𝓜𝓸𝓳𝓪 𝓦𝓲𝓷𝓪 (𝓘𝓷𝓼𝓹𝓲𝓻𝓸𝔀𝓪𝓷𝓮)

🖤30🖤Noah🖤

Nie wiedziałam, co robić. Dom był bardzo duży, ale nie mogłam nie zwracać uwagi, że jest w nim Dan, a także Nicholas.

Musiałam uciec, gdzieś przeczekać dzień, zanim pójdę pracy: Ubrałam się w krótkie spodenki sportowe, koszulkę na ramiączkach i sportowe buty. Wyszłam na korytarz. Chciałam iść pobiegać po plaży.

Natychmiast otworzyły się drzwi od pokoju gościnnego i wyszedł z nich Dan.

Zignorowałam go i skierowałam się na schody.

Dan: Noah, do cholery, poczekaj - poprosil, doganiając mnie na półpiętrze.

Noah: Czego ode mnie chcesz, Dan? - wypaliłam wściekła.

Przez chwilę się wahał.

Dan: Jeśli nawet nie chcesz ze mną rozmawiać, nie wiem, po kiego diabła tu jestem - wydusił, zaciskając zęby.

Noah: Trzeba było pomyśleć o tym wcześniej, zanim się tu pojawiłeś, stawiając mnie pod ścianą - odpowiedziałam, od wróciłam się i zeszłam ze schodów.

Oczywiście polazł za mną.

Dan: To co chcesz, żebym teraz zrobił?

Noah: Szczerze? - odwróciłam się i spojrzałam na niego z wściekłością. - Chcę, żebyś się wynosił.

Zacisnął usta.

Dan: Myślałem, że po dziewięciu miesiącach, kiedy byliśmy razem, przynajmniej spróbujemy rozwiązać nasze problemy.

Naprawdę było mu przykro? Jemu?

Noah: Nie będę taką dziewczyną, Dan. Nie jestem nią.

Dan: Jaką dziewczyną?

Noah: Taką, która pozwala, żeby chłopak ją zdradzał i po mizernych przeprosinach zachowuje się, jakby nic się nie stało. Myślałam, że znasz mnie lepiej, ale faktycznie ja też się co do ciebie myliłam.

Dan: A czego się spodziewałaś? - zaczął krzyczeć, zaskakując mnie swoim wobuchem. - Że będzie tak jak przedtem? Wyjechałaś, do cholery!

Dolna warga zaczęła mi niebezpiecznie drzeć. Wiedziałam już, że wyjechałam, nie musiał mi tego przypominać, w dodatku krzycząc.

Noah: Tak, wyjechałam. Więc po jaką cholerę tu jesteś?

Dan: Nie chciałem tego tak zostawić. Nie chcę, żebyś związała się z pierwszym typem, jakiego spotkasz, żeby mnie zranić. I już to zrobiłaś, jeśli dobrze zrozumiałem.

Zaśmiałam się ironicznie.

Noah: Tak trudno ci uwierzyć, że jestem z Nickiem, bo po prostu chcę z nim być?

Spojrzał na mnie z pobłażaniem.

Dan: Daj spokój, nie jestem idiotą. Te wasze numery, całus w kuchni... Myślisz, że nie wiem, co robisz?

Poczułam, że się rumienię, co jeszcze bardziej mnie wkurzyło.

Noah: Chcesz naprawdę wiedzieć, co robię? - krzyknęłam, robiąc krok w jego stronę. - Wszystko to, czego nie robiłam z tobą. To właśnie robię z nim.

Wiedziałam, że zapuszczam się na grząski teren. Dan był bardzo zazdrosny. Byłam pewna, że przyjechał tu tylko po to, żeby się upewnić, że nadal jem mu z ręki. Nie mógł znieść, że tak szybko znalazłam sobie kogoś, to było jak cios prosto w jego przeklęte męskie ego.

Jego orzechowe oczy rozbłysły gniewem i wiedziałam, że trafiłam w punkt.

Zanim usłyszałam, co miał zamiar powiedzieć, w wejściu pojawił się Nick, ocenił sytuację, zobaczył nas stojących na przeciwko siebie, wyczuł napięcie i stanął przede mną, zasłaniając mnie swoim ciałem.

Nick: Może byś zniknął z moich oczu? - spytal spokojnym tonem.

Dan: Bzykasz moją dziewczynę? - postawił mu się. Widziałam, jak napinają mu się mięśnie, a żyła na szyi na brzmiewa krwią.

Nick: Nie twoja sprawa, co robię z Noah.

Dan zastanawiał się, co robić. Rozumiałam jego wahanie Nick wzbudzał strach, szczególnie kiedy mówił tym spokojnym, zimnym tonem, tak jak w tej chwili. W dodatku był od niego starszy, silniejszy i wyższy. Nawet mi go było szkoda ale nie bardzo.

Noah: Dan, lepiej już stąd idź - potwierdziłam, stając obok Nicka.

Nie było już o czym rozmawiać. Sytuacja zrobiła się śmieszna i dla obojga niewygodna. Nie tylko z powodu udawania nieistniejącego związku z Nickiem, ale też dlatego, że z Danem doszliśmy do punktu, z którego nie ma powrotu. Sam to powiedział: wyjechałam i on mnie zdradził, nie było o czym mówić.

Dan spojrzał mi w oczy.

Dan: Przepraszam za wszystko, Noah - powiedział, starając się nie zwracać uwagi na mojego przyszywanego brata.

Przygryzłam wargę, która znowu zaczynała drzeć. Nigdy bym nie przypuszczała, że nasz związek może tak się skończyć.

Noah: Chyba jesteśmy przykładem, że związki na odległość nie są możliwe.

Dan przytaknał z zaciśniętymi ustami i wszedł po schodach, pewnie żeby wziąć swoje rzeczy.

Patrzyłam spokojnie, jak odchodzi.

Nick: Upewnię się, że wsiadł do samolotu - powiedział.

Zapomniałam, że stał tam, obok mnie, obserwując.

Starałam się pozbierać, nie chciałam, żeby mnie widział w takim stanie, nie chciałam pokazywać smutku z powodu w kogoś, kto na to nie zasługiwał.

Noah: Idę pobiegać - oznajmiłam, nie odnosząc się do tego, co powiedział.

Potrzebowałam być sama, daleko od niego, Dana, tego domu i całego świata.

Ruszyłam do drzwi, ale Nick złapał mnie za ramię i powstrzymał.

Nick: Dobrze się czujesz? - spytał, podnosząc dłonią moją brodę, żeby spojrzeć mi w oczy.

Nick się o mnie martwił?

Noah: Będę się czuć dobrze - odpowiedziałam, odwróciłam się i oddaliłam od niego.

Time skip

Kolejne półtorej godziny spędziłam, biegając po plaży. Myśląc, a raczej unikając myślenia. Musiałam pogodzić się z tym, że najprawdopodobniej nigdy nie zobaczę ani Dana, ani Beth, ani nikogo z nich. Nie miałam już żadnych powodów, aby wrócić do mojego miasta i to sprawiło, że coś we mnie pękło. Mój facet, przyjaciele stanowili świetny powód, żeby wrócić do domu, a teraz...

Biegłam i biegłam, aż ciało zmusiło mnie, bym położyła się na piasku, wyczerpana. Patrzyłam w zasnute chmurami niebo i pytałam samą siebie, jak wszystko mogło się tak szybko zmienić. W jednej chwili jesteś sobą, a w kolejnej kimś innym.

Zupełnie niechcący moje myśli poszybowały w kierunku pocałunku z Nickiem tego ranka. Dotknęłam palcami ust, prawie czując, jakby jeszcze tam były jego wargi... to było tak intensywne. Nagle ogarnął mnie strach, kiedy zobaczyłam, w co się pakuję. Trzeba poruszać się ostrożnie, nie miałam zamiaru znowu wpaść w czyjąś sieć, a już najmniej w sieć Nicholasa Leistera.

Musiałam chronić swoje serce, a najlepszym sposobem było trzymać się z daleka od tego, który robiąc tak niewiele, tak bardzo na mnie działał.

Nie mogłam dać Nicholasowi takiej władzy nad sobą, bo to właśnie on mógł mnie zniszczyć.