Serotonin -Asker & Doktor-

/22/

Selamlar canlarımmm!

Nasılsınız bakalım?

İyi değilseniz dertleşelim.

Bu kitabın finaline yaklaşık yirmi bölüm kaldı.

Son on bölüm kala felan yeni kitabımla sizlerle olacağım.

Diğer kitaplarım askıda, onları da eve dönünce yazmayı düşünüyorum.

Bu arada merak edenler için, karışan bebek kurgusu olacak. Ama öyle klasik karışan bebek kurgusu değil.

Konu hakkında kısaca bilgi verecek olursam, düşman bir aile çocukları değiştiriyor. Fakat tek fark, kızımız 17 değil 7 yaşında gerçek evine dönüyor.

Oldukça eğlenceli bir aile kurgusu olacak. Hoşunaza gideceğini düşünüyorum.

Son olarak kitabın ismi:Sensiz Geçen 7 Yıl

Hadi kitaba geçelim🌓

...

Elime aldığım cüzdanla ayakkabılarımı giydim. Annem evin anahtarını almama gerek olmadığını söylemişti. Alışık olmadığım şeyler son zamanlar başıma sık sık gelmeye başlamıştı. Ama bundan memnun olmadığım söylenemezdi.

"Ben hazırım abi."

Hemen yanımda ayakkabılarını giyen kardeşim Oğuz'a bakarak başımı onaylar biçimde salladım.

Ben işe, o ise okula gidiyordu. Lise son sınıf öğrencisi olduğundan derslerine odaklanmıştı. Ama hayali hepimizden oldukça farklıydı. Bir takımın altyapısında futbol oynuyordu. Futbolcu olacağını söyleyip duruyordu evin içinde.

Babam ise buna karşı çıkmıyor, sadece uzaktan da olsa güzle bir üniversite okumasını, arkasının sağlam olmasını söylüyordu.

Ve bana gelecek olursak, öyle güzel davranıyorlardı ki... Öyle güzle benimsemişlerdi ki... Karanlık hayatıma bir ışık daha eklemişlerdi.

Dün fark ettiğim şey ise, benim hayatımı aydınlatan ilk ışık yeşildi. Kübra, Yüzbaşım ve onun yeşim gözleri...

Ben onu seviyordum... Ama buna aşk diyebilir miydim? İşte onu bilmiyordum.

Okuduğum sayılı romantizm kitabında aşık olan insanların hiçbirine uymuyordum.

Bırak onu sert bir şekilde öpmeyi, canı acır diye sarılmaya bile kıyamazdım ki ben.

Bırak onu kıskanıp kalbini kırmayı, sevdiğimi bile söylerken ürker korkusuyla sesimi alçaktırdım ki ben...

Ben aşık değildim, ben seviyordum. Onu canımdan bir parçaymış gibi seviyordum. Kalbimin tam içine sokmak, kimse ona zarar veremesin diye gizlemek istiyordum.

Abartıyor muydum? O bir askerdi, acı çekmesi, yara alması onlar için normaldi. Daha doğrusu diğer insanlar için.

Benim için ise bu normal karşılanmamalıydı. Bizim rahatça yaşamamız için başka insanların acı çekmesi normal olmamalıydı.

Evden çıkıp arabama geçiyordum ki durdum.

"Abi, nolur motorla gidelim."

Gülerek onayladım. Ben öne o arkaya binmeden önce kasklarımızı kafamıza geçirmiştik.

Motor çalıştığında beni sıkıca tutmasını tembihleyerek hızlanmaya başladım.

Bu çok farklı bir histi... Kardeşimin bana sarılması, dünyadaki en güzel hislerdendi.

Sanırım bu kısa sürede annem,babam ve Oğuz'a oldukça alışmıştım.

Gerçekten taşınmak istiyor muydum?

Annem buraya geldiğimde bir daha gitmek istemeyeceğimi söylediğinde bundan mı bahsediyordu? Anneler her zaman haklıdır derken doğruyu söylüyorlardı. Annem haklıydı.

Onlardan ayrılmak istemiyordum.

Daha önce okuldan almaya gittiğimden dolayı yolu biliyordum. Yaklaşık on dakikanın sonunda okula vardığımızda garip bir havayla motordan inerek bana veda etti ve indi.

"Çok teşekkürler abi. İnsanlar genlerimin ne kadar harikulade olduğunu görmüş oldu."

Aklıma geldikçe güle güle hastaneye vardım.

İçeri girip herkese selam verirken danışman beni durdurdu.

"Alp Hocam, isminin Kübra olduğunu söyleyen askeri üniformalı bir kadın size paket bıraktı. "

Şaşkınlıkla açılan gözlerimle duraksadım.

Yüzbaşım ne zaman gelmişti?

"Ne zaman?"

"Beş dakika sürmedi, henüz gitti."

Paketi bana uzattığında elinden alarak asansöre bindim.

Poşeti açarak içindeki kaplara baktım.

Kek miydi o?

Biraz daha kurcaladığımda bir not buldum.

"Bizim oralarda oldukça meşhurdur, gülüt. Afiyet olsun şurimşine."

Ne söylediğini tam olarak anlamasamda gülümsedim.

Şurimşine... Acaba ne demekti?

"Hayırlı olsun hocam. Siz gelecek aya evliliğinizin haberini de verirsiniz."

...

Şurimşine, ne demek kiii??

Bölümü nasıl buldunuz?

Gelecek bölümlerde görüşelim♡