Ang Husband Kong Nerd

Kidnap

Comment and vote~
Nathalie's POV:

Napakunot ang noo ko nang naramdaman ko ang sakit ng ulo ko. Bumabangon ako at hinilot ang sintido ko.

"Humiga ka muna, Nath."

Nagulat ako nang naramdaman ko na may humiwak sa braso ko at pinahiga ako. Kilala ko ang boses na ito.

Napatingin ako sa kanya. Tama nga ako siya.

Julian.

"Hindi ka pa fully recover. Dapat ka magpahinga muna." Sabi niya at inayos ang kumot.

"N-na uuhaw ako." Mahinang sabi ko habang nakatingin sa kanya.

Ano ba ang nangyari at bakit nandito na siya?

"Oh okay. Wait here." Sabi niya at kumuha ng tubig.

Napatingin na man ako sa kanya at pilit alalanin kung ano ang nangyari.

"Huwag mo kong iwan, Nathalie."

Nanlaki ang mga mata ko nang naalala ko na. Akala ko isang panaginip lang iyon pero totoo pala. And worst, nakita ko lang ang sarili ko sa isang kwarto at merong doktor at nurse sa loob.

Nag-panic ako. Bumangon ako agad.

"N-NO NO..."

Agad na napatingin si Julian sakin at tumakbo papunta sakin.

"Nathalie, okay ka lang? Kumalma ka please." Hinawakan niya ako at pilit na ipinahiga sa kama.

"No! I want to know about my baby." Naluluha na ako habang iniisip kung ano na ang nangyari.

"Please calm down, Nathalie."

"I said hindi ako kakalma hanggang alam ko ang nangyari sa anak ko!" Sigaw ko sa kanya at pilit inaalis ang kamay niya sakin.

"Our baby is fine."

Yun ay napatahimik ako at nakatingin sa kanya.

"W-wait...A-alam mo?"

"Yes, hindi ka na mag-deny dahil sinabi na samin ni Gabrielle."

Naging malamig ang tuno niya at wala ng ekspresyon ang mukha niya.

Nasaktan ako nang nakita ko siyang hindi ngumiti. Nakita niya ang ginawa ni Gab sa kanya. Lumuhod pa siya para lang hindi ko siya iwan na akala niya ay babalik na ako kay Gab.

"Nathalie, please. Let's talk about this. For us...and our baby."

Napatingin ako sa kanya. Namumugto ang mga mata niya at ang putla niya na. Gusto ko siyang yakapin pero habang nakatingin ako sa kanya ay inuunahan parate ako ng galit ko.

"I don't know, Julian." Umiwas ako ng tingin at hinila ang kamay ko na hawak niya.

"Nathalie, hindi pa ba sapat ang isang buwan na hindi ka nagpakita sakin at pagdurusa ko na wala ka?" Tanong niya. Alam ko na nakatingin siya sakin.

Hindi ko alam ang isasagot sa kanya. I'm sure, naintindihan niya kung bakit ko iyon nagawa. Sinaktan niya ako at ano? Magpapanggap ako na hindi ko sila nakitang naghahalikan at babalik na lang ako sa kanya?

"I'm tired..." Sabi ko at humiga. Humarap ako sa opposite side para hindi ko siya makita.

"Sorry, Nathalie..." Sabi niya at narinig ko na lang na bumukas at sumira ang pintuan.

Napabuntong hininga na lang ako. Sorey is not enought, Julian. Sa ginawa mo sakin isang sorry ay makakalimutan ko ang ginawa mo.

Julian's POV:

Hindi ko na alam ang gagawin ko. Galit pa rin sakin si Nathalie.

Ginawa ko naman ang lahat para ipakita sa kanya na mahal ko soya pero hindi niya pa rin ako pinatawad.

Nagpakalma muna ako sa back garden ng ospital. Hindi ko gustong magpadalos sa gagawin ko. Mahal ko siya pero hindi ko siya pipilitin.

I want to hug her. I want our relationship to work out.

Masaya ako nang nalaman kong buntis siya dahil alam ko na hindi na siya aalis sa tabi ko. She is carrying my own child.

Ako lang dapat ang mahal niya. Hindi si Gab.

Napatingin ako sa phone ko nang nag ring iyon.

"Hey baby, long time no talk."

Napakunot ang noo ko nang narinig ko ang bosea niya. Hindi ko siya gustong makita o kaya marinig abg boses niya.

Sinira niya ang lahat. Nathalie ang I were so happy pero bumalik siya at sinira iyon.

"Anong kailangan mo? Sabi ko sayo hindi ka na magparamdam sakin."

"Chill lang, babe. Magpasalamat ka na tumawag ako sayo eh." Sabi niya.

"Tumahimik ka nga! Sana patay ka na lang, bitch." Sabi ko sa kanya.

Tumawa siya. "Aw babe, kung mamamatay ako ay isasama kita."

"Shut up!"

"At bakit ako ang mamamatay? Eh parang iba ang mamamatay ngayon?"

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. F*ck, no.

"Don't you dare touch my wife, bitch."

"Bitawan mo ako!"

Nagulat ako at napahawak ako sa phone ko ng mahigpit. Nakabahan ako nang narinig ko ang boses ni Nathalie.

"Ops! Sorry nahawakan ko siya."

"No!" Sigaw ko at tumakbo pabalik sa ospital.

No please don't let something happen to Nathalie. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung meron nangyari sa kanya.

Hindi ko na alam ang iisipin nang tumatakbo ako papunta sa kwarto niya.

Hingal na hingal akong binuksan ang silid niya.

"Nathalie!"

Nilibot ko ang kwarto pero wala siya. Wala siya sa kama niya.

Ayon na at pinalibutan ako ng takot at galit sa sarili ko.

"F*ck!" Sigaw ko at sinuntok ang pader.

Napatingin ako sa phone ko nang tunawag na naman siya.

"Sorry, babe. Pero parang dapat ko na siya patayin. Sana ginawa ko na lang iyon noon pa."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya.

"DON'T. PLEASE DON'T KILL HER. GAGAWIN KO ANG LAHAT HINDI MO LANG ATAYIN SI NATHALIE, PLEASE." Magmamakaawang sabi ko.

Naluluha na ako. Nakakabahan ako.

"Oh I like that. Okay, sabi mo gagawin mo ang lahat. I'll give you a week para i divorce si Nathalie."

No...

"Hindi ko siya papatayin kung gagawin mo yan."

Sorry, Nathalie pero ito lang ang paraan...

"O-okay, give me a week."

"Don't dare to play with me, Julian. Hindi mo kakayanin kung magalit ako sa iyo."

Hindi ko siya gustong iwanan, pero kung tungkol sa buhay niya at ng anak namin ay gagawin ko ang lahat.

Kung ako lang naman ang kailangan ng bitch na iyon. Sana ako ang kinuha niya hindi si Nathalie.

Hindi ko kakayanin kung mapahamak si Nathalie.

"Hello, Atty. Ramos. I want a divorce paper asap."

I'm sorry....

Makukuha kita sa kanya, Nathalie

trust me