"လူနာ ရႊန္းနခနိရိွစံ... ရိွပါသလား... ဝင္လို႔ရပါၿပီ"
သူနာျပဳရဲ့ စကားသံကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္ ရႊန္းရဲ့ေခါင္းက မတ္ခနဲျဖစ္သြား၏။ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည့္ လက္ေလးတစ္ဖက္က ေအးစက္ေနတာကို ခံစားလိုက္ရေတာ့ ဒိုင္ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။
"စိတ္ေလ်ွာ့ထားပါကြာ"
ေခါင္းညိတ္ျပလာၿပီးမွ ရင္ဘတ္ေလးေမာက္ႂကြသြားေအာင္ အသက္ရႉသြင္းေနျပန္သည္။ ဖြင့္ေပးထားသည့္ အခန္းထဲကို ဝင္လိုက္ခ်ိန္ အၿပံဳးေတြႏွင့္ ဆရာဝန္ႀကီးက သူ႔ကိုျမင္လိုက္ေတာ့ အံ့ဩသြားသလိုႏွင့္...၊
"ဪ!... ေမာင္ရင္ေရာ တခါတည္း လိုက္လာတာလား"
ထူးဆန္းေနသည့္ စကားအသြားအလာေၾကာင့္ ရႊန္းက သူ႔ဘက္ကို ေခါင္းေစာင္းလွည့္လာ၏။ အနားကို အသာေလးတိုးလိုက္ၿပီး ေလသံသဲ့သဲ့ႏွင့္ပဲ အျမန္ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္လိုက္ရသည္။
"ၿပီးက်မွ အားလံုးေျပာျပမယ္... အခုေတာ့ ထိုင္လိုက္ေတာ့ေနာ္"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကၿပီးမွ ဒိုင္ ၿပံဳးျပလိုက္မိရင္း...၊
"ဟုတ္တယ္... သူတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနလို႔... ကြၽန္ေတာ္က အေဖာ္လိုက္လာေပးတာ"
ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ပဲ ဆရာဝန္ႀကီးက လူနာမွတ္တမ္းကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ...၊
"ဒီက... လူနာ ရႊန္းနခနိရိွစံက... မေတာ္တဆမႈတစ္ခုေၾကာင့္မို႔လို႔... အျမင္အာရံုဆံုးရႈံးသြားရတာေနာ္... ဟုတ္တယ္မို႔လား... ေခါင္းထိခိုက္သြားလို႔... slow blind ျဖစ္ရာက... တျဖည္းျဖည္းအျမင္ကြယ္သြားတာဆိုေတာ့... အင္း!..."
ျမင္ေနရသည့္ ဆရာဝန္ႀကီးမ်က္ႏွာကို ေငးေနရင္း ဒိုင္ အသက္ေတာင္ရႉမိရဲ့လားမသိ...။ ေဘးမွာထိုင္ေနသူက သူ႔ဘက္ကို ပခံုးခ်င္းတိုးကပ္ယိုင္က်လာတာကိုလည္း အသာေလးဖက္ထားလိုက္ရကာ ေအးစက္ေနသည့္ လက္ေလးကိုလည္း ဖိဆုပ္ထားလိုက္ရ၏။ ေဆးစစ္ခ်က္မွတ္တမ္းေတြ၊ ဓာတ္မွန္စာရြက္ေတြကို တစ္ခုခ်င္း အေသးစိတ္ၾကည့္ေနသည့္ ဆရာဝန္ႀကီးက ၿငိမ္သက္ေနသည့္ မ်က္လံုးေလးေတြႏွင့္ သူ႔ကိုပဲ ေငးၾကည့္သလိုျဖစ္ေနသည့္ ရႊန္းကိုပဲ တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လာၿပီးမွ...၊
YOU ARE READING
SOULMATE
Fanfictionလူသားတွေအတွက် ကြမ္မာရေစက်ဆိုတာကို ဘယ်လောက်အထိ ယုံကြည်ထားလို့ရမလဲ။ တွေ့ဆုံခြင်းတွေ မလှပခဲ့တာနဲ့ပဲ နောက်ထပ်ရလာမဲ့ ရေစက်ကောင်းတွေကိုရော တစ်ခါတည်း စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ရမှာလား။ မုန်တိုင်းဆိုတိုင်း မထန်တတ်ပါဘူး။ တစ်ခါတလေမှာ အကြင်နာတရားကင်းမဲ့ခြင်းမှသည် စိတ်...
