Chapter 12
သူမထွက်လာသည့်အခါ မိန်းကလေး၏အမေက အတည်ပြုဖို့ဆက်သွယ်လိုက်မည်ဟု ကတိပေးခဲ့သည်။ ညနေရောက်တော့ ကျိအန်းနဉ် မထွက်ခွာရသေးခင် မိန်းကလေး၏အမေဆီမှ နောက်ထပ်သင်ခန်းစာတွေအတွက် အချိန်ပြောဖို့ ဖုန်းခေါ်ဆိုမှု ရရှိခဲ့သည်။
ကော်ဖီဆိုင်မှာ သူမ ရှုချန်း ကို ကျေးဇူးတင်စကားေပြာလိုက်သည်။ ရှုချန်းက ပြုံးပြီးပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ရပါတယ်ကွာ ငါ့အမေက မင်းကို စာအသင်အပြကောင်းလို့ ချီးမွမ်းနေတာ အဲဒီမိန်းကလေးက သူမမိသားစုကို မင်း စာရှင်းပြတာအရမ်းကောင်းပြီး မင်းက သူမကို နားလည်လွယ်စေတယ်လို့ပြောနေတာ ပြီးတော့ သူမပြောသေးတာက .......”
ရှုချန်းအမေက ပြောခဲ့သည်၊“မင်းတွေ့ခဲ့မိန်းကလေးကို အရမ်းစိတ်၀င်စားနေလို့ အန်တီဖန်းကလည်း သူမကိုသင်စေချင်တယ် ဒါပေမယ့်သူမက စာသင်နေချိန် အန်တီဖန်းကိုဘေးမှာနေစေချင်တယ်လေ ”
ရှုချန်းက နားမလည်ပေ။
“ဘာကိုပြောချင်တာလဲအမေ ”
ရှုချန်းအမေက ခဏလောက်တိတ်သွားပြီး ပြန်ပြောသည်။
“အကယ်၍ အဲ့ဒီမှာ အုပ်ထိန်းသူအဖေရှိနေခဲ့ရင်၊တစ်ခုခုအနှောက်အယှက်ဖြစ်ခဲ့ရင်၊အုပ်ထိန်းသူအမေ တစ်ခုခုနားလည်မှုလွဲသွားမှာ ကြောက်လို့ပေါ့ ”
“အဲ့ဒီမှာ ရှောင်ယွင်လည်းရှိနေမှာပဲဟာ...”
တုံးအတဲ့ အိုတခုလေးကပြောလိုက်သည်။
“ရှောင်ယွင်က ငယ်သေးတယ်၊အကယ်၍ အဲ့ဒီလူကြီးက ကလေးကိုအာရုံပြောင်းပြီး ဆိုးရွားတဲ့အပြုအမူတွေလုပ်ခဲ့ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မင်းက ငယ်ရွယ်တဲ့မိန်းကလေးထက်တောင် အတွေ့အကြုံကနည်းသေးတယ် မင်းဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့နှစ်တွေကအလကားပဲ... ”ရှုချန်းအမေက စိတ်မောစွာပြောလိုက်သည်။
သူမ၏သားက အတုအယောင်ကမ္ဘာထဲမှာပဲ ဘယ်လိုကစားရမလဲဆိုတာသိပြီး တကယ့်လက်တွေ့ကမ္ဘာကို ဘယ်တော့မှ နေထိုင်မှာလဲ...
ရှုချန်းက ဖုန်းချလိုက်ပေမယ့် ထိုအကြောင်းတွေးမိနေတုန်းပင်။
