වතිල වාහනේ ඩ්‍රයිව් කරගෙන ගියේ ශාධිත්‍ය දිහා විටෙන් විට බල බල...
එයා වචනයක්වත් කතා කරේ නෑ...
දිගටම අහක බලන් හිටියා විතරයි..
වතිල එයාගෙ අතකින් ශාධිත්‍යගෙ අත ඇල්ලුවත් එයා අත ගසලා දැම්මා...
වතිල ආපහු ඉස්සරහා බලාගෙන ඩ්‍රයිව් කරන්න ගත්තෙ වෙලාවත් බලලා... තාම එකොලහ හමාරයි....
පැය දෙකක් ඇතුලත කොච්චර දේවල් සිද්ධ වුණාද...
වතිලට තාමත් හිතාගන්න බෑ මේ දේවල් ඇත්තද කියලා....
හැමදාම රංගම්මාච්චිගෙ මුණුබුරා විදිහට දැනන් හිටිය කෙනා එයාගෙ නැන්දගෙ පුතා වුණාම??
එයාගෙ ආබාධිත නැන්දගෙ??
එතකොට ශාධිත්‍ය නෙහාන්ගෙ මල්ලිද??
රෝහණ අංකල්ගෙ පුතාද??
වතිලට දැනුනෙ ඔක්කොම පැටලිලා වගේ....ශාධිත්‍යට මේ වෙලාවෙ කොහොම දැනෙනවද කියලා වතිලට හිතාගන්නත් බෑ....
ශාධිත්‍ය අහක බලන් හිටියත් වතිලට පෙනෙනවා එයාගෙ අත් මිට මෙලවිලා තියෙන හැටි..... එයාගෙ උරහිස් ඇකිලිලා තියෙන හැටි...
මේ දේවල් තනියම දරාගෙන ඉන්න අමාරු වෙන්න ඇති....
වතිලත් ශාධිත්‍ය ළග හිටියෙ නෑනෙ...
එයා තනිවෙන්න ඇති....
මේ දේවල් කියන්න කවුරුත් නොඉන්න ඇති....
වතිල ගෙදරට ඇවිත් වාහනේ නවත්තලා බැස්සා....
ඒත් ශාධිත්‍ය එහෙමම හිටියා..
"ශාධිත්‍ය...."
"ඔයා ඇතුලට යන්න... මම පස්සෙ එන්නං... "
ශාධිත්‍ය කීවෙ හිස්, සීතල කටහඩකින්...
නෑ..නෑ.. ශාධිත්‍යට තනිවෙන්න ඉඩ දෙන්න බෑ... අවුරුදු දොලහක් තිස්සෙ එයා තනියම දරාගන්න ඇති...
ඒත් තවදුරටත් තනියම දරාගන්න ඕනෙ නෑ...
වතිල එයාගෙ පැත්තෙ දොර වහලා ශාධිත්‍ය ඉන්න පැත්තෙ දොර ඇරියා...
"කෝ එන්න...."ශාධිත්‍ය අත ගසලා දාද්දි වතිලට දුක හිතුණා තමයි...කේන්තිත් ගියා තමයි.....
වතිල එයා එක්ක විවෘත වෙන්න උත්සාහ කරද්දි ශාධිත්‍ය එයාගෙ ප්‍රශ්න තනියම විසදගන්න හදන එකට වතිල කැමති නෑ...
ඒත් කොච්චර දුක හිතුණත් මේ වෙලාවෙ තරහ අරන් බෑ...
"පිස්සු නැතුව එනවා... "
