Heartbeat of the Ruthless Criminal

CHAPTER 8

ANG SAKIT. SOBRANG SAKIT. Napakahapdi. Hindi ko kayang ipaliwanag ang sakit. Ramdam ko ang pagkapunit ng pagkababae ko dahil sa biglang pagpasok ng pagkalalaki ni Larco dito. Nang tuluyan niyang maipasok nang buo ay hindi siya agad gumalaw sa ibabaw ko at pinanood lang ang reaction ko.

I was shocked for a couple of seconds. Ramdam ko ang panunubig ng mga mata ko.

Nang maka-recover sa pagkabigla ay hindi ko na napigilan ang hikbi na kumawala sa akin, hanggang sa malakas na akong napahagulgol nang iyak.

“F*ck!” Larco cursed.

“Shit!” bulalas naman ni Darius, bahagyang napaawang ng konti ang labi.

Parang hindi makapaniwala ang mga mukha nilang dalawa habang nakatingin sa akin na humagulgol na nang iyak.

“What the f*ck! Why are you crying?” galit na tanong ni Larco, salubong ang mga kilay habang nakatingin sa akin.

Hindi ako sumagot at mas lalo ko lang nilakasan ang pag-iyak ko.

Ang sakit, pakiram ko may napunit sa loob ko. Ramdam ko ang paghapdi!

“Shit, Larco! Nabigla ata,” ani Darius at mabilis na lumapit sa tabi ko.

“'Yung iba nga nasasarapan, tapos ikaw umiiyak? Are you kidding me!” muling sabi ni Larco sa galit na boses at binigyan ako ng natalim na tingin. Nanatili parin ito sa ibabaw ko at hindi gumalaw o binunot man lang ang kanyang pagkalalaki sa loob ko.

“Sshh... Hush now, babygirl... It just a little bit of pain. It will be gone later,” malambing na sabi ni Darius at nakuha pang haplos-haplosin ang buhok ko na para bang isa akong bata na kanyang pinapatahan.

Umiling-iling ako. “A-Ayu...ayuko na! Ang...ang sa-sakit, m-masakit..” I stammered, accompanied by loud crying and struggle in my tied arms.

Inis na napahilamos si Larco sa sariling mukha at napabuga sa hangin bago tumingin sa akin nang masama.

“This is bullshit! F*ck you, Gabriel!” pagmumura sa akin ni Larco bago hinugot ang kanyang pagkakalalaki sa loob ko.

Para naman akong nabunutan ng tinik dahil sa paghugot niya ng kanyang pagkalalaki mula sa akin. Pero kahit wala na siya sa loob ko ay ramdam ko parin ang hapdi at sakit.

Bumaba si Larco mula sa kama at dinampot ang puting tuwalya bago itinapis sa katawan at walang lingon-lingon na lumabas ng silid. Kitang-kita ko pa ang mga mahahabang latay sa likod nito na pulang-pula.

Naiwan kaming dalawa ni Darius. Umiiyak parin ako dahil sa sakit.

“It's okay, it's okay. Stop crying. Do you want Darius to continue? Hmm?” Darius asked me, still gently caressing my hair.

Sunod-sunod akong umiling. “No! Ayuko na. M-Masyado na pong masakit... Please.. pakawalan mo na ang mga kamay ko..” mangiyak-ngiyak kong sabi sa nagmamakaawang boses.

Saglit akong tintigan ni Darius, hanggang sa isang malalim na buntong hininga na ang pinakawalan nito bago bumaba sa kama at lumapit sa drawer.

Kahit hilam ng luha ang mga mata ko ay hindi ko mapigilan ang hindi mapatitig sa likod ni Darius. Magkatulad sila ni Larco na may mga latay sa likod na parang hinagupit ng kung ano.

Nang makuha ni Darius ang susi sa loob ng drawer ay muli itong bumalik sa kama at pinakawalan ang mga kamay ko mula sa pagkakaposas at pagkakagapos. Para ako naman akong nakahinga nang maluwang.

Mabilis kong hinila ang kumot at tinakpan ang hubad kong katawan.

Bamaba na ng kama si Darius at dinampot ang nagkalat na underwear. Napaiwas naman ako ng tingin dito at tumalikod ng higa. Pinunasan ko ang luha sa mukha ko gamit ang puting kumot at yumakap sa unan.