සමහර වෙලාවට වතිලට හිතෙනවා එයාට අවුරුදු තිස් එකක් වෙලත් සමහර දේවල් ගැන එයා දන්නවා හොදටම මදි වගේ....
විශේෂෙන් ආදර සම්බන්ධතා ගැන...
ශාධිත්‍ය දවස් ගාණක් තිස්සෙ අමුතුයි...
එයා හිනාවෙනවා, කතා කරනවා.. ඒත් මහ අමුතු දුරස්ථකමක් වතිලට දැනෙනවා....
ඒත් වතිලට තේරෙන්නෙ නෑ ඒකට ප්‍රතිචාර දක්වන හැටි...
ඉස්සර නං එයා තරහා ගන්නවා..කෑ ගහනවා...ඒත් එයා ශාධිත්‍ය ඉස්සරහා තව දුරටත් තරහා ගන්නෙ නැතුව ඉන්න එයාටම පොරොන්දු වෙලා ඉන්නෙ....හෙමින් සීරුවේ අහන්න ඉඩක් ශාධිත්‍ය දෙන්නෙත් නෑ...
මේ දවස් ටික කාර්යබහුල නිසා වතිලට හේතුවක් අහන්න වෙලාවකුත් නැති තරං....
ඒත් එයාගෙ හිතට ඒක වද දෙනවා..
ශාධිත්‍ය වෙනදා වගේම උදේට උයනවා... දූ ටයි එයාටයි වතිලටයි තුන් දෙනාටම ලන්ච් එකට කෑම ඔතනවා... ඒත් ඉස්සර දවස්වල ශාධිත්‍ය විහිලුවට වතිලගෙ කෑම පෙට්ටිය උඩ අලවන පහන්‍යාගෙ ස්ටිකර් තව දුරටත් නෑ...
ගෙදර දොරේ දෙයක් කතා කරාට....කෑවද බිවද ඇහුවට වෙනදා වගේ විහිලු කතා , සතුටු සාමීචි නෑ...
පහන්‍යාව හුරතල් කරන්න වෙලාව තිබ්බට වතිල ළං වෙද්දි එයාව හුරතල් කරන්න එයාට වෙලාව නෑ....
ඉතින් වතිලට රෑට නින්ද යන්නෙත් නෑ... ඕවා හිතලා හිතලම එයාට මහන්සියි...
එදත් වතිල රෑ හුගක් වෙලා ඇද උඩ පෙරලි පෙරලි ඉදලා පාන්දර ජාමේ විතරක් ටිකක් නිදාගෙන උදේ ඇහැරියේ හරිම හෝන්දු මාන්දු ගතියෙන්....
කුස්සියට එබිලා බලද්දි ශාධිත්‍ය උයනවා.. එයා උදේ පාන්දර කොහොම නැගිටිනවද මන්දා....
වතිල හොරෙක් වගේ ගිහින් ශාධිත්‍යව පිටිපස්සෙන් බදාගත්තා..
"වතිල!.... තව පොඩ්ඩෙන් මාව පිච්චෙනවා මේ තාච්චියේ අත වැදිලා .. උයන වෙලාවට පාඩුවේ උයන්න දෙනවා.. සම්බෝලයක්වත් හදාගන්නත් බෑ....."
ශාධිත්‍ය කෑ ගහද්දි වතිල අත් දෙක අතෑරලා පස්සට වුණා...
"සොරි...!! උදේ පාන්දරනෙ.. මට තරහා ගියා.. "
වතිලගෙ මූණ අවුල් වෙද්දි ශාධිත්‍ය ළා හිනාවක් එක්ක කිව්වා..
"ඒකට කමක් නෑ.. මම දූ ව ඇහැරවලා එන්නං... "
