Beşe Bir

Bölüm On Yedi

"Ölüler diyarı ile hayata yeni başlayanların arasındaki yılan yolun sonunda büyük Eskimo var. Her şeyden uzak tek yaşlı bina benim." Marketin aperatif yeme bölümünde oturmuş, önümdeki kağıda yoğunlaşmıştım. Kaç dakikadır böyleydim hiç bilmiyordum. En azından ilk şifreyi çözdüğümü düşünüyordum. Ölüler diyarından kastı mezarlık olabilirdi. Hayata yeni başlayanlar da doğumhane miydi? Ya da bir okul, anaokulu? Seul'de böyle bir yer var mıydı? Ya da Kore'nin her hangi bir yerinde... Peki Eskimo derken neyi kast ediyordu?

Telefonum çalınca olduğum yerde hopladım. Ekrana baktığımda acı gerçekle karşılaştım. Min Young arıyordu ve ben onu tamamen unutmuştum. Yutkunarak açtım. "Atıştırmaları orada yemeye başlamadıysan bu kadar gecikmeni açıklamak için başka bir neden bulmalısın!" O an kağıdı yemek istedim, hem bütün bu bilmecelerden kurtulurdum hem de çevremdekilere yalanlar söylemek zorunda kalmazdım.

"Sıkışmak da mı suç?! Tuvaletteyim hem de işim daha da sürecek gibi." dememle "Öğgh iğrençsin Chanel. Poponu herkesin koyduğu şeye koyabiliyorsun ya-" sözünü kesmem gerekiyordu yoksa sohbet uzayıp gidecekti. "Sen istersen eve git, ben gelirim yarım saate." Bu yarım saat bir saate çıkmasa iyiydi. "Yuh! O kad-" yeniden kestim. Min'in keskin zekası belki işime yarayabilirdi hem de bana nutuk atmasındansa düşünmesi daha işime gelirdi.

"Minnie. Burada bir bulmaca buldum ve senin harika zekana güvenerek soru soracağım." Min her ne kadar gururunu okşadığımdan mayışsa da şuan bana sinirli olduğundan küçük ayrıntılara takıyordu. "Kesin tuvalette bulduğun o pis bulmacayı da kucağına koymuşsundur. Hem sorabilir miyim de demiyorsun, direk soracağım diyorsun. Ah ah bir gün ben-" gözlerimi devirdim ve gerisini dinlemedim. Şimdi sözünü kessem soruma cevap vermeyebilirdi, bırakalım da konuşmasını kussun.

Sonunda nefes almak için durakladığında hemen o boşluğu değerlendirdim ve sorumu sordum. "Kore'de eskimolarla alakalı bir yer var mı?" Nefes alışı bile durmuştu, evet farkındayım garip bir soruydu. Min'in şaşkın yüzünü karşımdaymış gibi hayal edebiliyordum şuan. "Ne alaka?" dedi düşünceli bir sesle. "Ya da dur." dedim ve biraz sonra söyleyeceğim şeyleri sonradan araştırmamasını umdum.

"Seul'de mezarlık ve hastanenin birbirine yakın olduğu bir yer var mı hiç?"

"Bu soruların bulmacayla ne alakası var?"

"Sen sorumu cevaplayacak mısın?" Dudaklarımı ısırıyordum stresten. Min daha fazla ısrar etmek yerine mırıldanma sesleri eşliğinde düşünmeye başladı. "Hatırlıyor musun lisede yetimhane gezisine gitmiştik. Hatta Hong Gi'nin, hani şu okul töreninde herkesin önünde bana aşkını itiraf eden aptal.." Nereye varacaktı acaba? "İşte onun aslında yetim olduğunu ve hatta o yetimhanede kaldığını o gezide öğrenmiştik, bir daha da okula gelmemişti." Evet, hatırlamıştım Hong Gi'yi, zavallı çocuk hem aşkına karşılık bulamamış hem de zengin olduğuyla alakalı yalanı ortaya çıkınca okulu bırakmıştı.

"Kısacası o yetimhanenin karşısında bir mezarlık olduğunu hatırlıyorum. Belki de orayı soruyorsundur." İşte iki saattir uzattığı cümle bu kadarcıktı. Eğer adresini isteseydim iyice meraklanırdı bu yüzden yine mükemmel yalanlarımdan birini uydurdum. Yanına gittiğimde o atıştırmalıkları hazırlarken ben arabamın anahtarlarını aldım ve babamın acil aradığını bir saatliğine ona uğramam gerektiğini söyledim.

Tabi ki büyük ayıp ediyordum evime gelen dostuma ama daha fazla bekleyemezdim. Min'in önüne yemlik gibi yeni aldığım moda dergilerini attım ve onu bir saatten daha fazla oyalamasını umarak evden çıktım. İnternetten bulduğum adresi navigasyona yazdım ve yola koyuldum.

İçimde endişe ve huzurun savaşı vardı. Yan koltuktaki kitaba baktım. İçinde başka efsanelerde vardı ama sadece bize lazım olan kısımdaki harfler birbirine girmişti ve içine yapıştırılan notu ise bizden başkası göremiyordu. Nasıl bir şeye düşmüştük böyle? Kim uğraşırdı ki bu zararsız altı gençle? Ya da zararsız olan altı genç sadece bizdik de,bizden öncekiler zararlı mıydı? O yüzden mi daha bizi tanımadan bize düşman olanlar vardı?