"Büyümüşsün." AlKer

48

Arda'nın yanına gittim. İçeri girdiğimde kapıyı kapatıp, yorganı kendine çekmiş Arda'nın yanına uzandım.

"Ağlama ilk göz ağrım benim."

Arda bana dönüp sarıldı. Ben de oğluma sarıldım...

"Neden benim annem ve babam yok baba?"

Arda'nın bu sözü kalbime bir ok gibi saplanmıştı. Hayatımda, beni bu kadar acıtan bir şey olduğunu hatırlamıyordum. Oğlum, oğlum benim her şeyimdi. Ben... Onun kendini sahipsiz olduğunu sanmasın istiyorum ki sahipsiz değil zaten.

Daha da ağlıyordu.

"Senin ailen, belki ölmüş olabilir... Ama biz varız? Arda biz varız biz. Kardeşlerin var! Ben varım, Kerem var! Bak en önemlisi Ferdi var! Biz senin aileniz Arda. Abilerin var, Volkan abin, Emre abin... Arkadaşların var Sebastian, Ryan, İsak..."

Arda ayağa kalkınca ben de ayağa kalktım.

"SİZ BENİM AİLEM DEĞİLSİNİZ! YILLARCA BEN KENDİME İNANDIRMAYA ÇALIŞTIRDIM, BENİM AİLEM SİZSİNİZ DEDİM HEP... AMA HERKES BENİM YÜZÜME VURUYOR GERÇEK AİLEMİN ÖLDÜĞÜNÜ. YA BEN, YA BEN YILLARCA EVİMDE HİSSETMİŞTİM, ASLINDA BEN, KOCAMAN BİR BOŞLUĞUN ORTASINDAYMIŞIM YA! KEREM, BENİM BABAM DEĞİL! KARDEŞLERİM, HAH! ONLAR BENİM GERÇEK KARDEŞİM DEĞİL Kİ... HELE Kİ SEN... EN ÇOK SANA İNANDIM, EN ÇOK SENİ BABAM BELLEDİM... AMA SEN BENİM HİÇ BİR ŞEYİM DEĞİLSİN! SEN BENİM BABAM DEĞİLSİN."

Hiç bir şey diyemedim. Ne diyebilirdim ki... Ağlıyordum şu an sadece. Oğlumdan... Arda'dan bunları duymak gerçekten koymuştu bana...

Bağırışları duymuş olacaklar ki herkes odaya toplaşmıştı. Kerem yanıma gelip koluma sarıldı.

"Ne oldu Altay?"

Arda'ya kırıldığımı belli eder bir bakış attım ve Kerem'in belinden tutup aşağı indik.

"Ben gidiyorum."

"Nereye?"

"Kahvaltıya beni beklemeyin. Barış'ımı benim yerime bolca öp."

"Altay yine nereye?"

"Şehir dışına çıkmayacağım merak etme."

Kendi odama çıktım. Üstüme beyaz bir tişört, altıma ise dar mavi kot pantolon giydim. Aşağı inip hırkayı geçirdim üstüme. Ayakkabılarımıda giyip çıktım.

...

Kerem'den.

Arda hariç diğer herkes aşağı inmişti.

"Kerem ne olmuş aralarında?"

"Altay hiç bir şey demedi fakat Arda'nın çok ağır bir şey dediğini hissettim."

"Güzelim günün içine sıçtın Liva! Yeter anasını satayım ya, yeter! Lütfen gerektiği yerde gereken şeyleri söyle!"

"İrfan sen de yettin ama ha!"

Onlar kavga ederken ben Arda'nın odasına çıktım. Yatağının kenarına çökmüş ağlıyordu. Ben de onun yanına oturdum.

Elimi onun omuzuna koydum. Ama o benim elimi ittirmişti. Kaşlarımı çattım.

"Git, Kerem..."

"Kerem mi? Babanım oğlum ben senin."

"Hah, babammış."

"Yıllardır size biz bakıyoruz. Aile ilişkisi illa kan bağı ile mi oluyor Arda? Birlikte bir aile olmak için en önemli etken ise sevgidir."

"Ya ben artık annemin ve babamın öldüğünün yüzüme vurulmasından bıktım Ke-..."