"ဘယ္ဝင္မလို႔လဲ...ကိုယ့္အတန္းဆီ ကိုယ္ သြားတက္ေလ"
စာသင္ခန္းထဲဝင္ဖို႔ ေျခလွမ္းေနသည့္ သူ႔ပခံုးေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္ႀကိဳးစကိုဆြဲထားရင္း ရႊန္းဆီက စကားသံထြက္လာ၏။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ေလးႏွင့္ သူ႔ကို ေငးၾကၫ့္ေနသည္။
"အတန္းတက္မလို႔ပဲေလ"
"ဒါက မင္းအတန္းလား... ကိုယ့္အတန္းဆီ ကိုယ္ သြားစမ္းပါ"
"ဟ!... ဒီတစ္ခ်ိန္က ငါလည္း သင္ရမွာပဲ... ဘာေတြလာျဖစ္ေနတာလဲ"
ေမဂ်ာမတူဘူးဆိုၿပီး လက္ခ်ာခ်ိန္က မတူစရာလား။ ရႊန္းနခနိရိွတို႔ ဒါေတာ့နည္းနည္းမ်ားသြားၿပီ..။ ေျပာလိုက္တာမွန္ေနေတာ့လည္း စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔ပခံုးကို တိုးတိုက္ၿပီး အခန္းထဲဝင္သြား၏။ ဒိုင္ ေခါင္းတယမ္းယမ္းႏွင့္ပဲ တစ္ေယာက္တည္း ၿပံဳးလိုက္မိေတာ့သည္။ အသည္းယားတာေတြ မ်ားေနၿပီ...။
"ဘာလို႔... ဒီမွာ လာထိုင္တာလဲ... တျခားေနရာ သြားထိုင္!"
ထိုင္ခံုမွာထိုင္ခ်လိုက္ဖို႔က တားျမစ္သံေၾကာင့္ ထိုင္မရ ထမရအေျခအေနႏွင့္ ဒိုင့္ပံုစံက ကုန္းကုန္းကြကျြဖစ္သြား၏။
ရုပ္ခံေလးရိွေနလို႔ေပါ့...။ မဟုတ္လ်ွင္ ဒီပံုစံမ်ိဳးက ေျမာင္းထဲပစ္လိုက္ရမယ့္ကိန္း...။
ထင္သည့္အတိုင္းပါပဲ...။ သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး အတန္းထဲမွာရိွေနသည့္ ေကာင္မေလးေတြဆီက ရယ္သံေတြထြက္လာ၏။ ရႊန္းဆိုသည့္ ဒီေကာင္က ေနရာတကာ တြန္႔တိုတတ္တာလား။
ကိုယ့္ကိုေမာ့မၾကည့္ေနသည့္ သူ႔ကိုပဲ စီးမိုးငံု႔ၾကည့္လိုက္ရင္း တမင္ပဲ ပူးကပ္ထိုင္ပစ္လိုက္မိေတာ့သည္။ လူကို အဲသည္ေလာက္ အထိအကပ္မခံခ်င္ေနတာ ေတြ့မယ္...။
"ဟ!... ဟိုဘက္တိုးထိုင္ေလ... ေနရာအက်ယ္ႀကီးရိွေနတာကို"
ႏွစ္ေယာက္တည္းရိွေနသည့္ ခံုတန္းရွည္ကိုေတာင္ သူ႔အနားထိ ကပ္ထိုင္လိုက္ပံုက ဒိုင္တစ္ေယာက္ တမင္လုပ္လိုက္တာဆိုတာ ပိုသိသာေန၏။
"ကပ္ထိုင္ခ်င္လို႔... ပူးကပ္ထိုင္မွေတာ့... တိုးစရာလား... လံုးဝပဲ... မင္းကို ဖက္နမ္းေနတာမွ မဟုတ္တာ"
YOU ARE READING
SOULMATE
Fanfictionလူသားတွေအတွက် ကြမ္မာရေစက်ဆိုတာကို ဘယ်လောက်အထိ ယုံကြည်ထားလို့ရမလဲ။ တွေ့ဆုံခြင်းတွေ မလှပခဲ့တာနဲ့ပဲ နောက်ထပ်ရလာမဲ့ ရေစက်ကောင်းတွေကိုရော တစ်ခါတည်း စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ရမှာလား။ မုန်တိုင်းဆိုတိုင်း မထန်တတ်ပါဘူး။ တစ်ခါတလေမှာ အကြင်နာတရားကင်းမဲ့ခြင်းမှသည် စိတ်...
