🤚Chapter 56
ကျိအန်းနဉ် ၀မ်ယွီ၏ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
ချန်းဟောင်ကလည်း ပိုင်လုကိုနှုတ်ဆက်ပြီး သူမအတွက် ထိုင်ခုံနေရာ ချန်ထားပေးလိုက်သည်။
ဤနေရာတွင် လူများစွာရှိနေသည့်အတွက် သူတို့ အစကတည်းက ထိုင်ခုံများနှင့် စားပွဲရှည်များကို ရှာထားပြီးပြီဖြစ်သည်။ မုန့်ရှင်းယွီလည်းလိုက်ပါလာပြီး ယောက်ျားလေးအတန်းဖော်တစ်ယောက်က သူမအတွက် နေရာဖယ်ပေးသည့်အတွက် မုန့်ရှင်းယွီနှင့်ပိုင်လုက အတူတူထိုင်၍ရသွားသည်။
ပိုင်လုက တစ်ခုခုပြောချင်နေသော်လည်း ချန်းဟောင်ရှိနေ၍ သူမကိုယ်သူမ ထိန်းချုပ်လိုက်သည်။ ချန်းဟောင်ကသူမကို စကားများသည်ဟု မထင်သွားစေချင်ပေ။
လူတိုင်းက စွန်းခိုင်မပါဘဲ ဘေးတွင်မတ်တပ်ရပ်ပြီးကြက်သေသေနေသည့် စွန်းယာရှန့်ကို လျစ်လျူရှုထားကြသည်။ သူမ၏မျက်နှာကလည်း နီရာမှ ဖြူရော်သွားသည်။
မုန့်ရှင်းယွီက နူးညံ့သည့်နှလုံးသားရှိသည့်အတွက် သူမအတွက်အသက်ကယ်ပေါက်တစ်ခု ပေးလိုက်သည်။
“ နင် နေ့လည်စာစားပြီးပြီလား...”
စွန်းယာရှန့်က အခွင့်အရေးကို ချက်ချင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“မစားရသေးဘူး... ဒါဆို ငါ ထမင်းအရင်စားလိုက်ဦးမယ်...”
သူမ ခပ်မြန်မြန်ထွက်သွားတော့သည်။
မုန့်ရှင်းယွီနှင့်ပိုင်လုတို့က ကျိအန်းနဉ်ကို လေးစားသွားကြသည်။ ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်ပြီးနောက် သူမက စွန်းယာရှန့်အကြောင်းမမေးသလို အခြားဘာတစ်ခွန်းမှလည်း မမေးလာပေ။ သူမက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သည့်အတိုင်း ပြုမူနေသည်။
ကိုယ့်ချစ်သူကောင်လေးက စွန်းယာရှန့်လိုလှတဲ့ မိန်းကလေးနဲ့ ပတ်သက်နေတာကို ဂရုမစိုက်ဖို့ဆိုတာ တော်ရုံတန်ရုံသန်မာနေရုံနဲ့ မရလောက်ဘူး...
ဒါမှမဟုတ်ရင် သူတို့နှစ်ယောက်က သူတို့ကြားထဲမှာအကြွင်းမဲ့ယုံကြည််မှုကို တည်ဆောက်ထားကြလို့များလား...
