Connected by Destiny#2

43

- Co teraz?- zapytałam. - Nie wiem Emi. Nie mam pojęcia- powoli wszyscy traciliśmy siłę i nadzieje. - Będziemy jej jeszcze szukać, ale jeśli jej nie znajdziemy to wracamy do Włoch- powiedział. - Odzywaj się jakbyście ją znaleźli, albo wracali- poprosiłam. - Jasne, pa- pożegnałam się i rozłączyłam.

Wszystko waliło mi się na głowę. Każdy trop jaki udało nam się złapać zaraz okazywał się być częścią planu tego psychola, albo uciekał nam z radaru. Mimo, że starałam się wierzyć, że zaraz go znajdziemy całego i zdrowego to nadzieja z każdą straconą godziną bledła. Wzięłam kilka głębszych wdechów, żeby nie popłakać się przy Chiarze. - Emma możesz na chwilę?- poprosiłam ją. Przyszła do mnie.- Co się dzieje?- spytała zmartwiona.- Siostra Hugo zniknęła- powiedziałam.- Jak zniknęła?- zapytała. - Nikt jej nie widział od dwóch dni- odpowiedziałam. -Czekaj, a to chyba nie przypadek, że akurat od dwóch dni- zaczęła Emma. - Idealnie w czasie kiedy porwano Rica. Może ona też jest w to zamieszana- no tak. Przecież to składa się w idealną całość. Zaginęła w tym samym czasie co on, Hugo jest taki pewny siebie, bo wie, że jego siostra nad wszystkim czuwa.

- Dzwonie do Matteo- wybrałam numer. - Halo?- odebrał. - Matteo posłuchaj Emma mi uświadomiła, że zniknięcie tej dziewczyny to nie przypadek, zniknęła w tym samym czasie co Ricardo. Hugo jest taki pewny siebie, bo jego siostra panuje nad wszystkim- wyjaśniłam. - Kurwa masz rację- może wreszcie ten koszmar się skończy. - Tylko jak ją znaleźć?- skoro zostawiła telefon w mieszkaniu, to wiedziała, że będziemy chcieli ją namierzyć- Tego jeszcze nie wiem- odpowiedział - Zadzwonię do Dominico, może coś znajdzie- powiedziałam. - Dobra, to my spróbujemy się jeszcze tutaj czegoś dowiedzieć- pożegnałam się i rozłączyłam. Zadzwoniłam do Dominico, żeby spróbował coś na nią znaleźć.

I znów musiałam tylko bezczynnie czekać na informację. To czekanie było najgorsze. Kiedy mogłam coś zrobić, to przynamniej miałam poczucie, że nie tracę czasu i to posuwa nas do przodu, ale kiedy zwyczajnie czekałam traciliśmy bezcenny czas i nadzieję.

Wróciłyśmy do Chiary. - Idziemy oglądać bajkę?- spytałam z najbardziej wiarygodnym uśmiechem na jaki było mnie teraz stać. - Tak!- mała uniosła rączki do góry. - No to idziemy- wzięłam ją z wyspy kuchennej i poszłam do salonu, posadziłam ją na kanapie i włączyłam jej ulubioną bajkę. Co chwilę sprawdzałam, czy nie mam żadnych nowych wiadomości od Matteo albo Dominico. Nic, żadnych informacji od godziny.

Carla wróciła z praktyk ze szpitala i zabrała Chiarę do ogrody. Bawiły się z Molim. Ja zadzwoniłam do Vic i opowiedziałam jej wszystko, bo wcześniej za dużo się działo i nie miałam do tego głowy. - Co za skurwiel jebany kurwa- krzyknęła do telefonu. - Jezu żeby tylko Ricardo był cały i zdrowy- powiedziała. - Nie dopuszczam do siebie innych myśli- przynajmniej się staram, a nie jest łatwo. - I bardzo dobrze. To w końcu szef pierdolonej mafii, nie da się tak łatwo- wiedziała, że nawet ona nie była tego taka pewna, ale nie chciała mnie martwić. - Mam nadzieję- odpowiedziałam. Miałam drugie połączenie. - Muszę się rozłączyć, ktoś do mnie dzwoni- powiedziałam i rozłączyłam się. - Jej sąsiadka powiedziała, że wczoraj wyjechała do Włoch, bo słyszała jej rozmowę, w której mówiła, że leci do Włoch- powiedział Matteo.

- Wie gdzie dokładnie ?- spytałam. - Nie- odpowiedział. - Dobra powiem Dominico, żeby sprawdził wszystkie loty z Hiszpanii do Włoch z przed trzech dni- rozłączyłam się i zadzwoniłam do niego. - Nie ma jej na żadnej liście pasażerów, ale tego dnia do Włoch poleciał też jeden prywatny samolot, to mogła być ona- w końcu jakaś nadzieja. - Gdzie wylądował?- spytała. - W Rzymie- odpowiedział. - Sprawdź rezerwacje w najlepszych hotelach- powiedziałam. - Mam ją. Zameldowała się w jednym hotelu na fałszywe nazwisko- odpowiedział. - Czyli musi być gdzieś w Rzymie, więc Ricardo też tam jest- teraz tylko pozostało się dowiedzieć, gdzie dokładnie. - Zgadza się. Spróbuj znaleźć jakieś informacje, czy zamówiła gdzieś ubera, albo wynajęła auto- rozkazałam.

Po jakiś dziesięciu minutach odpowiedział. - Wynajęła auto na to samo fałszywe nazwisko. Firma ma opcje śledzenia auta, zaraz włamię się do ich systemu i sprawdzę , gdzie jest- nie wierzyłam, że naprawdę jesteśmy tak blisko- Jest poza Rzymem w jakimś opuszczonym hotelu- powiedział. - Wyślij mi adres w wiadomości, dzwonię do Matteo i jadę tam- rozłączyłam się. - Emma!- zawołałam. - Co się stało?- spytała. - Chyba wiem, gdzie jest Ricardo- powiedziałam ze łzami w oczach. - Gdzie?- spytała. - W okolicy Rzymu w opuszczonym hotelu, Dominico zaraz wyśle mi adres. Idę się przebrać, zbiorę ludzi, ty zadzwoń do Matteo i powiedz, żeby jak najszybciej lecieli do Rzymu- pobiegłam na górę. Przebrałam się, włożyłam broń do paska, przypięłam paskiem do kostki.

Zeszłam na dół. - Mama powiedziała, że Ricardo jest w Rzymie, to prawda?- spytała Carla. - Prawdopodobnie tak. Jedziemy tam, zostaniesz z Chiarą?- spytałam. - Jasne, powodzenia- przytuliła mnie. - Wróć z nim całym okej?- miała łzy w oczach. - Obiecuję- przytuliłam ją i wyszłam z domu. W aucie czekała już na mnie Emma. - Będą tam za dwie godziny- powiedziała, kiedy wsiadłam. - Dobra, my będziemy pewnie trochę szybciej- Emma odpaliła silnik i ruszyłyśmy w drogę.

- Nie zmieniła położenia?- zadzwoniłam do Dominico. - Nie, nadal tam jest. Jak tylko się poruszy to dam ci znać- podziękowałam mu i rozłączyłam się. To była najdłuższa i najbardziej stresująca podróż w moim życiu. Jedyne na co miałam teraz nadzieję, to żeby tam był. Nawet jeśli pobity, nawet jeśli w złym stanie, ale żebym chociaż miała pewność, że żyje i mogę mu pomóc.

Za nami jechało z 5 aut z naszymi ludźmi, zabrałam całą broń od Vic. Byłam przygotowana na każdą okoliczność. Chodź by miało to trwać godzinami, chodź bym miała być postrzelona to zakończę to raz na zawsze.