Serotonin -Asker & Doktor-

/36/

Selamlarrr!

Nasılsınız? Kötüyseniz dertleşebiliriz;)

Finale son 9!

Sona yaklaşıyoruz artık, üzülmedim diyemem. Okunan tek kitabım bitiyor...

Diğer kitaplarda kendi kendime takılmaya devam edeceğim.

Hepinizi çok seviyorum, finale kadar yanımda olacağınıza eminim 💙

İyi okumalar dilerim...

...

Oldukça yoğun geçen bir gece nöbetinin ortalarındaydım.

Üç ağır yaralı hasta vardı, kurşun yarası.

Maalesef hayati organlardan biri olan kalbe isabet eden kurşundan dolayı bir hastamızı kaybetmiş, kalan ikisinin durumunu stabil hale getirmeyi başarmıştık.
Gerçi ikiside yoğunbakımdaydı ya, neyse.

Asansöre açılırken karşımda Ömer'i gördüm. Her zamanki büyük gülümsemesiyle karşıladı beni.

"Hocamcamcam!"

Asansöre binerek odamın bulunduğu kata bastım.

"Nasılsın Ömer?"

Sesim amacından fazla soğuk çıkmıştı.

"Ben iyiyim de, siz değil gibisiniz."

Neşeli tonu benimkine kıyasla adeta parlıyordu.

Bu çocuktaki enerji herkese lazım...
Özellikle bana,yada Kübra'ma, asker olan o.

"Her zamanki gibi, kötü giden ameliyat."

"O halde sizi daha çok üzeyim."

Cümlesini olması gerekenden çok daha canlı çıkıyordu. Buda insana sanki üzücü değilde tam tersi moralini yükseltecek bir haber imajı veriyordu.

Gerçi Ömer her zaman böyleydi, ne söyleyeceğine yüzüne bakarak asla karar veremezdiniz.

Yüzü gülerken içi kan ağlayabilir, gözleri yaşlarla doluyken espri yapabilirdi.

Bu çocuk biraz manyak...

"Üz Ömer, üzülüyorsamda beni üzen sen ol Ömer."

Bezgin bir sesle konuştum.

Asansör durduğunda bana dönmeden gülümseyen yüzüyle konuştu.

"Stajım bitti."

...

"Aaah,kimin için atıyor buuu yürek? Sööyle kimin için atıyor buuu yürek? Aabiii!"

Kapıma durmadan vurulmasıyla homurdanarak örtüyü başıma kadar çektim.

Kapının en sonunda sertçe açılmasıyla o alarmdan bin kat daha berbat seste arttı.

"Aabiii, abiii, benden bir beden büyük olan! Uyansana!"

Omzundan tutup sallamaya başlamasıyla oflayarak örtüyü başımdan çektim.

Az kaldı, dövecektim bu çocuğu.
Dövecek, sonrada pansuman yapacaktım.

Vicdanım ölmemişti çok şükür.

"Ne var?"

"Uyan."

Bir süre yarı kapalı gözlerle boş boş ona baktım. Aynı bakışlarla bana baktı.

Kafamın altındaki yastığı ona fırlatarak odadan çıkmamla aşk dolu bakışımamız sonlandı.

Yüzümü yıkayıp dağınık saçlarımı elimde düzelttim. Kübra'mla buluşuyorsam gösterdiğim özenle sabah uyandığımda gösterdiğim özen çok zıttı.

Kolidoru geçerek mutfağa vardığımda babamın her zamanki gibi kahvaltıyı hazırladığını, annemin ise masayı kurduğunu gördüm.

Bizim ev böyleydi, sabahları babam akşamları annem yemeği yapardı. Hangisi yemeği yapıyorsa boşta kalan da masayı kurardı.

"Günaydın sevgili ev ahalisi."

Babam yaptığı omletten kısa bir süreliğine başını kaldırarak bana baktı. Ardından gülümsedi.

"Günaydın doktor panda."

Annem ise bakmadan, çatalları yerleştirirken cevapladı.

Evet, fazla uyuduğum için evdeki lakabım buydu, 'doktor panda'.

Yardım amaçlı kahvaltıları masaya taşıdım. Annemin 'O öyle koyulur mu? Düzenli koyacaksın yavrum.' sözleri eşliğinde masa bitmişti.

Babamın da hazırladığı omlet ve kuymak ile masa tamamen hazırdı.

Annem ve babam yan yana otururken babamın karşısına oturdum.

Bizim evde ikinci bir düzen de böyleydi. Masanın başına kimse oturmazdı. Annem ile babam yanyana, ben ile çok sevgili kardeşim yan yana oturuyorduk.

Kahvaltı Selçuk'un da gelmesi ile başladı. Eskiden yaşadığım aileye kıyasla herkes gülüyor, şakalaşıyor ve konuşuyorlardı.

Derin bir nefes alarak konuşmaya dahil oldum.

"Size söylemem gereken bir şey var."

Babam Selçuk'un kafasına vurmaya ara vererek bana döndü.

"Hm?"

Elimdeki çatalı tabağımın yanına bırakarak gülümsedim.

"Ben Kübra'ya evlenme teklifi etmek istiyorum."

...

Kısa ve öz oldu bence.

Zaten bundan sonra öyle olacak, her bölüm kısa kısa ve hızlı hızlı gelecek.

Umarım hoşumuza gitmiştir canlarım...

Gelecek bölümlerde görüşelim❤️