ඔෆිස් යන එක මේ තරම් බෝරිං කියලා වතිලට තේරෙන්න පටන් ගත්තෙ දැන් තමයි....
කොලඹ හිටිය කාලේ නං බිස්නස්ම ජීවිතේ වෙද්දි අවුලක් දැනුනෙ නෑ...
ඒත් දැන් තමා එයාට තේරෙන්නෙ එයා මෙච්චර දවස් ෆැක්ටරියට ආවෙ ශාධිත්‍ය දකින බලාපොරොත්තුවත් එක්ක කියලා.....
ශාධිත්‍ය අද රෑ වෙලා තමා එන්නෙ කියලා පන්සිළුට කියලා තිබ්බා... වතිලට නං කිව්වෙ නෑ.....
දුෂ්ටයා... වතිල හිතුවෙ මැනේජර් කෙනෙක්ට රිපෝට් එකක් පරක්කු වුණාට කෑ ගහන ගමන්...
"අද සර් ඇදේ වැරදි පැත්තෙන් නැගිටලද කොහෙද...."
කවුදෝ කොදුරනවා එයාගෙ කැබින් එකේ ඉදලා එළියට එන වතිලටම ඇහෙනවා...
"සර්ගෙ වයිෆ් තරහා වෙලාද දන්නෑ..."
"සර්ට කොහෙද වයිෆ් කෙනෙක්... ඩිවෝස් වෙලානෙ... යකා වගේ කෑ ගහද්දි ගෑනියෙක් ඉදීද..."
"ආ...ඒකයි එහෙනං අවුල....
හොස්ස ළගින් මැස්සා යන්න බැරි මිනිස්සුන්ට හොදම බෙහෙත තමා කාවහරි සෙට් කරගන්න එක... ඔය ඔක්කොම අමාරු එතකොට ඉවරයි..."
වතිල එහා පැත්තෙ කැබින් එක ඇතුලට ගියේ සාක්කු දෙකට අත් දෙක දාගෙන ආවේශ වෙලා...
"තමුසෙලට පඩි දෙන්නෙ වැඩ කරනවට... සුපර්වයිසර්ස්ලා නේද...?
..ගිහින් වැඩ කරන මිනිස්සුන්ව සුපර්වයිස් කරනවා...මාව සුපර්වයිස් කරන්නැතුව......"
ආවා මෙතන අමාරු අරින්න.......
වතිල ඔෆිස් එක දිහා මරන් කන්න වගේ බලද්දි ඔක්කොමලා ඔලුව නවලා වැඩ කරන්න ගියා...
වතිල හේතුවක් නැතුව කෑ ගහන කෙනෙක් නෙවේ... ඒත් අද ටිකක් කේන්ති යනවා වැඩී....
වතිල ලන්ච් එක ගන්න රෙස්ට් රූම් එකට ගිහින් එන අතරතුරේදි පන්සිළුවත් ආයෙ හම්බවුණා...
"ශාධිත්‍ය පිටත් වුණා කීවද...
"ඇයි හදිස්සිද... මටත් ඇස් කන් එහෙම තියෙනවා හොදද... හැබැයි පුතෝ ආයෙ ඌව රැවැට්ටුවොත් මම නරක මල්ලියි කියන්න එපා හොදද..."
පන්සිළු කීවෙ සීරියස් විදිහට...
වතිල මල්ලිට රැව්වෙ හිතෙන් බැන බැන...
තමුසෙලා ඔක්කොම කියන්නෙ අනේ ශාධිත්‍ය පව්.. ඌව රවට්ටන්නෙපාලු!!!
අනේ තමුසෙලගෙ නල්ල මලේ කැරට් අලේ....හරි පව්......
මමනෙ දන්නෙ ඌගෙ දුෂ්ටකම්...
ඌ දන්නෙ අනින්නයි පනින්නයි විතරයි.... අර හා මූණ විරිත්තුවම ඌ තමා සාන්තුවරයා.... අහිංසක මම තමා දුෂ්ටයා....
මේක මහ අසාධාරණ ලෝකයක්....
