හැමතැනම මීදුමකින් වැහිලා වගේ .... සුදු පාටයි.... මුකුත්ම පේන්නෙ නෑ.... ඒත් ඇස් පිහාටු බරවෙලා...ශාධිත්‍යට ඇර ගන්න බෑ...
කවුදෝ කතා කරනවා වගේ ඈතින් ඇහුණත් ඇගිල්ලක්වත් හොලවන්න බෑ.....
ශාධිත්‍ය දගලන්න හැදුවා , කෑ ගහන්න හැදුවා.. ඒත් එක වචනයක්වත් පිටවුණේ නෑ....
එයාට සමහර වෙලාවට දැනුනෙ ගිනි ගන්නවා වගේ... කකුලෙ යටි පතුලෙන් පටන් අරගෙන එයාව ටික ටික පිච්චෙනවා වගේ..ඒ තරමට වේදනාව වැඩි වෙන වෙලාවල් තිබ්බා.... එතකොට කොහේ හරි හයියෙන් සීනු සද්දයක් ඇහෙන්න ගන්නවා.. එයා වටේට එක එක සද්ද ඇහෙනවා......
ඒත් වේදනාවට කෑ ගහන්නවත් බෑ...
එයාට යන්තමටවත් හෙලවෙන්න බෑ...
කොච්චර කාලයක් ගතවුණාද කියලා ශාධිත්‍යට වැටහීමක් නෑ... ඒත් ටික ටික ඒ මුළු ඇගෙම දැවෙන වේදනාව අඩුවෙන්න ගත්තා.....
මුලින්ම කකුල් වල .... ඊට පස්සේ කකුල් වල ඉදල ඉහළට...
අන්තිමට ඔලුව ගිනි ගන්නවා වගේ දැනුන වේදනාව අඩුවෙද්දි ශාධිත්‍යට ඔච්චර කල් ඝෝෂාවක් වගේ ඇහුණ සද්ද ටිකක් පැහැදිලිව ඇහෙන්න ගත්තා...
"අප්පා..!!! ඇහැරෙන්නකෝ...මේ බලන්න මට දැන් දෙමළත් පුලුවන්...
එන් පේ..පේයර් පහන්‍යා... නාන් උන්නායි නේසික්කිරේන් අප්පා....
අනේ ඇහැරෙන්නකෝ....."
කවුද කියලා හිතාගන්න බැරි පුංචි කටහඩක් ඉකි ගහනවා ඇහෙනකොට ශාධිත්‍යට ඕනෙ වුණා එයාව හිරවෙලා තියෙන බැමි කඩලා දාන්න.... ඒ කදුළු පිහින්න..... ශාධිත්‍යට දැනුනෙ දරාගන්න බැරි වේදනාවක්....ඒත් එයා අසරණයි.. එයාට හෙලවෙන්නවත් බෑ..
"අප්පා... අප්පා... "
ඒ පුංචි කටහඩ එයාගෙ පපුව අස්සෙ තැන්පත් වෙද්දි ඇස් දෙක රිදෙන්න ගත්තා....
" පන්සිළු බාප්පෙ... අනේ ... අප්පා අඩනවනෙ... මං නිසාද එයා අඩන්නෙ....."
"වැඩිය සද්ද කරන්න එපා පුතේ... අප්පට අමාරු ඇති... ඒත් අප්පා අඩනවා කියන්නෙ එයාට ඔයාව ඇහෙනවා කියන එකනෙ.... එයා හොදින් ඇති "
ශාධිත්‍යට ළාවට කාගෙදෝ අතක ස්පර්ශයක් දැනුනා... එයා උත්සාහා කරා ඒ අත අල්ලගන්න.. ඒත් එක ඇගිල්ලක්වත් හොලවගන්න බැරිවුණා...
