුණු ශාධිත්‍ය ඒ වගකීම අරගෙන කියලා හිතෙන කොට වතිලගෙ ඇස් බර වෙනවා...
පහන්‍යාත් වතිල වගේ...කාටවත් ලේසියෙන් කැමති වෙන්නෑ...
ඉතින් අද එන්න ලෑස්ති වෙලා පහන්‍යා ශාධිත්‍යව බදාගෙන එයා නැතුව පාලුයි කියද්දි ශාධිත්‍යත් එයාව තද කරලා බදාගන්නවා වතිල බලාගෙන...
කවදාවත් පහන්‍යාට ශාධිත්‍යව නැති වෙන්න එපා....මම පුලුවන් තරං ඒ දෙන්නට හැමදාම එකට ඉන්න සලස්වනවා.....වතිල හිතාගත්තා....
දෙන්නම බංගලාවට ඇවිත් සාලෙ හිටිය ආතම්මයි කට්ටියයි එක්ක කතා කර කර හිටියා...
"පුතා දැන් ශාධිත්‍ය එක්කමයි නේද....
මම බයේ හිටියෙ අර ඒ කාලෙ රවුම් ගැහුව රස්තියාදුකාරයො ටිකට ආයෙ එකතු වෙයි කියලා....."
වතිල නොරිස්සුමෙන් අම්මා දිහා බැලුවා...
"මට දැන් තිහක් අම්මෙ... රස්තියාදු ගහන්න මම පොඩි එකෙක් නෙවෙයිනෙ..."
"මට මොකද රවන්නෙ...තාත්තගෙ පාට් මට දාන්න එන්න එපා පුතා...එදා කීව කාරණේ ගැන හිතුවනෙ නේද..."
"හිතන්න දෙයක් නෑ...මම කැමති නෑ.."
වතිල එහෙම කියලා නැගිට්ටෙ අම්මා එක්ක කතා කරන එකත් එපාවෙලා..
