CESUR

44. Bölüm

Merhaba arkadaşlar. Hikayeyi sevmediniz mi? Neden vote sayısı bu kadar düşük? :⁠-⁠(

*****

Genç kız hızlı bir şekilde yürüyerek hastaneden içeriye girmişti. Arkadaşı onu aradığında olabildiğince hızlı hastaneye gelmişti. Ana kapıdan koşar adım doğum katına doğru ilerlerken bir yandan da kendisine selam veren hastane çalışanlarına başını sallayarak karşılık veriyordu. Nefes nefese merdivenleri çıkarak arkadaşının bulunduğu odaya girmişti.

“Deniz neler oluyor?”

“Hah geldin mi? Yardımına ihtiyacım var.” Ayşem genç adama gözlerini kısarak bakarken Deniz odada yatan kadını göstererek devam etmişti.

“Kadın beni kabul etmiyor, illa seni görmek istedi.”

“Beni mi ne alaka?”

“Bilmiyorum kızım ya, bir türlü ikna edemedim.” Ayşem merak ederek odaya girdiğinde şaşırmıştı.

“Meryem Hanım?” kadın Ayşem’in sesini duyunca hızla başını çevirerek genç kıza bakmıştı.

“Ayşem ebe geldin mi? Burada olduğunu öğrenince ne kadar sevindim bilemezsin.” Ayşem şaşkındı. Kadını Ankara’da görmeyi kesinlikle beklemiyordu.

“Sizin Ankara da ne işiniz var?” derken Ayşem kadının yanına giderek şiş göbeğine bağlanan ekranlara kısa bir göz atmıştı. Kadının ilk doğumunu kendisi daha bir stajerken yaptırmıştı.

“Kocamın tayini buraya çıktı, yakında bir okulda öğretmenlik yapıyor.” Ayşem anlayışla başını sallarken gülümsemişti.

“İkinci için hiç geç kalmamışsınız, Atilla nasıl, büyüdü mü?” dediğinde kadın oğlunu hatırlamış olacak ki gülümsemişti. Yüzü bir süre sonra acıyla buruşurken Ayşem hemen ekrana bakmıştı. Kadının sancıları artmıştı.

“Eşiniz nerede, yanınızda değil mi?”

“Yolda olmalı, Atilla’yı bırakacak bir yer arıyordu. Malum burada kimseyi tanımıyoruz. Ailem de yok,” dediğinde Ayşem duraksamıştı.

“Eşinize haber verelim doğumunuz çok yaklaştı.” Üzerini değiştirmek için izin isteyerek odadan çıktığında Deniz ona bakmıştı.

“Kadını tanıyor musun?”

“Evet, ilk doğumuna ben girmiştim. Üzerimi değiştireyim geliyorum.”

“Burada çalışmıyorsun artık, sorun olmasın?” Deniz’in sorusuyla Ayşem suçluluk hissetmişti. Arkadaşına hala hastanenin kendilerine ait olduğunu söylememişti. Üstelik hastanenin adını kendi soyadıyla çağrıştırmamasına da şaşırmıştı.

“Merak etme, işte olmayabilirim ama hala buranın yasal çalışanıyım.”

“Nasıl?” Ayşem yerinde durarak arkadaşına bakmıştı. Sıkıntıyla nefesini dışarı verirken başını iki yana sallayarak sordu.

“Bu hastanenin adı ne Deniz?”

“Karahanlı Hospital!” dediğinde Ayşem tek kaşını kaldırmıştı. Deniz hala anlamayan arkadaşına “Of Deniz, benim soyadım ne?” diye sorduğunda Deniz safça “Karahanlı,” dediğinde gözleri büyümüştü. Ayşem gülümseyerek arkadaşına bakarken arkasını dönüp personel odasına doğru ilerlemişti.

“Bir dakika sen ciddi misin? Hastane sizin mi?” Ayşem dolabını açarak kıyafetini alırken arkasını dönerek Deniz’e bakmıştı.

“Müsaade edersen üzerimi değiştireceğim.”

“Hadi ama beni merakta bırakamazsın,” diyen genç adam Ayşem’in bakışlarını görünce kapıdan dışarıya çıkmıştı. Kapıyı kapatsa da önünden ayrılmamıştı. Ayşem üzerini değiştirerek dışarı çıkarken Deniz’i görünce gülmeden edememişti.