]ေလွကားက သူဆင္းလာတာကို ျမင္လိုက္တာႏွင့္ လုပ္လက္စေတြရပ္ၿပီး အကုန္လံုးက သတိအေနအထားျဖစ္ကုန္၏။ ဒါေတြကိုပဲ သူကလည္း စိတ္ကုန္တာပါ။
မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ထမင္းစားခန္းဆီကို ဦးတည္လိုက္မိခ်ိန္ ေနာက္ကလိုက္လာသံ ေျခသံတရွပ္ရွပ္ႏွင့္...၊
"သခင္... သခင္ေလး... ထမင္းစားေတာ့မလို႔လား"
"ထမင္းစားမွာမို႔... ဝင္လာတာေပါ့.. သြား... ထမင္းပြဲသြားျပင္!"
ေအာ္သံေၾကာင့္ က်ိဳးက်မတတ္ငံု႔ထားသည့္ ေခါင္းက ပိုငံု႔က်သြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကလည္း တုန္သြားေသးသည္။ မသိလ်ွင္ ကိုယ္ကပဲ အစြယ္ပါေနသည့္အတိုင္း...။ ႏိုးလာကတည္းက ဒီအိမ္ကဟာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္တာကလည္း ဒီလိုေတြေၾကာင့္ပဲ...။ အနားက အေျပးတပိုင္းထြက္သြားသည့္ အိမ္အကူေက်ာျပင္ကို မႈန္ကုပ္ကုပ္ၾကည့္လိုက္မိရင္း သူ႔ေျခလွမ္းေတြက ထမင္းစားခန္းထဲကို ဝင္လာမိ၏။
ထမင္းစားခန္းထဲေရာက္ခ်ိန္ စားပြဲထိပ္မွာ ထိုင္ေနသည့္ ေက်ာျပင္က သူ႔အျမင္အာရံုထဲ ဝင္လာသလို သူ႔ကိုလည္း တဆက္တည္း လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ႏိုးလာတာနဲ႔... မင္းအသံပဲ... မနက္စာနဲ႔ ေန့လည္စာ ေပါင္းစားရမွာမို႔လို႔... ဆင္းလာကတည္းက... စိတ္တိုေနတာလား"
"ေဖေဖ!.... ေဖေဖက ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ"
အနားကို အျမန္သြားလိုက္မိၿပီး ထိုင္ခံုမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္ထိ မစၥတာနခအိရဲ့ မ်က္ႏွာက တင္းမာေန၏။
"အဲဒီစကားကို... ငါ့လာမေမးနဲ႔... မင္း မေန့ညက တစ္ညလံုးနီးနီး... အိမ္ျပန္မလာဘူးဆို"
"ေဖေဖက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိတာလဲ"
"မင္းအိမ္မွာ ရိွေနရင္... ငါ ျပန္ေရာက္တာကို.... သိမွာေပါ့... ကိုယ့္အေဖတစ္ေယာက္လံုး... ျပန္လာတာကိုေတာင္... ႀကိဳမယ္မရိွဘူး... ဒီအိမ္မွာ... ေနဖို႔ေရာ စိတ္ကူးရိွေသးရဲ့လား.. ဒိုင္ခ်န္"
"အဲဒီစကားက... ကြၽန္ေတာ္ေျပာရမွာမဟုတ္ဘူးလား"
"ဘာကြ!"
YOU ARE READING
SOULMATE
Fanfictionလူသားတွေအတွက် ကြမ္မာရေစက်ဆိုတာကို ဘယ်လောက်အထိ ယုံကြည်ထားလို့ရမလဲ။ တွေ့ဆုံခြင်းတွေ မလှပခဲ့တာနဲ့ပဲ နောက်ထပ်ရလာမဲ့ ရေစက်ကောင်းတွေကိုရော တစ်ခါတည်း စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ရမှာလား။ မုန်တိုင်းဆိုတိုင်း မထန်တတ်ပါဘူး။ တစ်ခါတလေမှာ အကြင်နာတရားကင်းမဲ့ခြင်းမှသည် စိတ်...
