වතිල මහ රෑ ඇහැරුණේ ළාවට ඇහුණු අඩන සද්දෙකට.....
පුරුද්ද නිසාද මන්දා ළාවට සද්දයක් ඇහුණු ගමන් වතිලට ඇහැරෙනවා...
ඒ සද්දෙ යාන්තමටවත් ඇහුණෙ නැති ශාධිත්‍ය හොදට ගොරව ගොරව නිදි....
එයාට මහන්සි ඇති... දවසම ෆැක්ටරියෙ වැඩ වලට මහන්සි වෙලා ගෙදර ඇවිත් රෑටත් ඉව්වා...
වතිල ශාධිත්‍යගෙ ඔලුව අතගාගෙනම ඇදෙන් බැස්සෙ ඈනුමකුත් යවන ගමන්...
ඇස් දෙකෙන් නිදිමත බේරෙද්දි වතිල කාමරේ පැත්තක තියලා තිබ්බ කොට් එක ළගට ගියා...
කොට් එක උඩින් එබිලා බලන කොට කොට්ට ගොඩක් මැද නිදාගෙන හිටිය වතිලගෙයි ශාධිත්‍යගෙයි පුංචි රෝස කැටිය මූණත් රතු කරගෙන අඩනවා...
ළා රෝස පාට මූණ බෙරි වෙලා....චූටි අත් දෙක මිට මෙලවෙලා....
"කෝ ඉතිං මගෙ චූටිපැටියා...ඩැඩී ආවනෙ....දැන් ඔය ඇඩුවා ඇති ඉතිං...."
වතිල කෙදිරිල්ලේ අඩ අඩ හිටිය පුංචි පැටියව අත උඩට ගත්තේ සිනිදු මලක් අතට ගන්න තරම් පරිස්සමෙන්....
අතට ගත්තු ගමන්ම ඇඩිල්ල ඉවරයි..
"පැටියට ඩැඩී නැතුව පාළු හිතුණද...ම්ම්..?? ඒක නේද ඇඩුවේ....නෝටි ඩැඩී පුතාව දාලා ගිහින්නෙ... ? "
වතිල කෙදිරුවා....
එයා මේ ලෝකේ ආසම දෙයක් තමා එයාගෙ පුංචි රෝස මල එක්ක මෙහෙම කියවන එක.....
ශාධිත්‍යගෙ ඇස් වගේම වුණු පැටියගෙ බෝල ඇස් දෙකත් වතිල දිහා බලාගෙන හිනා වෙන්නේ හරියට වතිල කියන දේවල් තේරෙනවා වගේ....
ඉතිං පුංචි පැටියගෙ බැල්ම අස්සෙ අතරමං වුණු වතිලගෙ හදවත ආයෙමත් සැරයක් කීවෙනි පාරටදෝ දියවුණා.....
වතිලගෙ හිත එයාගෙ පුංචි පවුලෙ ලස්සන මතක අස්සෙ අතරමං වෙනවා...
මේ පුංචි රෝස මල අවුරුදු ගාණක උත්සාහයක ප්‍රතිඵලයක් විදිහට
සරෝගසි ක්‍රමයේ උදව්වෙන් මේ ලෝකෙ එළිය දැක්ක දරුවෙක්...
ඉතින් ඒ විදිහට එයාලා ළගට ආව එයාලගෙ පුංචි පැටියා ආකේෂ විහාන් සත්‍යනාත් ට දැන් මාස අටක්.....
ශාධිත්‍යටයි වතිලටයි එයා අකී බබා වුණත් ආකේෂ වැඩිපුරම ආස වුණේ එයාගෙ අක්කා දුන්නු නමට...
කුකූ......
