වර්තමානය 💚
මේ නොවැම්බර් මාසේ.....ඉතින් එන්න එන්න සීතල වැඩිවෙනවා..... අවුරුදු දහයකටත් වඩා කොලඹ වියළි දේශගුණේට හුරුවුණ කෙනෙක්ට නුවරඑලියට එක පාර හුරුවෙන්න අමාරුයි....
ඉතිං නහය බර වෙලා....ඔලුවත් රිදී රිදී හිටිය වතිලට එදා හවස් වෙනකොට දැනුනෙ හරියට ඇගම තලලා දාලා වගේ..... කන් දෙක වහගෙන හිටියත් එන්න එන්න සීතල වැඩි වෙනවා වගෙයි එයාට දැනුනෙ....
ඒත් අමාරුයි කියලා කාටවත් කියන්නත් බෑ.... වතිලට ඕනෙ එයා දූර්වලයෙක් නෙවෙයි කියලා ශාධිත්‍යට.. නෑ අනිත් අයට පෙන්නන්න......
දෑනටම එයාලා හිතන් ඉන්නෙ වතිල කිසිම දෙයක් කරගන්න බැරි කෙනෙක් විදිහටනෙ...
වතිලට හුරුයි අසනීප පිට පවා වැඩ කරලා... ඉතින් හවස තුනත් පහුවෙනකං ප්‍රශ්නයක් නොවෙන්න වැඩ ටික කරගන්න පුලුවන්වුණා.....
ඉදහිට ඔෆිස් එකත් හෙල්ලිලා යන්න ගියපු කිඹුහුම් හැරුණු කොට වෙන ආපදාවක් වුණේ නෑ....
ඒත් හවස පහ පහුවෙනවත් එක්කම කළුවර වැටෙන්න ගනිද්දි සීතල හොදටම වැඩිවුණා... ජැකට් එකක් තිබුණත් ඒක හරහා සීතල එනවා...
දවසෙ වැඩ ඉවර කරලා වතිල ඉක්මනට එළියට ආවෙ ඉක්මනට ගෙදර යන්න හිතාගෙන....
ඒත් එළියට එනකොට වාහනේවත් භාතියවත් ඇවිල්ලා නෑ....
මොන මල කරුමයක්ද මේ....මේ මනුස්සයට වෙලාවට එන්න බැරිද...
මූ මගේම ඩ්‍රයිවර් වුණානං දනී කරන වැඩේ...... මං මැරෙනවා සීතලේ මෙතන...
වතිල තනියම කියෙව්වා....
එයාට ඕනෙ වුණේ ඝනකම් පොරෝනෙකින් වහගෙන ඇදට පැනලා නිදාගන්න....ඒකවත් කරගන්න නෑ මේ මිනිහා නැතුව...
ශාධිත්‍ය වතිල කිට්ටුවට එනවා පෙනෙද්දි වතිල කට හැදුවෙ භාතිය කෝ කියලා අහන්න...
"භාතිය කතා කරා...වාහනේ කැඩිලා තිබ්බලු හවස එන්න බලනකොට...
මම ඌව යැව්වා ඒක හදන්න ....ඒත් අදම හදාගන්න බැරිවෙලා... පයින් තමා යන්න වෙන්නෙ....මේ හදිස්සියේ වාහන හොයන්න බෑ...විනාඩි විස්සක දුරනෙ..."
"මොකක්....පයින් යන්නෙ කොහොමද.."
ශාධිත්‍ය හිනාවුණා...
