တစ္လမ္းလံုး ေဒါသေတြႏွင့္စိတ္ေၾကာင့္ ေပၚတီကိုေအာက္ေရာက္ခ်ိန္မွာလည္း ကားရပ္လိုက္ပံုက ေဆာင့္ခုန္သြားသည့္အတိုင္း...။ ဧည့္ခန္းမွာ ဖင္တႂကြၾကျြဖစ္ေနသည့္ မဒမ္အိမိကိုတစ္ေယာက္ ကားတံခါးပိတ္သံၾကမ္းၾကမ္းကို ၾကားလိုက္ရကတည္းက လူကလည္း ေျပးသြားမိ၏။
"သား!"
ဒိုင္ကလည္း ေျခလွမ္းတစ္ခ်က္မွတံု႔မသြားဘဲ သူမကိုေတာင္ တိုးတိုက္သြားေတာ့မလိုႏွင့္ အိမ္ထဲကို တန္းဝင္သြား၏။ ေနာက္ကေန အမွီေျပးလိုက္ေနရရင္း...၊
"သားရယ္!... ေမေမက တစ္ခ်ိန္လံုး ဖုန္းေတြေခၚေနတာ"
"ေနာက္မွ... ေျပာၾကရေအာင္... ကြၽန္ေတာ္ နားခ်င္ေနၿပီ"
စကားေျပာေနရင္း ေျခလွမ္းေတြကလည္း အိပ္ခန္းဆီထိ တက္သြားၿပီးမွ အခန္းေရ႔ွေရာက္ခ်ိန္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လာသည့္ ဒိုင့္မ်က္ႏွာက စိတ္ပ်က္ျခင္းေတြႏွင့္...။ ဒါကိုလည္း လ်စ္လ်ူရႉပစ္လိုက္မိၿပီး သူမပါ လိုက္ဝင္လိုက္မိကာ...၊
"ရႊန္းစံနဲ႔... အတူတူရိွေနတာလား"
ေက်ာေပးၿပီး ခါးေထာက္မတ္တပ္ရပ္ေနရာက သူမကို အံ့ဩတႀကီး လွည့္ၾကည့္လာ၏။ မစၥတာနခအိကလည္း အခန္းထဲလွမ္းဝင္လာရင္း သူ႔ကိုၾကည့္လာသည့္ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ေမးခြန္းေတြက အျပည့္ျဖစ္ေနသည္။
"ေမေမတို႔က... ကြၽန္ေတာ့္ကိစၥေတြကို... ဘယ္တုန္းက စိတ္ဝင္စားသြားၾကတာလဲ"
သူ႔နာမည္ကို ၾကားလိုက္ရကတည္းက ေဒါသတို႔ကို ထြက္ေပါက္ေပးလိုက္မိၿပီး ဒိုင့္မ်က္ႏွာက အနီေရာင္ရင့္လာ၏။ မဒမ္အိမိကိုက သူ႔အနားကို ေလ်ွာက္လာၿပီးမွ လက္ေမာင္းကိုလည္း ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ရင္း...၊
"ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတြ... ေမေမ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး... သားတို႔ႏွစ္ေယာက္က... လံုးဝေရ႔ွဆက္လို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး... ဒိုင္ခ်န္!... ရႊန္းစံနဲ႔... သားလမ္းခြဲရလိမ့္မယ္"
"ဘာ!... ေမေမ ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ... အဓိပၸါယ္မရိွတာေတြ... သြားၾကပါေတာ့... ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း... ေနခ်င္လို႔... ႏွစ္ေယာက္လံုး ထြက္သြားေပးပါ"
YOU ARE READING
SOULMATE
Fanfictionလူသားတွေအတွက် ကြမ္မာရေစက်ဆိုတာကို ဘယ်လောက်အထိ ယုံကြည်ထားလို့ရမလဲ။ တွေ့ဆုံခြင်းတွေ မလှပခဲ့တာနဲ့ပဲ နောက်ထပ်ရလာမဲ့ ရေစက်ကောင်းတွေကိုရော တစ်ခါတည်း စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ရမှာလား။ မုန်တိုင်းဆိုတိုင်း မထန်တတ်ပါဘူး။ တစ်ခါတလေမှာ အကြင်နာတရားကင်းမဲ့ခြင်းမှသည် စိတ်...
