"අනේ...!! අප්පා....මටත් එහේ යන්න ඕනේ...."
"වෙන දවසක එක්ක යන්නං පුතේ... ඒ පැත්ත ටිකක් දුෂ්කරයි...ඔයාට ඒදඩුවලින් එහෙම එගොඩ වෙලා හුරු නෑනෙ...ඔයාගෙ ඩැඩීත් එක්කනෙ යන්නෙ...එයාටත් හුරු නෑනෙ...මට දෙන්නෙක්ව බලාගන්න බෑනෙ.....අපි ඔයාගෙ භාති අංකල්ව එක්කගෙන එන්නංකො ඉතිං....."
ශාධිත්‍ය කියද්දි පහන්‍යා නෝක්කාඩුවට රවලා අත් දෙක බැදගත්තා...
"මාව බලාගන්න කවුරුත් ඕන නෑ අප්පා..."
"ඈ...මොකද්ද මනුස්සයො අර කීවෙ....
මට ඒ දණ්ඩකවත් යන්න බෑ කියලද හිතන්නෙ.... "
පහන්‍යායි පහන්‍යාගෙ ඩැඩීයි දෙන්නම පුපුරන්න ගද්දි ශාධිත්‍යට දැනුනෙ දෙපැත්තෙන්ම තැලෙන පොඩිවෙන යකඩයක් වගේ....
දෙන්නවම සනසන්න කොහොමද දැන්?
" එහෙම නෙවේ .... පොඩි අය එක්ක යන්න අමාරුයිනෙ... කෝ ඉතිං දූ අප්පා එක්ක තරහා වෙන්න එපා.... "
ශාධිත්‍ය දූ ව වඩාගෙන සනසද්දි වතිල අහක බලාගත්තෙ ඉරිසියාකාර බැල්මක් එක්ක...
ශාධිත්‍ය දෙන්නගෙ කේන්තියට හිත යටින් හිනාවෙවීම වතිලවත් ළගට ගත්තා...
"මෙහෙම ගියොත් නාකි බබාවයි චූටි බබාවයි දෙන්නවම දාලා යන්නෙ...සුදු අයියෙ! .... පොඩ්ඩකට පොඩි එකා නොවී ඉන්නකෝ... "
ශාධිත්‍ය විහිලුවෙන් වගේ කීවට වතිලට ඒකට දුක හිතිලද මන්දා ශාධිත්‍යගෙන් ඈත් වෙලා සාලෙනුත් යන්න ගියේ ගස්සගෙන...
ශාධිත්‍ය බර හුස්මක් ගත්තා...
වතිල මෙහෙම හැසිරෙන්නෙ එයාගෙ මානසික තත්වය නිසා කියලා ශාධිත්‍ය දන්නවා වුණත් සමහර වෙලාවට එයාටත් දෙන්නෙක්ට අවධානෙ යොමු කරලා මහන්සියි...
ඒත් අපි කෙනෙක්ට ලෙංගතුයි නං එයා හොදම තත්වෙ ඉන්නකොට වගේම එයා පාතම අඩියෙ ඉන්නකොටත් එයා ලගම ඉන්න ඕනේ...
ඒකයි ආදරේ....
ඉතිං ශාධිත්‍ය පහන්‍යාව සනසලා ඊට පස්සේ පහන්‍යාගෙ ඩැඩීවත් හොයන් ගියේ එයා එනකම්ම කොහෙටහරි වෙලා බුම්මගෙන ඉදන් ඉන්නවා කියලා දන්න නිසා...
"සුදු අයියෙ... කොහෙද ....."
ශාධිත්‍ය වතිලව හොයන් හැමතැනම ගියත් එයා පේන්න නෑ.....
කාමර දෙකේවත් කුස්සියේවත් නැති තැන ශාධිත්‍ය මඩුවට එබිලා බැලුවෙ නිකමට වගේ...
