දවස් ගාණකට පස්සේ ශාධිත්‍ය ගෙදර දකින්නෙ..
හතරවටේට සුදු පාටම තියෙන හොස්පිට්ල් එකක ඉදලා ගෙදර ආවාම දැනෙන්නෙ පුදුම සැනසීමක්....
ශාධිත්‍ය ලොකු හුස්මක් අරන් කාර් එකෙන් බැහැලා ඉක්මනට යන්නයි හැදුවෙ... පන්සිළු තමා ඩ්‍රයිව් කරන් ආවෙ....
වතිලත් ශාධිත්‍යට එහා පැත්තෙ එයාටම ඇලිලා ආවෙ හරියට ශාධිත්‍ය කොහෙටහරි පැනලා යයි වගේ....
"කෝ එන්න ශාද්..... "
වතිල ශාධිත්‍යට තනියම බහින්න නොදී එයාව දෝතට උස්සලා ගද්දි ශාධිත්‍ය රතු වුණා...
"සුදු අයියෙ..... මට පයින් යන්න පුලුවන්.... කකුල හොදයිනෙ.. නැත්තං පන්සිළු එක්ක මං.....
වතිලගෙ එක රැවුමකින් ශාධිත්‍ය නිශ්ශබ්ද වෙලා වතිලගෙ කර වටේට අතක් දාගත්තා....
"ඔයාගෙ මනුස්සයා පන්සිළුද මමද... ඇයි මදිකමක් වගේද මං ඔයාව උස්සන් යන එක..."
වතිල තරහෙන් වගේ ඇහුවත් එයාගෙ කටහඩේ තියෙන වේදනාව අදුනගන්න ශාධිත්‍යට බැරි නැහැ...
"නෑ නෑ සුදු අයියෙ... එහෙම නෙවේ..
ඔයා අසනීප වෙලා හිටිය නිසා එහෙම කීවෙ... "
ශාධිත්‍ය කීවෙ වතිලගෙ බෙල්ල පිටිපස්සෙ කීරි කොණ්ඩෙ පිරිමදින ගමන් .....
වතිල ඒකෙන් සන්සුන් වුණා....
ශාධිත්‍ය හොස්පිට්ල් එකේ හිටියෙ සති තුනක් විතර... ඒ කාලෙන් සිහිය ඇතුව හිටිය සති දෙකේ වතිල එක්ක කාලෙ ගත කරද්දි එයා තේරුම් ගත්ත දෙයක් තමා වතිල හුගක් මානසිකව දුර්වල වෙලා කියන එක....
ශාධිත්‍ය කියන පුංචි වචනෙකට පවා එයාගෙ හිත රිදෙනවා...ඉක්මනට හැගීම් වෙනස් වෙනවා....
හරියට පුංචි ළමයෙක් වගේ...
ඉස්සර හිටිය වතිලව ආයෙ ගේන්න නං...එයා ආයෙත් ස්වාධීන වෙන්න නං හිතලා මතලා පරිස්සමෙන් එයාට නොරිද්දා ඉන්න ඕනෙ කියලා ශාධිත්‍යට තේරෙනවා....
"මම සෝෆාවෙන් ඉන්නං සුදු අයියෙ... ඔහොම තියන්නකො... මං බර ඇති... "
"අයියෝ නෑ ශාද් ...මම ෆිට් කොල්ලෙක්නෙ....මගේ මනුස්සයව උස්සගන්නවත් බැරි නං මගෙන් ඇති වැඩක්යෑ..."
වතිල කීවෙ ඇහිබැමකුත් උස්සලා...
වතිල ශාධිත්‍යව ඇතුලට අරන් ගිහින් සෝෆාවෙන් ඉන්දවලා එයත් එහා පැත්තෙන් ගුලිවුණේ ශාධිත්‍යගෙ අතක් බදාගෙන අත් ගොබේකට හේත්තු වෙලා....
